خوش آمدید

می‌زن نفسی، کاین دم از او می‌زاید

وین دم، دم ماست، گر تو را می‌شاید

گر در یابی، زنده بمانی جاوید

ور نه دم ماست، هم به ما می‌آید

سیر آمده ای ز خویشتن می باید

برخاسته ای ز جان و تن می باید

در هر منزل هزار بند افزون است

زین گرم روی بند شکن می باید

رو دیده بدوز تا دلت دیده شود

زان دیده جهان دگرت دیده شود

گر تو ز سر پسند خود برخیزی

احوال تو سر به سر پسندیده شود

از رفته قلم هیچ دگرگون نشود

وز خوردن غم به جز جگر خون نشود

هان تا جگر خویش به غم خون نکنی

هر ذره هر آن چه هست افزون نشود

تا دل ز علایق جهان حُرّ نشود

هرگز صدف وجود پُر دُر نشود

پر می نشود کاسهٔ سرها از عقل

هر کاسه که سر نگون بود، پر نشود

ای ذات تو سر دفتر اسرار وجود

نقش صفتت بر در و دیوار وجود

در پردهٔ کبریا نهان گشته ز خلق

بنشسته عیان بر سر بازار وجود

هر گه که دلم با غمت انباز شود

صد در ز طرب بر رخ من باز شود

به زان نبود که جان فدای تو کنم

تیهو چو فدای باز شود باز شود

ای ذات منزهت مبرا ز وجود

بر خاک در تو کرده ارواح سجود

چون قطرهٔ شبنم است بر برگ گلی

از راه عدم هر آن چه آید به وجود

هر دیده که او عطای حق دیده بود

سر تا قدمش ز نور حق دیده بود

زنهار تو دید هر کسی دیده مخوان

آن دیده بود که حق در او دیده بود

درویش کسی بود که نامش نبود

گامی که نهد مراد و کامش نبود

در آتش فقر اگر بسوزد شب و روز

هرگز طمع پخته و خامش نبود