خوش آمدید

عمری ز پی کام دل و راحت تن

گشتیم و ندیدیم جز از رنج و محن

درد آمد و گفت از بن دندان با من:

راحت طلبی به کام، دندان بر کن

تا کی پی هر نگار مهوش، سلمان،

گردی چو سر زلف مشوش، سلمان؟

گر طلعت شاهد قناعت بینی

زلفش به کف آر و خوش فروکش سلمان

شاها به خطای اسب اگر شاه ز زین

گردید و جدا گشت، چه افتاد ازین؟

حاشا که تو افتی و نیفتد هرگز

مانند تو شهسوار در روی زمین

مهمان شماعیم نظر با ما کن

مهمانی یاران لب چون حلوا کن

می‌خواستی و چراغ، نی، حاجت نیست

امشب که چراغ وا کنی رو وا کن

زیر و زبر چشم ترا بس موزون

نقاش ازل سه خال زد غالیه گون

پندار که در شب فراز عینت

دو نقطه یا نهاد و یک نقطه نون

خواهم شبکی چنانکه تو دانی و من

بزمی که در آن بزم تو و امانی و من

من بر سر بسترت بخوابانم و تو

آن نرگس مست را بخوابانی و من

دارم عجب از غنچه دل تنگ که چون

از دل رخ نازنین گل کرد برون

در خون دل غنچه اگر نیست چراست؟

گل را همه پره‌های دامن پر خون

درویش، ز تن جامه صروت بر کن

تا در ندهب به جامه صورت تن

رو کهنه گلیم فقر بر دوش افکن

در زیر گلیم طبل سلطانی زن

در مجلس تو ز گل پراکنده‌ترم

وز نرگس مخمور، سرافکنده‌ ترم

از غنچه گل اگر چه دل زنده ترم

از غنچه به خون جگر آکنده ترم

از دوست مرا چون نگریزد چه کنم؟

هر عذر که گویم نپذیرد چه کنم؟

آهو صفتم گرفت صحرای غمش

چون دوست مرا به سگ نگیرد چه کنم؟