خوش آمدید

جمال دولت حری ، بافضل

شد اندر خاتم حری نگینه

بپیش رأی او خورشید تابان

بود چون پیش یاقوت آبگینه

فلک با نیک خواه او بمهرست

چنان با بدسگال او بکینه

بجاه او مکرم گشت خوارزم

چنان کز جاه پیغمبر مدینه

یکی پر در سفینه عاریت داد

مرا آن در معالی بی قرینه

بیک نظرت درون ، از بس فواید

مرا مانند دریا گشت سینه

سفینه گر ز بهر دفع غرقست

غریق منتم کرد این سفینه

اجل فخر دین ، ای کریم جهان

ترا داد یزدان همه جاه هستی

بفضل و کرم دست گیرم ، که در غم

مرا کشت اندیشهٔ تنگ دستی

بود هیچ آیا که ما خادمان را

شراب سخای تو آرد بمستی ؟

بیک جذبهٔ مکرمت بخت ما را

ببالا رساند کف تو ز پستی ؟

بدو نام نیکو طلب کن بدنیا

که چیزی نیاید ز دنیاپرستی

ای یگانه جمال دولت و دین

دلم از هجر خویش خستستی

روی آورده ای بعیش و مرا

پشت بی روی خود شکستستی

در میان ریاض همچو بهشت

با سمن ساعدان نشستستی

دست عشرت گشاده ای و ببند

پای احداث چرخ بستستی

گرت خود نیست راحتی ، باری

از گرانی بنده رستستی

خدایگانا ، آنی که دشمنان ترا

دریده نیزه و تیر تو سینه و حدقه

نجاح تو بمعالی هزار چون جراح

رباح تو ببزرگی هزار چون صدقه

منم ، که رقت احوال من بدان درجه است

که مانده ام متحیر در انده نفقه

طمع بریده ام از جامگی ، از آن امروز

مرا نکایت دشمن فگند ازان طبقه

تبارک الله ! از جامگی چو در گذری

نه عادت صله ماند و نه سنت صدقه

ای شاه ، بی سفینهٔ جود تو مانده ام

از چشم و دل در آتش و توفان صاعقه

دیدستم از مفارقت صدر تو همانک

بیند تن از مفارقت نفس ناطقه

شمس دین ، ای خدمت درگاه تو

بر همه آزادگان فرخ شده

از مهمات هدی امر ترا

سمع و طاعت از هدی پاسخ شده

در عری گاه سپهر خدعه گر

بدسگالت خسته یا شهرخ شده

ای همه عاقلان بطوع و بطبع

سوی خاک در تو پوینده

ای همه فاضلان بنظم و بنثر

مدحت مجلس تو گوینده

چون نسیم شمایل تو نیافت

در خوشی هیچ حس بوینده

نیست در روضهٔ معالی تو

جز گل مکرمات روینده

روی آمال را بآب نوال

دست افضال تست شوینده

یافتی آنچه جستی از دولت

هست یابنده مرد جوینده

ای رافع علا ، ز وفات توام غمیست

کان غم نگشت خواهد هرگز گذارده

صد بار گر ببارم از دیده خون دل

یک حق نعمت تو نگردد گزارده

زهی ! قصر خوارزمشاهی ، که دولت

ندارد مگر سوی او رخ نهاده

ز سقفش ستاره بعبرت بمانده

ز وهمش زمانه بحیرت فتاده

چو او چشم گردون بخوبی ندیده

چو او دست گیتی بخوشی نداده

هزاران صف از لهو در وی کشیده

هزاران در از خلد در وی گشاده

همه خاکها اندر آن مشک سوده

همه چوبها اندر آن عود ساده

درو شادمانی و تأیید رسته

وزو کامگاری و اقبال زاده

همه تا چو شیری که از روی پشته

نباشد گه جنگ روباه ماده

درو باد خسرو بشادی نشسته

بخدمت شهان پیش او ایستاده

مه گوش هوشش سوی لحن مطرب

همه میل دستش سوی جام باده

چو شاه و چو فرزین ملک با وزیرش

خدم چون رخ و اسب و پیل و پیاده

صدرا ، وزارت از تو جمالی گرفت نو

دیوان بمنصب تو جلالی گرفت نو

کار ممالک از پس نقصان بی قیاس

از نوک خامهٔ تو کمالی گرفت نو

هر مفسلی ، که بود در اطراف شرق و غرب

از فیض بخشش تو نوالی گرفت نو

از بعد چشم زخم فراوان ، که اوفتاد

خسرو بروزگار تو فالی گرفت نو