خوش آمدید

خوش آن که صلای جام وحدت در داد

خاطر ز ریاضی و طبیعی آزاد

در منطقهٔ فلک نزد دست خیال

در پای عناصر، سر فکرت ننهاد

ای در طلب علوم، در مدرسه چند؟

تحصیل اصول و حکمت و فلسفه چند؟

هر چیز به جز ذکر خدا وسوسه است

شرمی ز خدا بدار، این وسوسه چند؟

رندان گاهی ملک جهان می‌بازند

گاهی به نگاهی، دل و جان می‌بازند

این طور قمار، نه چند است و نه چون

هر طور برآید، آنچنان می‌بازند

با دل گفتم: به عالم کون و فساد

تا چند خورم غم؟ تنم از پا افتاد

دل گفت: تو نزدیک به مرگی، چه غم است

بیچاره کسی که این دم از مادر زاد

عشاق به غیر دوست، عاری دارند

از حسرت آرزوی او بیزارند

و آنان که کنند طاعت از بهر بهشت

عشاق نیند، بهر خود در کارند

آن حرف که از دلت غمی بگشاید

در صحبت دل شکستگان می‌باید

هر شیشه که بشکند، ندارد قیمت

جز شیشهٔ دل که قیمتش افزاید

نقد دل خود بهائی آخر سره کرد

در مجلس عشق، عقل را مسخره کرد

اوراق کتابهای علم رسمی

از هم بدرید و کاغذ پنجره کرد

در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند

دردست به جز ناله و آهی بنماند

تا خرمن عمر بود، در خواب بدم

بیدار کنون شدم که کاهی بنماند

پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است

وین جور و جفای خلق، از حد بیش است

بیگانه به بیگانه، ندارد کاری

خویش است که در پی شکست خویش است

علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است

تن، خانهٔ عنکبوت و دل، بال و پر است

زهر است دهان علم و دستت شکر است

هر پشه که او چشید، او شیر نر است