خوش آمدید

ای صدر شرق و غرب خداوند شمس دین

خصم ترا مباد ز انده فراغ دل

آثار شکر تو فضلا را غذای روح

انوار مهر تو عقلا را چراغ دل

در مجلس تو هست مرا رحمت روان

وز رشک بدسگال مرا هست داغ دل

من باغبان مدح تو گشتم ، که هر زمان

نو تحفه ای بصدر تو آرم ز باغ دل

ای شمس دین و دولت ، ای صدر شرق و غرب

ای از همه خصال بدی گوهر تو پاک

احباب را ز مایدهٔ جود تو حیات

حساد را ز صاعقهٔ سهم تو هلاک

از عزم نافذ تو ربوده نفاذ باد

وز حزم ثابت تو گرفته ثبات خاک

دریا پیش بسطت جود تو چون شمر

گردون بجنب رفعت قدر تو چون مغاک

تو فرد عالمی و ندارد با تو خلق

در همت و بزرگی و اقبال اشتراک

همواره تا قرار زمین هست بر سمک

پیوسته تا جمال فلک هست از سماک

بادا ز دست حادثهٔ چرخ کینه کش

پیراهن حیات عدوی تو چاک چاک

دیار بلخ چون مصرست خرم

بمجدالدین نجیب الملک یوسف

خداوندی ، مه خصمش را ز نیکی

نصیبی نیست جز رنج و تأسف

بزرگی را بجاه او تفاخر

بزرگان را بمدح او تشرف

بود انجاز عدلش بی تعلل

بود انعام دستش بی تکلف

کند در خیرها تعجیل و داند

که کار خیر نپذیرد توقف

ای شمس دین ، نظام معالی ، جمال ملک

ای زیر پای قدر تو گردون شده بساط

طبع تراست از ستم و بخل اجتناب

رأی تراست با کرم و عدل اختلاط

حساد از خلاف تو در قبصهٔ عنا

احباب از وفاق تو در روضهٔ نشاط

بر آسمان ز هیبت رأی تو آفتاب

لرزان رود چو مرد گنه کار بر صراط

در مهر تو گرفته ملک راه اجتهاد

از کین تو گزیده فلک رسم احتیاط

هرگز نگشت طبع کریم تو منقبض

ور چه بمجلس تو بسی کردن انبساط

بی حد گناه من بکرم عفو کرده ای

عفو یکی گناه به از صد پل و رباط

اجل شمس دین ، ای بچشم عنایت

شده حال آزادگان را ملاحظ

نه ایام را جز شعار تو زینت

نه اسلام را جز جوار تو حافظ

بر جود تو ما حضر جود حاتم

بر فضل تو مختصر فضل جاحظ

عدو را پیام تو شر الصواعق

ولی را کلام تو خیر المواعظ

شمس الدین ای ز فیض مکرمتت

شده اطراف دشت همچو ریاض

تویی از روی قدر آن جوهر

که ترا هست نه فلک اعراض

چشم حق را ز خط تست سواد

روی دین را ز رأی تست بیاض

کرده اعراض طبع تو زان قوم

که وقیعت کنند در اعراض

شده از تیغ حادثات فلک

تن خصمت دوپاره چون مقارض

ای تو چون بدر و صفدان چو نجوم

ای تو چون بحر و سروران چو حیاض

عادت تو تفضل و احسان

سیرت تو تغافل و اغماض

گشته از تازیانهٔ سهمت

اشهب و ادهم جهان مرتاض

منم آن کس ، که از مکام تست

آمده حاصلم همه اغراض

باعطاهای جزل تو نبود

زین سپس حاجتم باستقراض

تا کند در تنم تصرف جان

نکنم از هوای تو اعراض

ایا ثنای تو بر جملهٔ خلایق فرض

کم از بزرگی تو آسمان بطول و بعرض

تو شمس دینی و بر شمس آسمان گشتست

نماز بردن سوی در رفیع تو فرض

امید رزق ز دیوان جود تو دارد

هر آنکسی که دهد لشگر امانی عرض

ز سیر هفت ستاره ، ز دور هفت فلک

چو تو نیاید یک تن علی بسیط الارض

ترا شد ستم بنده ، که کردیم آزاد

هم از عنای سؤال و هم از عقیلهٔ قرض

شمس دین ، کدخدای خاص ملک

ای درت کعبهٔ عوام و خواص

رأی تو گنج عقل را گنجور

طبع تو بحر فضل را غواص

چرخ در خمت تو با رغبت

دهر در طاعت تو با اخلاص

کان و دریا حسود دست تواند

آری «القاص لایحب القاص»

سرورا ، چرخ شخص من بگداخت

در تف حادثات همچو رصاص

آنچه من دیدم از ازمانه ، ندید

فرع بو طالب از نتیجهٔ عاص

پست ناکشته دیده رنج خمار

مرد ناکشته دیده هول قصاص

ندهد از جفای چرخ مرا

جز کمال عنایت تو خلاص

از خدمت مخلوق باز کش

ای نفس عنا کش ، عنان خویش

تا سیر شوی تو ز نان او

سیر آمده باشی ز جان خویش

صفدری ، که از هنر اوست معالی دلخوش

دولت افگنده بدرگاه رفیعت مفرش

میر زنگی حبش ، آنکه حسامش کردست

روز اعدا بسیاهی چو رخ زنگ و حبش

شیر مردی ، که چو بیرون کند از ترکش تیر

تیر خود را کند از دیدهٔ شیران ترکش

همچو مومست بر شدت باسش آهن

همچو آبست بر شعلهٔ تیغش آتش

ای بزرگی ، که بود پیش ضیای عزمت

بصفت خانهٔ خورشید چو چشم اخفش

گشته معدوم بر رمح توصیف رستم

گشته منسوخ بر نام تو تیر آرش

تا بزحمت تن اصحاب محن بیند رنج

تا بنعمت سر ارباب نعم گردد خوش

بر سر شرع بجز افسر تأیید منه

وز کف بخت بجز بادهٔ اقبال مچش