خوش آمدید

من باغ ارم بر سر کویت دیدم

من روز طرب در شب مویت دیدم

ابروی کج تو راست دیدم چو هلال

فرخنده هلالی که به رویت دیده‌ام

تا کی چو گل از هوا مشوش باشیم؟

چند از پی آبرو در آتش باشیم؟

چون جان عزیز ما به دست قدر است

تن را به قضا دهیم و دلخوش باشیم

نی دولت آنکه یار غارت بینم

نی فرصت آنکه در کنارت بینم

ماهی که همه وقت ز دورت بینم

عمری که همیشه در گذارت بینم

دوش آن بت شوخ دلربا گفت به چشم:

با دل که نیایی بر ما، گفت: به چشم

اما به چه رو توانم آمد پیشت

اول تو به ما رهی نما، گفت: به چشم

در وصل نماند بیش ازین تدبیرم

پیشم بنشین دمی که پیشت میرم

چون اشک ز چشم من جدا خواهی شد

آخرکم آنکه در کنارت گیرم

سرمایه دین و دل به غارت دادم

سود دو جهان را به خسارت دادم

سوگند ز می هزار پی خوردم و باز

می‌خوردم و ایمان به کفارت دادم

شعر تو که هست قوت جان مردم

آورد به ما رقعه رسان مردم

بر مردمک دیده نهادم سخنت

مشهور شد این سخن میان مردم

بیمارم و کس نمی‌کند درمانم

خواهم که کنم ناله ولی نتوانم

از ضعف چنانم ک اگر ناله کنم

با ناله بر آمدن بر آید جانم

توفیق نمی‌شود به زاری حاصل

وز عمر عزیز است چه خواری حاصل

چون باد ز گردیدن بیهوده چه چیز

کردیم به غیر جانسپاری حاصل؟

توفیق نمی‌شود به زاری حاصل

وز عمر عزیز است چه خواری حاصل

چون باد ز گردیدن بیهوده چه چیز

کردیم به غیر جانسپاری حاصل؟