خوش آمدید

در محنت شو خوش و مکن نعمت یاد

شوتن در ده که داد کس چرخ نداد

بر بار بلایی که قضا بر تو نهاد

تن دار چو کوه باش و بی باک چو باد

صالح تن من ز عشق دامن بفشاند

تا مرگ قضای خویشتن بر تو براند

دل تخته درد و ناامیدی برخواند

شادی و غمم تو بودی و هر دو نماند

در باغ هنر تخم وفا کاشت خرد

تن را به هوای خویش بگذاشت خرد

رنج از دل رنج دیده برداشت خرد

ناآمده را آمده پنداشت خرد

ای شاه فلک متابع کام تو باد

اقبال جهان دولت پدرام تو باد

آرایش مملکت به ایام تو باد

مسعودی و ایام تو چون نام تو باد

با من فلک از خشم همی دندان زد

هر زخم که زد چو پتک بر سندان زد

تیری ز قضا راست مرا بر جان زد

دشوار آمد مرا که سخت آسان زد

آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد

شد مست و به سوی رفتن آهنگ آورد

گفتم مستی مرو سیه جنگ آورد

چون گل بدرید جامه و رنگ آورد

خون در تن من که اصل نیروست نماند

وان اصل که طبع و دیده را خوست نماند

بر من به جز از نام تو ای دوست نماند

چون چنگ توام به جز رنگ و پوست نماند

تا خط چو دود تو دل از من بربود

گر روی چو آتشت به من روی نمود

از ریختن آب دو چشمم ناسود

آری نه عجب که آب چشم آرد دود

آنان که سر نشاط عالم دارند

پیوسته بنای طبع خرم دارند

ای نای ز تو همه جهان غم دارند

تو آن نایی کز پی ماتم دارند

در عشق تو جانم انده ناب خورد

وز دیده من فراق تو خواب خورد

چون ز آتش هجر تو دلم تاب خورد

غمهات چنان خورد که یک آب خورد