خوش آمدید

از خواجه مظفر کریوه

امروز هزار شکر دارم

غافل نیم و یکان یکان من

بر خود شب و روز می شمارم

سر جمله آن به طبع و خاطر

من بر دل و جان همی نگارم

چون ایزدم از بلا برآرد

آن از دل و جان همی برآرم

چون باد به مدح و شکر کوشم

چون ابر بر او ثنا ببارم

امروز چو عاجزم ز حقش

بعضی به دعا همی گزارم

روزی ز ثنا برآرد او را

این تخم که من همی بکارم

بی اصل و حرامزاده باشم

گر من حق او فرو گزارم

دانم که بدین که من بگفتم

دارد چو بخواند استوارم

و او هم نکند مرا فراموش

تا بسته به حبس این حصارم

فرزند سعادتم که او را

بنده ست بدو همی سپارم

در دولت طاهری زدم چنگ

زو روشنیی گرفت کارم

والله که به خدمتش نه بس دیر

گلها شکفد ز خشک خارم

در دولت او به دولت تو

از بخت همی امیدوارم

پیوسته من از سپید مویی

حجام بروت کنده باشم

تا می بکنم سپید مویی

ده موی سیاه کنده باشم

با ریش چنین که من برآرم

سخت از در ریش خنده باشم

با موی خودم چو برنیایم

با چرخ کجا بسنده باشم

وین قصه به دوستان رسانم

گر بگذارند زنده باشم

ای جوانی تو را کجا جویم

با که گویم غم تو گر گویم

یاسمین تو تا سمن گشته ست

سمن و یاسمین نمی بویم

نزد خوبان سیاه روی شوم

تا ز پیری سپید شد مویم

موی و رویم سپید گشت و سیاه

روی شد موی و موی شد رویم

نشود پاک رنگ هر دو همی

گر چه هر دو به خون همی شویم

گر مرا شهریار شهر گشای

بند کرده ست بنده اویم

مجلس او چرا نمی سپرم

گر ز باغ هنر همی رویم

گاه تازه چو لاله بر چمنم

گاه یازان چو سرو بر جویم

یاربم عفو او تو روزی کن

کز جهان عفو او همی جویم

ضعیفم به جان وز ضعیفی چنانم

که از سختی جان کشیدن به جانم

به دل خونم آری به جان در گزندم

به رخ زردم آری به تن ناتوانم

همه شاخ خشکست در مرغزارم

همه نجم نحس است بر آسمانم

اگر آنچه هست اندرین دل برآرم

ز آتش چو انگشت گردد زبانم

ز بیم بلا آنچه دانم نگویم

ز رنج و عنا آنچه گویم ندانم

ز گردون جز این نیست سودم که هر شب

به یک روز از عمر خود بر زیانم

به هر معنیی کم بدان حاجت آید

سخن از ثری بر ثریا رسانم

وگر بر براعت سواری نمایم

سپهر برین بر نتابد عنانم

چه کین است با من فلک را بدل

که هر روز یک غم کند نیستم

ازین زیستن هیچ سودم نبود

هوایی همی بیهده زیستم

اگر مهربانی بپرسد مرا

چه گویم ازین عمر بر چیستم

از آن طیره گشتم که بخت بدم

بخندید بر من چو بگریستم

بدان حمل کردم که گردون همی

نداند حقیقت که من کیستم

گردن و گوش غزل و مدح را

بی حد پیرایه و زیور زدیم

بی مر با بخت در آویختیم

با فلک سفله بسی سر زدیم

سود ندیدیم ز نوک قلم

دست بدان قبضه خنجر زدیم

خیره فرو ماند فلک زانکه ما

بر بت و بتخانه و بتگر زدیم

از قبل بچه آزر به تیغ

آتش در قبله آزر زدیم

وز پی این آهو چشمان باغ

با همه شیران جهان بر زدیم

از بخت همیشه سرنگونم

زیرا که چو دیگران نه دونم

زین عمر که کاست انده دل

هر روز همی شود فزونم

زیبد که منی کنم ازیراک

از دل میم و ز پشت نونم

ای چرخ تو چندم آزمایی

زر و گهری به آزمونم

پیوسته ز بهر تنگ زندان

چون مار همی کنی فسونم

جز بر تن و جان من نکویی

از خلق بر تن من زبونم

در حبس بدین چنین زمستان

ترسم که فزون شود جنونم

بگداخت ز گریه دیدگانم

در سر باشد فسرده خونم

پر پنبه و آرد شد در و بام

من گرسنه و برهنه چونم

هر چند به کام و رأی من نیست

بخت بد و دولت زبونم

گنگیست چو چوب همنشینم

کوریست چو سنگ رهنمونم

شکر ایزد را که اندرین حبس

از دیدن سفلگان مصونم

والا مردست بوالفضایل

زیبا مردست بوالفضایل

ما مرد نه ایم هیچ بی او

بی ما مرست بوالفضایل

مردان نکنند کار تنها

تنها مردست بوالفضایل

هر جا که چو زن شود همه مرد

آنجا مردست بوالفضایل

زن روسبیی بود که گوید

رعنا مردست بوالفضایل

جای تحسین چو دست مرگ از این

کرد سوی سقر همی تحویل

دهنش گنده بود و رویش زشت

چشم و بینی ببست عزرائیل

معروف تر از من به جهان نیست خردمند

پس بسته چراام به چنین جایی مجهول

نه خفته نه بیدار نه دیوانه نه هشیار

نه مرده و نه زنده نه بر کار و نه معزول