خوش آمدید

مباش جان پدر غافل از مقام پدر

که واجب است به فرزند احترام پدر

اگر زمانه به نام تو افتخار کند

تو در زمانه مکن فخر جز به نام پدر

فتاد گوهر یکتای من به دست رقیب

اگرچه از صدف سینه خانه ساختمش

فریب داد مرا دل فریب من ای کاش

که می شناختمش یا نمی شناختمش

از فتنه پریشان نشود هر که پناهی

در سایه گیسوی پریشان تو گیرد

از بس که شتابان و گریزان چو نسیمی

گل دست گشوده است که دامان تو گیرد

دل تو را دادم چو دیدم روی تو

کز همه خوبان پسندیدم تو را

دل فریبان جهان را یک به یک

دیدم و از جمله بگزیدم تو را

گر جفا راندی نکردم شکوه ای

ور خطا کردی نپرسیدم تو را

خون من خوردی و بخشودم گنه

جان طلب کردی و بخشیدم تو را

رفتی و آخر شکستی عهد خویش

کاش از اول نمی دیدم تو را

تو ای آتشین زهره کز تابناکی

فروزان کنی بزم چرخ کهن را

برون افکنی از پی دلفریبی

از آن نیلگون جامه، سیمینه تن را

به روی تو زان فتنه شد خاطر من

که ماننده ای روی معشوق من را

ز روشنگرانت شبی انجمن کن

بیفروز از چهره آن انجمن را

یکی بزم افلاکی و خسروانی

که در خور بود زهره چنگ زن را

چو آراستی محفل آسمانی

بخوان سوی بزمت من و ماه من را

ای پوشکین درود فرستم تو را درود

وز اهل دل پیام رسانم تو را پیام

آثار تو خجسته بود ای خجسته مرد

اشعار تو ستوده بود ای ستوده نام

بستی میان به خدمت مردم، ز روی مهر

زان رو که لوح سینه ات از کینه پاک بود

افسانه ات چو نغمه شادی امیدبخش

اندیشه ات چو مهر فلک تابناک بود

گفتی سخن ز سعدی آثار وی از آنک

گوهرشناس بود، دل تابناک تو

وینک ز مهد نظم وز اقلیم شاعران

آمد رهی، که لاله فشاند به خاک تو

هستی میان ما ز هنرهای خود پدید

گر ظاهرا پدید نه ای در میان ما

نام تو جاودان بود ای شاعر بزرگ

چونان که نام سعدی شیرین زبان ما

آزاده خوی بودی و آزاد زیستی

جان باختی که برفکنی رسم بندگی

مردی، ولیک نام شریف تو زنده ماند

مردن به راه خلق بود شرط زندگی

گفتی سخن ز سعدی و شهر و دیار او

با آنکه دور بود ز شهر و دیار تو

وینک رهی ز جانب سعدی پارسی

افشان کند شکوفه و گل بر مزار تو

گفتم: این چشم جاودانه تو

با که اسرار خویشتن گوید؟

وین سخن گو نگاه سحرآمیز

با کدام آشنا سخن گوید

گفت: با آن که آشنا سخنی

از دلارام من، به من گوید

بهر تو این خجسته کتاب آورد نشاط

چون یار مهربان که به دلداده میرسد

گنجینه ای ز معتمدالدوله مانده باز

گنج پدر به زاده آزاده میرسد

آن لاله نام لاله فروش، از دو زلف خود

بر ماه و زهره غالیه پوشی کند همی

بی زر چو پا نهی به دکانش کند خروش

ور زر دهی چو غنچه خموشی کند همی

گر خویشتن به سیم فروشد عجب مدار

کان سیم چهره (لاله) فروشی کند همی