خوش آمدید

زلف تو ز بالای تو مهجور نشد

جز در پی قامت تو، ای حور، نشد

با این همه آرزو که در سر دارد

بنگر که ز آستان تو دور نشد

لب نیست که از مراغه پر خنده نشد

آب قرقش دید و به جان بنده نشد

از مردهٔ گور او عجب می‌دارم

کز شهر برون رفت، چرا زنده نشد؟

مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد

یا بادهٔ حسن بی‌خماری باشد

ناگاه برون کند سر از گنج رخت

ریشی، که هرش موی چو ماری باشد

تا کی دلم از تو در بلایی باشد؟

جانم ز غم تو در عنایی باشد؟

یک روز به زلف تو در آویزم زود

آخر سر این رشته به جایی باشد

خال زنخت تیر گناه اندازد

رخت دل عاشقان به راه اندازد

از غیرت خالی، که بر آن نرگس تست

بیمست که خویش را به چاه اندازد

کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟

یا چون سخنت لل لالا باشد؟

گر زیر فلک به راستی چون بالات

گویند که: هست؛ زیر بالا باشد

خالی که رخ تو آشکارش پرورد

لعل تو به نوش خوش گوارش پرورد

در خون لبت رفت و در آنست هنوز

با آنکه لب تو در کنارش پرورد

گل بار دگر لاف صفا خواهد زد

در عهد رخت دم از وفا خواهد زد

رویت سر برگ گل ندارد، لیکن

زلف تو بنفشه را قفا خواهد زد

بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟

در دل غم عشقش چه اثرها که نکرد؟

با تیر غمش به هیچ سر سود نداشت

ورنه دل مسکین چه سپرها که نکرد؟

زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد

بر قامت همچون الفت دالی کرد

گفتم: کشمش ببند، متواری شد

سر در کمرت نهاد و که مالی کرد