خوش آمدید

در خوابگه از دل شب آتش بیزم

چون خاکستر به روز ز آتش خیزم

هر گه که کند عشق تو آتش تیزم

چون شمع ز درد بر سر آتش ریزم

چون در غم آن نگار سرکش باشم

آب انگارم گر چه در آتش باشم

چون من به مراد آن پریوش باشم

گر قصد به کشتنم کند خوش باشم

هر بار ز دیده از تو در تیمارم

تا بهره ز دیدار تو چون بردارم

ای یار چو ماه اگر دهی دیدارم

چون چرخ هزار دیده در وی دارم

هر روز به درد از تو نویدی دارم

بر تهمت عود خشک بیدی دارم

نومید مکن مرا و رخ برمفروز

کاخر به تو جز درد امیدی دارم

نامت پس ازین یارا به اسم دارم

نوشت پس ازین چو نیش کژدم دارم

چون مار سرم بکوب ارت دم دارم

از سگ بترم اگر به مردم دارم

بر دل ز غم فراق داغی دارم

در یافتن کام فراغی دارم

با این همه پر نفس دماغی دارم

بر رهگذر باد چراغی دارم

بسیار ز عاشقیت غمها خوردم

در هجر بسی شب که به روز آوردم

رنج دل و خون دیده حاصل کردم

گر جان برم از دست تو مرد مردم

از روی عتاب اگر چه گویی سردم

در صف بلا گرچه دهی ناوردم

روزی اگر از وفای تو برگردم

در مذهب و راه عاشقی نامردم

در عشق تو خفته همچو ابروی توام

زخمم چه زنی نه مرد بازوی توام

در خشم شدی که گفتمت ترک منی؟

بگذاشتم این حدیث، هندوی توام

با چهرهٔ آن نگار خندان ای گل

بیرون نبری زیره به کرمان ای گل

بیهوده تن خویش مرنجان ای گل

هان چاک مزن بر به گریبان ای گل