بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از سرکرده‏های دشمن که در کربلا برای کشتن امام حسین (ع) و یارانش حاضر بود، «اخنس بن زید» نام داشت، او شخصی مغرور و درنده‏خو و بی‏رحم بود، از درنده خوئی او این بس که رئیس آن ده نفری بود که سوار بر اسبها شده و بر جنازه مقدّس امام حسین (ع) تاختند، و استخوان سینه و پشت آنحضرت را درهم شکستند.
این نامرد روزگار، از دست انتقام مختار و... در امان ماند تا سنّش به 90 سال رسید.
تا اینکه شبی به عنوان ناشناس مهمان یکی از مسلمین و ارادتمندان اهل بیت نبوت بنام «سدیّ» شد، اینک داستان او را از زبان سدیّ بشنوید:
شبی مردی بر من وارد شد، مقدمش را گرامی داشتم، دوست داشتم شب را با دوستی انسی بگیرم و به پایان رسانم، او «اخنس بن زید» بود ولی من او را نمی‏شناختم، با او از هر دری سخن گفتیم تا اینکه قصه جانگداز کربلا به میان آمد، آهی دردناک از دل برکشیدم، او گفت: چه شد، چرا ناراحت شدی؟
گفتم: به یاد مصائبی افتادم که هر مصیبتی نزد آن آسان است.
گفت: آیا در کربلا بودی؟
گفتم: خدا را شکر که حاضر نبودم.
گفت: این شکر و سپاس تو برای چیست؟
گفتم: به خاطر اینکه در خون حسین (ع) شرکت ننمودم، مگر نشنیده‏ای که پیامبر (ص) فرمود: «هرکس در خون حسین (ع) شرکت کند او را به عنوان ریختن خون حسین (ع) بازخواست کنند و در قیامت ترازوی اعمالش سیک است» و مگر نشنیده‏ای که پیامبر (ص) فرمود: «کسی که پسرم حسین (ع) را بکشد، در جهنّم او را در میان صندوق پر از آتش جای می‏دهند؟» و مگر نشنیده‏ای...
اخنس گفت: این حرفها را تصدیق نکن، دروغ است.
گفتم: چگونه تصدیق نکنم با اینکه پیامبر (ص) فرمود: لا کذبت و لا کذبت: «نه دروغ گفته‏ام و نه به من دروغ گفته شده».
اخنس گفت: می‏گویند: پیامبر (ص) فرموده: قاتل حسین (ع)، عمر طولانی نمی‏کند، ولی قسم به جان تو من بیش از نود سال دارم، مگر مرا نمی‏شناسی؟
گفتم: نه، گفت: من اخنس بن زید هستم، که به فرمان عمر سعد اسب بر بدن حسین (ع) راندم و استخوانهای او را درهم شکستم...
سدیّ می‏گوید: بسیار ناراحت شدم و قلبم از شدت اندوه، آتش گرفت، با خود می‏گفتم باید او را به هلاکت برسانم، در این اندیشه بودم که فتیله چراغ، ناموزون شد برخاستم آن را اصلاح کنم، اخنس گفت: بنشین من اصلاح می‏کنم، او به طول عمر و سلامتی وجود خود بسیار مغرور بود، برخاست تا فتیله را اصلاح کند آتش فتیله به دست او رسید و دستش را سوزانید، هر چه دستش را به خاک مالید، شعله‏اش خاموش نشد، و کم‏کم بازویش را فرا گرفت.
عاجزانه به من گفت: مرا دریاب، سوختم، گرچه با او دشمن بودم، آب آوردم و بر دست او ریختم ولی مفید واقع نشد و همچنان بر شعله آن می‏افزود، برخاست و خود را به نهر آب افکند، ولی آنچنان شعله‏ور در آتش بود که وقتی درون آب می‏رفت، شعله آتش از بالای سر او زبانه می‏کشید، سوگند به خدا آن آتش فرو ننشست تا اخنس را مانند زغال سوزانید، من به منظره بیچارگی و دریوزگی او نگاه می‏کردم:
«فواللّه الّذی لا اله الاّ هو لکم تطفا حتّی صارفحماً و سار علی وجه الماء»
«سوگند به خدواند یکتا، شعله آتش خاموش نشد، تا اینکه به صورت ذغال در آمد و روی آب قرار گرفت».