خوش آمدید

نگردد رزق خلق افزون بطاعت

و نه نقصان پذیرد از معاصی

و لیکن طاعت و عصیان دهد بر

در آن روزی که یؤخذ بالنواصی

خرد نزدیک دولت رفت و گفتا

که : می خواهم که با من یار باشی

جوابش داد دولت ، گفت : جایی

که من باشم تو خود ناچار باشی

ای گرانمایه تربت میمون

ای مکان امیر مسعودی

تازه بادی چو خلد عدن ، که تو

خوابگاه شجاعت و جودی

از بقاع زمین نه ای ، که بدو

از ریاض بهشت معدودی

بر بدایع نظم تو ، ای فریدالدین

طویله های گهر را نماند مقداری

نه باغ طبع ترا هست جز ادب شجری

نه شاخ لفظ ترا هست جز هنر باری

بگرد تو نرسند اهل نظم و نثر امروز

و گر چه جهد و تکلیف کنند بسیاری

بشعر یار خودم خوانده ای و لیک بفضل

ترا ندانم اندر همه جهان یاری

چو من بفضل تو اقرار دارم از سر صدق

ز کس نیابی در مشرق و غرب انکاری

ترا فلک بمقام شرف رسانیدست

فلک نکرده ازین علاقه تر کاری

ببارگاه خداوند مشرق و مغرب

متاع فضل ترا خاست روز بازاری

گران بها گهری و کجا تواند بود ؟

چنین گدا را الا چنان خریداری

جهان تو داری ، طوبی لک ، ای فرید الدین

بزیر عدل چنان جهانداری

ز آن روز که گفتی : پس ازین جور کنم کم

بسیار بیفزودی و کم هیچ نکردی

گفتم : نکنم با تو وفا ، ترک کنی ، زانک

هر چیز که گفتی : نکنم ، هیچ نکردی

گفتی : چو بمیری بسر خاک تو آیم

آن نیز بکردیم و تو هم هیچ نکردی

من نگویم : بابر مانندی

که نکو ناید از خردمندی

او همی بخشد و همی گرید

تو همی بخشی و همی خندی

در هنر ، ای حمید دین رسول

همچو صدر نژاد عبادی

جاهت افروختست هر محفل

ذکرت آراستست هر نادی

مایهٔ صد هزار محمدتی

در خور صد هزار احمادی

خایفان را بتقویت عونی

جایعان را بمردمی زادی

مر معالی و مر مکارم را

سخت مطبوع و نیک منقادی

صید کردی بمکرمت دل خلق

از که آموختی تو صیادی ؟

بشنو از من که : تا چه می بینم

از معادات گنبد عادی ؟

گه مرا آبخور بصحرا بر

گه مرا خوابگاه در وادی

گاه بر کوه و گاه در دریا

گه شوم حاضر و گهی بادی

نه بجز آسمان مرا خیمه

نه بجز اختران مرا هادی

روز و شب هست چنگ و بربط من

بانگ ملاح و نعرهٔ حادی

کرده من در جهاد با کفار

همچو مریخ ، پیشهٔ جلادی

جای دارعه درع داودی

جای دستار بیضهٔ عادی

در مقامی ، که سرکشان از رمح

بر رگ جان کنند فصادی

هر که کشته شود فلک گوید :

« مالهذا القتیل من وادی ؟ »

دیرزی ، شاد باش ، طوبی لک

که برون زین عداد و اعدادی

از دل راد او رود رادی

زان دل راد دارم آزادی

زردی از رخ ز دودش آن دل راد

ای دل راد ، داد او دادی

درد دارد ز زار دل زارش

ای دل راد ، داد او دادی

جمال دولت حری ، بافضل

شد اندر خاتم حری نگینه

بپیش رأی او خورشید تابان

بود چون پیش یاقوت آبگینه

فلک با نیک خواه او بمهرست

چنان با بدسگال او بکینه

بجاه او مکرم گشت خوارزم

چنان کز جاه پیغمبر مدینه

یکی پر در سفینه عاریت داد

مرا آن در معالی بی قرینه

بیک نظرت درون ، از بس فواید

مرا مانند دریا گشت سینه

سفینه گر ز بهر دفع غرقست

غریق منتم کرد این سفینه

اجل فخر دین ، ای کریم جهان

ترا داد یزدان همه جاه هستی

بفضل و کرم دست گیرم ، که در غم

مرا کشت اندیشهٔ تنگ دستی

بود هیچ آیا که ما خادمان را

شراب سخای تو آرد بمستی ؟

بیک جذبهٔ مکرمت بخت ما را

ببالا رساند کف تو ز پستی ؟

بدو نام نیکو طلب کن بدنیا

که چیزی نیاید ز دنیاپرستی