خوش آمدید

باغ ملک آمد طری از رشحهٔ کلک وزیر

زان که افشک می‌کند مر باغ و بستان را طری

جز برتری ندانی، گویی که آتشی

جز راستی نجویی، ماناتر از وی

ای مایهٔ خوبی و نیک نامی

روزم ندهد بی تو روشنایی

آمد این نوبهار توبه شکن

پرنیان گشت باغ و برزن و کوی

شاعر شهید و شهره فرالاوی

وین دیگر به جمله همه راوی

سروست آن یا بالا؟ ماهست آن یا روی؟

زلفست آن یا چوگان؟ خالست آن یا گوی؟

شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی

مرا سینه پر انجوخ و تو چون چفته کمانی

زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من

می خواهی و گل و نرگس، از آن دو رخ جوی

ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی

به تیمار جهان دل را چرا باید که بخسانی؟

ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش

آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی