خوش آمدید

افضل درِ دل می زنی، آخر دل کو؟

عمری ست که راه می روی، منزل کو؟

شرمت بادا ز خلوت و خلوتیان

هفتاد و دو چله داشتی، حاصل کو؟

ای دل ز غم جهان که گفتت خون شو

یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو

دانی چه کنی چو نیست سامان مُقام

انگار درون نیامدی، بیرون شو

گر خلوت و عزلت است سرمایهٔ تو

هرگز به ضلالت نرسد پایهٔ تو

مانند هما مجرد آ تا بینی

ارباب سعادت همه در سایهٔ تو

افضل تو به هر حال مغرور مشو

پروانه صفت به گرد هر نور مشو

از خود بینی‌ست کز خدا دور شوی

نزدیک خود آ و از خدا دور مشو

ای تاج لعمرک ز شرف بر سر تو

وی قبلهٔ عالمین ز خاک در تو

در خطهٔ کون و هر کجا سلطانی ست

بر خط تو سر نهاد و شد چاکر تو

دشت از مجنون که لاله می روید از او

ابر از دهقان که ژاله می روید از او

طوبی و بهشت و جوی شیر از زاهد

ما و دلکی که ناله می روید از او

بر سیر اگر نهاده ای دل اکنون

از پوشش و قوت خود مجو هیچ افزون

خاری که ز امید خلد در پایت

خالی می‌کن به سوزن فکر برون

دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین

در کسوت روح، صورت دوست ببین

هر چیز که آن نشان هستی دارد

یا سایهٔ نور اوست، یا اوست، ببین

گویند کز این جهان مگر شادم من

یا خود ز عدم برای این زادم من

مقصود من از هر دو جهان وصل تو بود

ور نه ز وجود و عدم آزادم من

با خلق به خُلق زندگانی می کن

نیکی همه عمر تا توانی می کن

کام همه را بر آر از دست و زبان

و آنگه بنشین و کامرانی می کن