خوش آمدید

روزن سمج مرا ز گردش گردون

رنگ سپیده زنند و گونه دوده

آینه او چو رنگ زد ز شب ابر

گردد بی شک ز صبح روز زدوده

ای کتاب مبارک میمون

ای دلفروز دلکش دلخواه

کاغذ و حبر تو به حسن و به زیب

همچو روی سپید و زلف سیاه

بر کمال تو وقف کردم عقل

تا شدی بر کمال عقل گواه

در تو جمعست نظم ها که به لفظ

سوی هر خرمی نماید راه

از خردها نتیجه هاست در آن

کز هنرها همی کنند آگاه

در تو بینیم نعت قد چو سرو

وز تو یابیم وصف روی چو ماه

تو کنی مدح چشم های دژم

تو کنی وصف زلف های سیاه

نام شاه زمانه بر تو چنانک

مهر بر زر و نقش بر دیباه

خبری کن مرا که شاه جهان

هیچ در تو نگه کند گه گاه

یا تو هم طالع من آمده ای

حرمتی نیست به مجلس شاه

پادشاه جهان ملک مسعود

ملک ملک بخش داد پناه

فر پر همای گسترده ست

در زمانه به فر پر کلاه

آنگه گشت از نهیب سطوت او

صولت شیر ذلت روباه

آسمانیست نور رایش مهر

آفتابیست او و چرخش گاه

جود او در جهان نفر نفرست

عدل او بر زمین سپاه سپاه

بحر و ابرست روز پاداشن

چرخ و دهرست گاه باد افراه

حرص دستش همه به بذل و عطا

میل طبعش همه به عفو گناه

جز به چشم جلالت و تعظیم

نکند سوی او سپهر نگاه

همه عین صواب ملک بود

هر چه گوید علیه عین الله

جاه او تاج فرق دولت شد

که بر افزونش باد نعمت و جاه

باد دایم معین و ناصر او

دانش پیر و دولت برناه

دوستش سرفراز باد چو سرو

دشمنش باد پی سپهر چو گیاه

دولتی بادش از جهان هر روز

نصرتی بادش از فلک هر ماه

رسید نامه فتح و ظفر ز شاهنشاه

به سیف دولت شاه بلند حشمت و جاه

که برد حاجب نعمان سپه سوی مکران

به بخت و دولت سلطان به فر و عون اله

به تیغ روز نکو خواه ملک کرد سپید

به گرز روز بداندیش شاه کرد سیاه

ببست کفر و ضلال و مخالفی را در

گشاد سنت و اسلام و ایمنی را راه

کنون که حاجب نعمان بکرد این خدمت

بیافت بی شک تصحیف نام خویش از شاه

ایا گداخته بد خواه را به تیغ گران

ایا گذاشته از اوج چرخ پر کلاه

ز حمله تو بلرزد به آب در ماهی

ز صولت تو به رزم اندرون بترسد ماه

فتوح خواهد بودن ازین سپس هر روز

به دولت تو و تأیید و فر شاهنشاه

همیشه باد ز فتح و ظفر سوی تو نفر

همیشه کار بادا به کام نیکو خواه

عماد ملک و شریعت همیشه بادا راست

همیشه پشت بداندیش ملک باد دو تاه

گویند که نیکبخت و بدبخت

هست از همه چیز در فسانه

یک جای دو خشت پخته بینی

پخته به تنور در میانه

این بر شرف مناره افتد

وآن در بن چاه آب خانه

ای به فضل و کفایت و دانش

دور گردون چو تو نیاورده

ببر من دوستانی آمده اند

هرگز از یکدیگر نیازرده

حال ها دیده کام ها رانده

باده ها خورده عیش ها کرده

به حضور تو آرزومندند

زان کجا با تواند خو کرده

پاک رفته رهیست بی مانع

باز کرده دریست بی پرده

بذله و بربطی و ربابی و نای

بر گرفته نوای سرپرده

خربزه هست گرمه تایی چند

زآن کجا نیست موسم سرده

سیکی هست اگر نشاط کنی

اندر آب شبانه پرورده

ساقی ار سرخ روی ترکی نیست

هست ازین هندوی سیه چرده

ور تنعم کنی بدین چنگی

کت نهاده ست و خویش گسترده

ای به تو گشته دل خرم قوی

سخت قوی پشتی دارم به تو

تا به ضرورت نرسد کار من

والله کابرام نیارم به تو

تبارک الله ازین بخت و زندگانی من

که تا بمیرم زندان بود مرا خانه

اگر شنیدمی از دیگران حکایت خود

همه دروغ نمودی مرا چو افسانه

چو من مهندس دیدی که کردی از سمجی

بخاری و طنبی مستراح و کاشانه

ضعیف چشمم بی آفتاب چون خفاش

همی بسوزم بی شمع همچو پروانه

چو شانه شد جگرم شاخ شاخ ز انده آن

که موی دیدم شاخ سپید در شانه

ازین زمانه من از غبن پشت دست گزم

که بست پایم صد ره به دام بی دانه

چو شیر خایم دندان ز درد و روزی بود

که بود بر من دندان شیر دندانه

زمانه گر نکشد محنت مرا گیتی

که نه سپهر به پهلو فرو برد خانه

چو شادیم ز درمسنگ داده بود فلک

روا بود که کنون غم دهد به پیمانه

من از که دارم امروز امید مهر و وفا

که دوست دشمن گشته ست و خویش بیگانه

از آن عقیم شد این طبع نیک ره به ثنا

که هست مکرمت هر که بینم افسانه

درست و راست چو دیوانگان بر آن گویم

که در تو گیرم ازین روزگار دیوانه

تو خویشتن را مسعود سعد رنجه مدار

اگر نخواهی محنت مباش فرزانه

نکو نگفتی و هرگز نکو نداند گفت

رمیده دیوی ماند میان ویرانه

اگر چه کار به دولت مخنثان دارند

غلام مردان باش و بگوی مردانه

در کوه پیش کبکان خواندم ثنای تو

کبکان شدند بسته به دام بلای تو

بر چشم سرمه کرده دویدند تا همه

روشن کنند دیده به عز لقای تو

ملک نو و شاه نو نوروز و بهار نو

هر ساعتی از دولت پیدا شده کار نو

آسوده جهانداری در سایه عیش خوش

پوشیده شهنشاهی از ملک و شعار نو

ای بر تو ثنا کرده تاج زر و تخت زر

پیدا شده در گیتی کار نو و بار نو

لشکر همه او نعمت چشم پرودست پر

و اقبال تو از دولت با دستگزار نو

تا بخت تو شاهی را پیدا شده نو عهدی

با جاه تو دولت را افتاده قرار نو

در باغ شرف رسته از ملک تو شاخ نو

چیده کف اقبالت از نصرت بار نو

رسم است به بار شه خاصه به چنین ملکی

از سعد فلک را هست پیوسته نثار نو

از دولت یار نو آمد به سرای نو

بستان قدح باده بر شادی یار نو

ای شاه جهان آمد با تهنیت ملکت

فرخنده بهار نو با نقش و نگار نو

از ملک و بهار نو گیتی همه خرم شد

خرم زی و رامش کن بر ملک و بهار نو

چون بدیدم به دیده تحقیق

که جهان منزل فناست کنون

راد مردان نیک محضر را

روی در برقع حیاست کنون

آسمان چون حریف نامنصف

بر سر عشوه و عناست کنون

دل فگارست همچو دانه از آنک

زیر این سبزه آسیاست کنون

طبع بیمار من ز بستر آز

شکر یزدان درست خاست کنون

در عقاقیر خانه توبه

نوشداروی صدق خواست کنون

آن زبانی که مدح شاهان گفت

مادح حضرت خداست کنون

لهجه پر نوای خوش نغمت

بلبل باغ مصطفاست کنون

سر آسوده و تن آزاد

پنج گز پشم و پنبه راست کنون

مدتی مدحت شهان کردم

نوبت خدمت دعاست کنون