خوش آمدید

حسن آن روز که تشریف حیا می پوشید

عشق پیراهن یکرنگ وفا می پوشید

بال پروانه اگر پاس ادب را می داشت

شمع پیراهن فانوس چرا می پوشید؟

یاد آن قرب که آن شعله بی پروایی

به صلاح من یکرنگ، قبا می پوشید

چه شد آن لطف که گر برگ گلی می جنبید

زلف دامن به چراغ دل ما می پوشید

این زمان دست زد بوسه هر بوالهوس است

پشت دستی که رخ از رنگ حنا می پوشید

صائب امروز چو گل مست و گریبان چاک است

غنچه من که رخ از باد صبا می پوشید

ملال در دل بی مدعا نمی گردد

ز گرد، آب گهر بی صفا نمی گردد

هیشه اول وقت است حق پرستان را

نماز وقت شناسان قضا نمی گردد

کسی که سر به ته بال خویشتن دزدید

رهین منت بال هما نمی گردد

نبست تیغ شهادت دهان زخم مرا

که تشنه سیر ز آب بقا نمی گردد

اگرچه لنگر پرواز چشم گردد کاه

حریف جاذبه کهربا نمی گردد

به دیگران چه خیال است آشنا گردد

رمیده ای که به خود آشنا نمی گردد

چو چوب خشک سزاوار سوختن باشد

قدی که بهر عبادت دوتا نمی گردد

برهنه گو نشود منفعل ز پرده دری

به چشم آینه آب از حیا نمی گردد

سخن چو نیست بجا، گفتنش بود آسان

که هیچ تیر هوایی خطا نمی گردد

دلی که راه به آن زلف می برد صائب

به هیچ سلسله ای آشنا نمی گردد

سری که در ره او بی کلاه می گردد

فلک سوار چو خورشید و ماه می گردد

ز داغ لاله سیراب می توان دریافت

که دل ز باده گلگون سیاه می گردد

مبر ز قرب خسان آبروی خود زنهار

که کهربا سبک از برگ کاه می گردد

ز رهبران چه توقع، ز همرهان چه امید؟

مرا که نقش قدم سنگ راه می گردد

سیاه خیمه لیلی است پیش اهل جنون

دلی که سرمه ز برق نگاه می گردد

ز شرم عارض او نام ماه حلقه کند

نه هاله است که بر دور ماه می گردد

به خجلت گنه از عذر صلح کن صائب

که عذر پیش کریمان گناه می گردد

ز نوبهار کجا گل شکفته می گردد؟

گل از ترانه بلبل شکفته می گردد

ز زلف و عارض دلدار غافل افتاده است

دلی که از گل و سنبل شکفته می گردد

کسی کز آبله افتاده در گره کارش

ز خار راه تو گلگل شکفته می گردد

مرا دلی است درین بحر نیلگون چو حباب

که از نسیم تزلزل شکفته می گردد

ز آه سرد چه پرواست لاله رویان را؟

که از نسیم سحر گل شکفته می گردد

گره ز غنچه پیکان شود به خون گر باز

گل گرفته هم از مل شکفته می گردد

دلی که گرد کدورت نبرد ازو سیلاب

کجا ز سیر سر پل شکفته می گردد؟

دلی که داشت تغافل به التفات، امروز

ز زخم تیغ تغافل شکفته می گردد

دلی که تنگ گرفته است در میان حرصش

کی از نسیم توکل شکفته می گردد؟

به خاکساری من نیست هیچ کس صائب

اگر فلک ز تحمل شکفته می گردد

زمانه ساز به رنگ زمانه می گردد

پرشکسته خس آشیانه می گردد

ز آه خویش بر آن تندخوی می لرزم

که تیر راست به گرد نشانه می گردد

بس است چین جبینی برای رفتن من

که این سمند به یک تازیانه می گردد

تمام خواب غرورست خواجه، زین غافل

که یک دو هفته دیگر فسانه می گردد

به خارزار تعلق مبند دل زنهار

که بیضه سنگ درین آشیانه می گردد

به صدر مجلس اگر راه من فتد صائب

ز خاکساری من آستانه می گردد

ز باده چشم تو ظالم رحیم می گردد

اگر بخیل به مستی کریم می گردد

به جد و جهد اگر گرگ گوسفند شود

شریر هم به ریاضت سلیم می گردد

ز بیکسی به دل صاف من غباری نیست

گهر عزیز شود چون یتیم می گردد

سپند ریشه دوانید در دل آتش

چه وقت اختر ما مستقیم می گردد؟

در آن ریاض غمینم که غنچه پیکان

شکفته از دم سرد نسیم می گردد

دل از گشودن لب می شود تهی از درد

ز رخنه ملک اگر مستقیم می گردد

به چشم کم منگر در گناه اندک خویش

که هرچه خرد شماری عظیم می گردد

مده به خلوت دل راه خنده را صائب

که پسته را دل ازین ره دونیم می گردد

فلک ز لنگر من باوقار می گردد

زمین ز سایه من بیقرار می گردد

جنون ز سنگ ملامت نمی کند پروا

چو کبک مست درین کوهسار می گردد

سر کلافه اگر گم نکرده چرخ، چرا

به گرد خاک چنین بیقرار می گردد؟

ز چارپای عناصر پیاده هرکس شد

به دوش چرخ چو عیسی سوار می گردد

ز غرق امن بود کشتی سبکباران

به خار و خس کف دریا کنار می گردد

به آفتاب جمال تو چشم هرکه فتاد

چو سایه گرد تو بی اختیار می گردد

ز دوری تو به من برخورد اگر سیماب

ز بیقراری خود شرمسار می گردد

چنین که چشم تو مست است از شراب غرور

کجا ز سیلی خط هوشیار می گردد؟

چرا خط از لب میگون او نگردد سبز؟

ز باده راز نهان آشکار می گردد

مده عنان سخن را ز دست چون منصور

که چون بلند شود حرف، دار می گردد

مکش سر از خط فرمان تیغ همچو قلم

که دل دو نیم چو شد ذوالفقار می گردد

چو خضر تن به حیات ابد مده زنهار

که آب، سبز درین جویبار می گردد

به هرکه عشق سر زنده ای کرامت کرد

چو شمع در دل شب اشکبار می گردد

اگر ز نعمت الوان به خون شوی قانع

ترا چو نامه نفس مشکبار می گردد

فغان که آدمی از پیش پای خود، آگاه

به روشنایی شمع مزار می گردد

ز خواب قطع نظر کن که وصل گل صائب

نصیب شبنم شب زنده دار می گردد

مرا دل از قد خم زنگ ناک می گردد

ز صیقل آینه هرچند پاک می گردد

بود ز جانوران پاک هرچه زنده بود

بغیر نفس که چون مرد، پاک می گردد

بغل گشاده بهشت آیدش به استقبال

ز درد فقر دل هرکه چاک می گردد

ز خلق خوش چه عجب گر ملک شود آدم؟

که خون ز مشک شدن نیز پاک می گردد

برآورد ز گریبان چرخ سر صائب

سری که در قدم عشق تو خاک می گردد

اگر بهانه طفلان تمام می گردد

به بوسه هم لب لعل تو رام می گردد

امیدها به لبش داشتم، ندانستم

که این قدح به چشیدن تمام می گردد

به عاشقان سیه روز خنده بیدردی است

ترا که صبح بناگوش شام می گردد

شوند آدیمان طفل مشرب از پیری

درین چمن ثمر پخته خام می گردد

تو چون به جلوه زمین را ز باده آب دهی

افق به دور زمین خط جام می گردد

اگرچه لاغری، از فربهی امید مبر

که در دو هفته مه نو تمام می گردد

چنین که می پرد از بهر صید چشم ترا

ز خاک حرص تو افزون چو دام می گردد

کمال نشأه اسنان به مهر خاموشی است

خم شراب به خشتی تمام می گردد

شود ز تنگ شکر صائب آنقدر گویا

که رزق طوطی شیرین کلام می گردد

کجا حریص ملول از گزند می گردد؟

که خاک در دهن حرص قند می گردد

ازان نگاه تو چون تیر می خلد در دل

که گرد آن مژه های بلند می گردد

به گرد آتش روی تو خال از شوخی

گمان برند که همچون سپند می گردد

نوای خارج منصور از تهی مغزی است

صدا ز کاسه خالی بلند می گردد

اثر در آن دل سنگین نمی کند صائب

به سنگ ناخن من گرچه بند می گردد