خوش آمدید

صفدری ، که از هنر اوست معالی دلخوش

دولت افگنده بدرگاه رفیعت مفرش

میر زنگی حبش ، آنکه حسامش کردست

روز اعدا بسیاهی چو رخ زنگ و حبش

شیر مردی ، که چو بیرون کند از ترکش تیر

تیر خود را کند از دیدهٔ شیران ترکش

همچو مومست بر شدت باسش آهن

همچو آبست بر شعلهٔ تیغش آتش

ای بزرگی ، که بود پیش ضیای عزمت

بصفت خانهٔ خورشید چو چشم اخفش

گشته معدوم بر رمح توصیف رستم

گشته منسوخ بر نام تو تیر آرش

تا بزحمت تن اصحاب محن بیند رنج

تا بنعمت سر ارباب نعم گردد خوش

بر سر شرع بجز افسر تأیید منه

وز کف بخت بجز بادهٔ اقبال مچش

گزیده شمس دین ای از نهیبت

شده حال بداندیشان مشوش

کشیده بر سرت تأیید سایه

فگنده بر درت اقبال مفرش

بدست باس تو چون موم آهن

بپیش خشم تو چون آب آتش

شده منقاد تو ایام توسن

شده مامور تو گردون سرکش

چو تو تیر و کمان گیری بهیجا

ثنا گوی تو گردد جان آرش

چو در علم آبی و دانش نمایی

شوندت بنده صدر چاچ و اخفش

ز خون دیده وز خم تپانچه

شده روی بداندیشت منقش

همیشه تا بگیتی عاشقان را

شود عیش از وصال دلبران خوش

تو بادی بابت دلبر بشادی

بپیش تو زمانه دست در کش

پر از تیر جفای چرخ جافی

دل بدخواه جاه تو چو ترکش

بزرگوار جهان ، شمس دین ، بزرگ کریم

تویی ، که هست بتو بیضهٔ هدی محروس

رفیع قدر ترا آفتاب برده سبق

عریض جاه تو بر روزگار کرده فسوس

بیک نظر تو ببینی هزار علم دقیق

بیک صفت تو ببخشی هزار گنج عروس

مکارم تو کند مرده را همی زنده

مکارم تو به آمد ز طب جالینوس

گر نه وحی درین عهد منقطع بودی

ز کردگار بدست تو آمدی ناموس

دو عمر آورد پیدا روزگار

هر دو را نام پدر عبدالعزیز

آن عمر را عدل بود آیین و رسم

این عمر را عدل هست و علم نیز

آن عمر مر ظالمان را کرد قهر

این عمر مر سایلان را داد چیز

آن عمر تا اندر آن عالم بود

این عمر بادا درین عالم عزیز

چاکران تو گه رزم چو خیاطانند

گر چه خیاط نیند ، ای ملک کشور گیر

بگز نیزه قد خصم تو می پیمایند

تا ببرند بشمشیر و بدوزند بتیر

ای فخر عصر، مؤتمن دین ، امین ملک

در دل ترا ز آتش انده مباد سوز

با سور و پا سروری و تا هست روزگار

بی سور و بی سرور مبادات هیچ روز

مجروح باد سینهٔ پر کینهٔ عدوت

از رمح سینه دوز وز شمشیر کینه توز

گه در کف تو بادهٔ گل رنگ جان فزا

گه در بر تو کودک مهر وی دل فروز

من خواستم بمجلست آمد و لیک هست

دور از تو در تنم ز مرض باقیی هنوز

ایا خوب سیرت وزیری ، که ملک

ندیدست مانندهٔ تو وزیر

عراقی بنام و بود با سخات

خراج عراق و خراسان حقیر

مطیع مثالت وضیع و شریف

غلام جنابت صغیر و کبیر

بدست هوای تو دلها رهین

بدام وفای تو جانه اسیر

طویلیست دست تو در مکرمت

که باد از دست تو حوادث قصیر

بانعام و اکرام ذکر ترا

چو شمسست در گرد عالم مسیر

همه خیر ورزی چو دانستی

که عالم خبیرست و ناقد بصیر

بمن روضه ای آمد از خدمتت

کزان روضهٔ عیش من شد نضیر

کنون بر کشیدم بمدح و ثنات

در آن روضه مانند مرغان صغیر

غدیری همی بایدت از می مرا

برنگ عقیق و ببوی عبیر

که تا اندرین فرخ اوقات عید

همم روضه باشد ، ز تو ، هم غدیر

علا تو بود مر زمین را قرار

یتو باد چشم وزارت قریر

نکوه خواه از لطف تو در بهشت

بد اندیش از عنف تو در سعیر

راز تو با خدای سخت نکوست

زین قبل هست کار خصم تو زار

رأی عالیت را بحل و بعقل

هست تأیید آسمانی یار

راغ و باغ مخالف جاهت

تیره چون چاه و موحشست چو غار

رام شد آسمان بمهر ترا

هست با دشمنت بکینه چو مار

ران تو زین فخر ساید و هست

زین حسد جان حاسدت پر نار

سوار فضلی ای نجم دین و می سازد

زمانه ساعد جاه ترا ز فخر سوار

یسار برده فراوان یمین مادح تو

از آن گزیده یمین و از آن خجسته یسار

نگار یافته از خط تو صحیفه عقل

وزان نگار خجل گشته خط و خد نگار

کنار عاطفت تست مأمن فضلا

که هیچ وقت نگیرند از آن کنار کنار

نزار شد تن بخت از شکوه بخشش تو

چنانکه پیکر شرک از نهیب آل نزار

بهار جود کف تست کز صنایع او

پرست باغ مکارم ز ضمیران بهار

مدار چرخ بفرمان تست و تا باشی

زهیچ حادثه از هیچ چرخ باک مدار

ببار بر سر احرار ، ابروار ، عطا

کزان نیابد الا گل مدیح ببار

بکار تخم محامد ، که نزد اهل خرد

بجز محامد ناید ازین زمانه بکار

بخار جان بد اندیش را بخار بلا

که خیره جان بد اندیش را سزاست بخار

دانی ، شها ، که دور فلک در هزار سال

چون من یگانه ای ننماید بصد هنر

گر زیر دست هر کس و ناکس نشانیم

اینجا دقیقه ایست ، شناسم من این قدر

بحرست مجلس تو و در بحر بی خلاف

لؤلؤ بزیر باشد و خاشاک برزبر