خوش آمدید

غم چند خوری ز کار نا آمده پیش

رنج است نصیب مردم دوراندیش

خوش باش و جهان تلخ مکن در بر خویش

کز خوردن غم قضا نگردد کم و بیش

کو دل که بداند نفسی اسرارش

کو گوش که بشنود دمی گفتارش

معشوق جمال می‌نماید شب و روز

کو دیده که بر خورد از آن دیدارش

واپس منگر دمی و در پیش مباش

با خویش مباش و خالی از خویش مباش

خواهی که غریق بحر توحید شوی

مشنو، منگر، میندیش، مباش

هان ای دل بد زهره ز شمشیر مترس

بفشار قدم، ز حملهٔ شیر مترس

در ساحت این زمانهٔ عاریتی

ز اقبال مشو شاد و ز ادبیر مترس

بالا مطلب ز هیچ کس بیش مباش

چون مرهم نرم باش، چون نیش مباش

خواهی که ز هیچ کس به تو بد نرسد

بدخواه و بدآموز و بداندیش میاش

ز افسانه گری ای دل دانش نشناس

پیوسته قرین شک، ندیم وسواس

تا تو تهی از عقل و پر از پنداری

فربه نه‌ای، از فریب داری آماس

تا چند روی از پی تقلید و قیاس

بگذر ز چهار اسم و از پنج حواس

گر معرفت خدای خود می طلبی

در خود نگر و خدای خود را بشناس

در خرقه چه پیچی، ار نه ای شاه شناس

کز خرقه نه امید فزاید نه هراس

خز برکنی از کرم و بپوشی که لباس

چون پوشش تن بود چه دیبا چه پلاس

بیرون ز چهار عنصر و پنج حواس

از شش جهت و هفت خط و هشت اساس

سری است نهفته در میان خانهٔ جان

کان را نتوان یافت به تقلید و قیاس

تا کی باشی ز عافیت در پرهیز

با خلق به آشتی و با خود به ستیز؟

ای خفتهٔ بی خبر اگر مرده نه‌ای

روز آمد و رفت، تا به کی خُسبی؟ خیز!