خوش آمدید

کمال دین رسول، ای مخالفان ترا

بدست قهر چنان گوشمال داده چو عود

بر فضایل تو کاسدست گوهر و در

بر شمایل تو فاسدست عنبر و عود

روسبی خواهران زنی چندند

که خری را بیک نواله کنند

در وثاق من آمدند امروز

تا بلا را بمن حواله کنند

دفع ایشان نمی توانم کرد

جز بچیزی که در پیاله کنند

از مرگ رافع بن علا، آن جهان جود

از رفعت و علا بجهان در اثر نماند

نه شخص او برفت، که شخص کرم برفت

نه ذات او ماند، که ذا هنر نماند

جز بنان تو، ای شهاب الدین

مشکلات علوم حل نکند

آنچه رأی تو کرد در گیتی

قرص خورشید در حمل نکند

سعد از حاسدت خبر نکند

نحس در ناصحت عمل نکند

خواستی موزه ای و راهی نیست

عوض موزه هم خلل نکند

موزه گر نیست، پای تا بدهد

ویل اگر نیست کم ز طل نکند

با جمال تو ، ای حمیدالدین

رونق ماه و آفتاب نماند

در جهان با مکارم دستت

نام و آوازهٔ سحاب نماند

پیش الطاف تو ز غایت لطف

آب را هیچ قدر و آب نماند

طلعت فضل و چهرهٔ دانش

از ضمیر و در حجاب نماند

تا تو معمار گشته ای، یک گام

در جهان هنر خراب نماند

بی تو ما را ، بحق نعمت تو

در دل و دیده صبر و خواب نماند

تا من از تو جدا شدم بخطا

در دلم فکرت صواب نماند

جامهٔ عیش را تراز برفت

خیمهٔ لهو را طناب نماند

شخص آمال را حیات بشد

جام لذات را شراب نماند

در فراق تو چرخ را با من

جز بلفظ جفا خطاب نماند

هر چه خواهد کنون تواند گفت

که مرا قدرت جواب نماند

بی تو در جمله روزگار مرا

هیچ راحت ز هیچ باب نماند

شها ، دست و تیغت در ایوان و میدان

یکی زر فشاند، یکی سرفشاند

شمال سحرگاه الطاف برت

گل باغ آمال را بشکافند

سرشک سحاب کف در فشان

ز خارا مه دی ریاحین دماند

که گیرد بکف کعتبین خلافت

که در ششدر چرخ جافی نماند؟

دهان سیادت رکاب تو بوسد

زبان سعادت ثنای تو خواند

نه جودست هر چان کف تو نبخشد

نه علمست هر جان دل تو نداند

شها ، دست رادت بکردار نیک

ز آفاق بیخ بدیها بکند

بداندیش را از سریر سرور

نهیبت بچاه نوایب فگند

بروز وفا دست اقبال تو

در آورد پای بدان را ببند

خورد آب در ظل عدلت کنون

ز یک آبخور گرگ با گوسپند

چو گیتی تویی فارغ از هر نهیب

چو گردون تویی ایمن از هر گزند

بگیری ، اگر رأی افتد ترا

خمیده فلک را بخم کمند

خلاف تو کاریست بس بازیان

وفاق تو شغلیست بس سودمند

بسا قلعه ها را که کردی خراب

بنوک سنان و بسم سمند

بسابی خرد باغیان را ، که داد

بهیجا زبان حسام تو پند

تو، ای مرد دانا ، نگویی مرا

کزین قصهٔ طوس و کاوس چند ؟

ندیدی مگر زخم تیغ ملک

بدشت سمرقند و صحرای جند ؟

یکی برگذر ، پس بچشم خرد

نگه کن بدین قلعه های بخند

در مکرمات و عطا باز کن

در حادثات و دواهی ببند

مبادا دلت از نوایب حزین

مبادا رخت از مصایب نژند

مایهٔ حمد و سعد ، احمد سعد

که همه سوی محمدت یازد

هم ایادی ازو همی بالد

هم معالی باو همی نازد

سعی گردون بخیر انجامد

هر مهمی ، که او بیاغازد

گر نمی ساخت پیش ازین با او

چرخ ، اکنون بطبع می سازد

چون مروا شناخت تاج الدین

چه کند چرخ اگرش ننوازد ؟

باز در موکب خداوندی

مرکب عیش و لهو می تازد

گاه شعر لطیف می گوید

گاه شطرنج نغز می بازد

بچنین منزلت ، که حاصل کرد

شاید ار او ز چرخ بفرازد

بر سریر سرو بنشیند

بر بساط نشاط بگرازد

عیش او باد چون عسل ، که عدوش

زین حسد همچو موم بگدازد

پیش انواع فضلت ، ای صابر

کثرت اختران قلیل آمد

نظم تو خطهٔ خراسان را

همچو در خلد سلسبیل آمد

نکتهٔ خاطر چو آتش تو

روح را آتش خلیل آمد

بر سر طالبان دانش و فضل

ظل آداب تو ظلیل آمد

خامهٔ تو قصیر و ز سعیش

عمر فضل و هنر طویل آمد

ساکن خانهٔ علوم تویی

غیر تو عابر سبیل آمد

با زبان چو خنجرت ، گه نطق

خنجر صبح دم کلیل آمد

تو اجلی بقدر و دیدن تو

خلق را نعمتی جلیل آمد

اشک چشم من ، ای عزیز المثل

در فراق تو بس ذلیل آمد

مر الم را تنم ملایم گشت

مرعنا را دلم عدیل آمد

صبر کردن ز طلعت چو تویی

عقل را سخت مستحیل آمد

هذیانی ، که در مرض گویند

قطعهٔ من از آن قبیل آمد

در فراق تو سخت معلولم

شاید ار شعر من علیل آمد