خوش آمدید

شمع آمد و گفت: کشتهٔ هر روزم

شب میسوزم که انجمن افروزم

گفتم: هوس سوز در افتد به سرم

اکنون باری ز سر درآمد سوزم

شمع آمد و گفت: دولتم دوری بود

کان شد که مرا پردهٔ زنبوری بود

نوری که از او کار جهان نور گرفت

زان نور نصیب من همه نوری بود

شمع آمد و گفت: چون گرفتم کم خویش

باری بکنم به کام دل ماتمِ خویش

ای کاش سرم میببریدی هر دم

تا بر زانو نهادمی در غمِ خویش

شمع آمد و گفت: زخم خوردم بر سر

ایام بسی نهاد دردم بر سر

روزم دم سرد گشته شب سوخته درد

ای بس که گذشت گرم و سردم بر سر

شمع آمد و گفت: سوز پروانه جداست

کاو را پر سوخت سوز من سر تا پاست

من بنمودم درین میان فرقی راست

فرقی روشن چنین که دارد که مراست

شمع آمد و گفت: کشته بنشینم نیز

تا کشته به سوزد تن مسکینم نیز

از آتش تیز میزیم جان من اوست

وان عمر به سر آمده میبینم نیز

شمع آمد و گفت: گر بما زد پر باز

پروانه ز شوق کس نزد دیگر باز

هر لحظه رهی که میروم چون خامم

زان در آتش گرفتهام از سر باز

شمع آمد و گفت: در بلا باید سوخت

وز آتش سر بر سر پا باید سوخت

من آمده در میان جمعی چو بهشت

درآتش دوزخم چرا باید سوخت

شمع‌ آمد و گفت: بر نمیباید خاست

تا پیش تو سرگذشت برگویم راست

نی نی که زبان من بسوزد ز آتش

گر برگویم ز سرگذشتی که مراست

شمع آمد و گفت: اگر خطا سوختمی

جز خود دگری را به بلا سوختمی

از خامی خویش زار میباید سوخت

گر خام نبودمی کجا سوختمی