خوش آمدید

ای بسا شب که تا به روز سپید

متعجب ز من بماند اختر

به چپ و راست سیلها راندم

به قدح ز آن گداخته گوهر

با رخ و زلف ساقیان ما را

یاد نامد ز لاله و عبهر

به هم آمیخته شد اندر گوش

نوش ساقی و لحن خنیاگر

ساغر می شده به رنگ و به بوی

چشم را شمع و مغز را مجمر

یک زمان شد به یکدگر گفتیم

چو بدیدیم روی یکدیگر

تن ز مستی همی نپاید پای

دل ز شادی همی برآرد پر

بوالفرج ای خواجه آزاد مرد

هجر وصال تو مرا خیره کرد

دید ز سختی تن و جان آنچه دید

خورد ز تلخی دل و جان آنچه خورد

ای به بلندی سخن شاعران

هرگز مانند تو نادیده مرد

روی توام از همه چیز آرزوست

خسته همی جوید درمان درد

خواجه بوسعد عمدة الملکی

همچنین سالها بمانی دیر

عقل را دانش تو گیرد دست

آز را بخشش تو دارد سیر

عدل را ظلم خواست کرد تباه

در جهان خواست کشت فتنه دلیر

حشمت تو دو رویه کرد مصاف

هیبت تو دو دسته زد شمشیر

باز بأس تو یافت کوهه پیل

چشم زخم تو یافت پنجه شیر

این به پستی بایستاد ز کار

وآن ز بالا در اوفتاد به زیر

آفت یأس رفت بر من دست

انده خواست گشت بر من چیر

خورد بشکستیم کنون شاید

که کنی این شکسته را کفشیر

ای مظفر فراق یافت ظفر

بر تن من نکرده هیچ نبرد

خنجری ناکشیده در حمله

باره ای نافکنده در ناورد

فرقت خیره روی روبا روی

از منت در ربود مردا مرد

فلک هجر خوی سفله مرا

فرد کرد از من ای بدانش فرد

وصل تابنده را فرو شد روز

هجر تاریک را بر آمد گرد

دل بر توست و با تو خواهد بود

من بی دل چگونه خواهم کرد

بود خواهم ولیک سخت به رنج

زیست خواهم و لیک نیک به درد

بر تن سست کوفته غم سخت

وز دل گرم خاسته دم سرد

چشم من آب روی خواهد برد

روی من آب چشم خواهد خورد

نقش کار فراق پیدا شد

اینک از اشک لعل و چهره زرد

دهر بی شرم چون بخواست نوشت

فرش شادی ما چرا گسترد

چرخ بی رحم چون بخواست برید

شاخ امید من چرا پرورد

ای هنر سنج مهتری که فلک

در فنون فلک چو تو ناورد

دل سپردم تو را به غزنین بر

بر آن دوستان به راه آورد

شعر سید محمد ناصر

دل من شاد کرد و خرم کرد

شدم از گرمی طبیعی پوست

همچو تشنه که آب باید سرد

بر دل من نشاط رامش یافت

زو تن من روان و جان پرورد

هیچ فاضل به گرد آن نرسد

گشته هر فاضلی به یادش گرد

در هنر فرد و یک جهانست او

یک جهان را چگونه خوانم فرد

این قصیده اگر چه دارد جمع

همه وصف نبرد و نعت نبرد

کدام رنج که آن مرمر انگشت نصیب

کدام غم که بدان مر مرا نبود نوید

اگر غم دل من جمله عمری می بودی

به گیتی اندر بی شک بماندمی جاوید

همی به پیچم از رنج چوشوشه زر

همی بلرزم بر خویشتن چو شاخک بید

امید نیست مرا گر کسی امید بود

امید منقطع و منقطع امید امید

نگر چگونه بود حال من که در شب و روز

چرا غم از مهتابست و آتش از خورشید

سپید گشت به من روی روزگار و کنون

همی سیاه کند روزگارم اینت سپید

ای خواجه دل تو شادمان باد

جان تو همیشه در امان باد

این راه و سفر که پیش داری

بر تو به خوشی چو بوستان باد

اقبال و جمال و دولت و عز

بر جان و تن تو پاسبان باد

هر جا که روی و تا بیابی

جبار تو را نگاهبان باد

زین شغل و عمل که اندرویی

چونان که تو خواهی آنچنان باد

اعدای تو باد باد و دایم

فرمان تو بر همه روان باد

اقبال نصیب دوستانت

ادبار نصیب دشمنان باد

شغل تو چو رای تو قوی شد

بخت تو چو عمر تو جوان باد

هر چند ز دین تازیانی

عمر تو چو عمر عادیان باد

ای شاه سال و ماه تو بر تو خجسته باد

دولت میان به خدمت بخت تو بسته باد

مسعود پادشاهی و چون نام تو مدام

همزانوی تو با تو سعادت نشسته باد

هر شاه کو به فرمان با تو درست نیست

مغزش ز زخم گرز تو در هم شکسته باد

وآن دل که بر خلاف تو اندیشه ای کند

در تن به زخم ناوک دلدوز خسته باد

پیوسته باد جان تو با هر چه خرمی است

وآنکو چنین نخواهد جانش گسسته باد

خسروا شبهای عمرت روز باد

مهرگان ملک تو نوروز باد

رای نورانی تو خورشیدوار

در جهان عدل ملک افروز باد

تو قدر بأسی و قادر بأس تو

چون قضا بر دشمنان پیروز باد

از بداندیشان تو کین تو ختن

بر سر آن خنجر کین توز باد

آتش پیکار گیتی گیر تو

ضربت شمشیر دشمن سوزباد

وز تف سهم و نهیب کین تو

مغز دشمن چون در آتش کوز باد

روز ملک تو مبیناد انتها

و ابتدای ملک تو هر روز باد

تا همی از چرخ باشد عون و بخت

چرخ و بختت یار نیک آموز باد

تا جهان باشد ملک مسعودی باد

کاین جهان گشت از ملک مسعود شاد

در زمانه دیده رادی ندید

هیچگه همچون ملک مسعود راد

که بهمت چون ملک مسعود چرخ

نه بسطوت چون ملک مسعود باد

چون شراب عدل نو شد مملکت

گیرد از نام ملک مسعود یاد

رادی از کف ملک مسعود رست

نصرت از تیغ ملک مسعود زاد

آز محرومان ملک مسعود برد

داد مظلومان ملک مسعود داد

این جهان شاد از ملک مسعود شد

تا جهان باشد ملک مسعود باد