خوش آمدید

ای گشته کار خلق مفوض برای تو

اقبال آفریده شده از برای تو

ماوی گه اکابر عالم بکوی تو

منزلگه افاضل گیتی سرای تو

بهرامشاه را اکرا بود مرد حرب(!)

صد بار هست چون اکرا کند رأی تو(!)

لیکن بشرق و غرب نباشد ترا رضا

مانند تاج دولت ... همه ورای تو (!)

ما بر خدای تو ........ چو منی

تا خوشی همی کند دل مدحت سرای تو

شهاب الدین، سپهر فضل ، صابر

فضایل هست ذاتت را بفرمان

خرد با جان تو جستست وصلت

هنر با طبع تو بستست پیمان

شعار تست عز اهل دانش

دثار تست حرز اهل ایمان

ترا در نظم لعبت های آذر

ترا در نثر حکت های لقمان

تن مطروح را جاه تو قوت

دل مجروح را لطف تو درمان

سخن فرمان بر طبع تو چونانک

پری فرمان بر امر سلیمان

زهی !در فطرت تو علم حیدر

زهی ! در طینت تو شرم عثمان

شدم دور از تو و زین رأی باطل

پشیمانم ، پشیمانم ، پشیمان!

بدیدار تو دارم حرص و هستند

بهم در یک طویله حرص و حرمان

فرستادن بنزدیک تو اشعار

فرستادن بود زیره بکرمان

همیشه تا چو موسی نیست فرعون

همیشه تا چو هارون نیست هامان

همه اوقات تو بادا براحت

همه احوال تو بادا بسامان

نکو خواه تو در اقبال خرم

بداندیش تو در ادبار پژمان

یکی در قبضهٔ محنت گرفتار

یکی در روضهٔ نعمت خرامان

شمس دین ، ای ترا بهر نفسی

در جان کهن سعادت نو

ای زبانها بمدحت تو روان

وی روانها بطاعت تو گرو

بر گذشته موافق تو زچرخ

در فتاده مخالف تو بگو

تا بود راحت از شنیدن مدح

جز همه مدح مادحان مشنو

همه جز با هنروران منشین

همه جز با سمن بران مغنو

فخر دین ، اعتقاد من دانی

که همیشه هوای تو جویم

دورم از مجلست و لیک مقیم

در مجالس دعای تو گویم

سال و مه ورد مدح تو خوانم

روز و شب راه مهر تو پویم

در فراق رکاب فرخ تو

چهره از خون دل همی شویم

لعل شد بی لقای تو اشکم

زرد شد بی جمال تو رویم

تا تو من بنده را نمی جویی

آب حشمت نمانده در جویم

در نوایب ز ناله چون نالم

در مصایب ز مویه چون مویم

پیش چوگان حادثات فلک

باز سر گشته مانده چون گویم

بوی صدر تو گر بمن برسد

دیدهٔ بینا شود بد آن بویم

از تو تشریف نامه دارم چشم

که چنین کرد لطف تو خویم

اگر آید ز دوستی گنهی

بگناهی نباید آزردن

ور زبان را بعذر بگشاید

باید آن عذر نیک بپذردن

زانکه نزدیک بخردان بترست

عفو ناکردن از گنه کردن

ما بندگان ، اگر چه جداییم از درت

پیوسته در دعای و ثنای تو مانده ایم

بر ما شب حوادث گیتی دراز گشت

در آرزوی صبح لقای تو مانده ایم

ندارم جامه ای ، ای شاه عالم

که با او نزد هر مردم نشینم

زمستانست و چون سیرم برهنه

من غر زن مگر در خم نشینم ؟

ای ز نور شراب خانهٔ تو

روی آفاق همچو دست کلیم

یک صراحی شرابمان بفرست

باشد این نزد همت تو سلیم

هست نایافت باده اندر شهر

ورنه از دولت تو دارم سیم

جمال دین پیمبر ، تو آن سر افرازی

که نیست بمعالی و مکرمات عدیل

سداد رأی تو در گرد ملک حصن حصین

جناح عدل تو بر اهل شرک گشته دلیل

بجنب حلم تو احنف شده سفیه سفیه

بپیش جود تو حاتم شده بخیل بخیل

همه نهاد تو در حق نتیجهٔ توحید

همه حدیث تو در دین قرینهٔ تنزیل

نهاده سهم تو در گردن نوایب غل

کشیده خوف تو در دیدهٔ حوادث میل

عزایم تو شده ملک را بفتح بشیر

مکارم تو شده خلق را برزق کفیل

ز کوه حلم تو یک ذره اند جودی و طور

ز بحر علم تو یک قطره اند دجله و نیل

غلام لفظ بدیع تو در صدف لؤلؤ

حسود نعل سمند تو بر فلک اکلیل

ولیت را زند اقبال چنگ در دامن

عدوت را فگند چرخ سنگ بر قندیل

بجنب رأی تو چون سایه ای نماید مهر

بپیش باس تو چون پشه ای نماید پیل

بزرگوارا ، شخص من از تو شد زنده

ازان سپس که بتیغ زمانه بود قتیل

بسعی تست همه عز من ظریف و بلند

زجود تست همه مال من کثیر و قلیل

همی نمایی تبجیل بی قیاس ، و لیک

همی فزاید تبجیل من همه تحجیل

بمن عطای جزیلت رسید و حاصل شد

بدان عطای جزیلت بسی جزای جزیل

ز من ثنای جمیلست بس درین دنیی

که خود بعقبی یابی بسی ثواب جمیل

همیشه تا که بود اندرین سرای فنا

یکی ز بخت عزیز و یکی ز چرخ ذلیل

بباغ لهو رخ ناصح تو باد چو گل

ز زخم دست بر حاسد تو باد چو نیل

همیشه پشت تو و گردن تو باد قوی

که پشت شرک شکستی و گردن تعطیل

خدایگانا ، سی سال شد که من بنده

غلام صدر توام ، مادح جناب توام

بشرق و غرب جهان ، هر کجا کشی رایت

منم نخست که در خدمت رکاب توام

پس از لطایف صنع خدای عز و جل

چنانکه هستم زنده بنان و آب توام

ز قول و فعل من آخر چه در وجود آمد؟

که مستحق سؤال تو و جواب توام

ملوک دهر ندارند باعتاب تو تاب

من ضعیف چه اندر خود عتاب توام؟