خوش آمدید

دنیا به مراد رانده گیر، آخر چه؟

وین نامهٔ عمر خوانده گیر، آخر چه؟

گیرم که به کام دل بمانی صد سال

صد سال دگر بمانده گیر، آخر چه؟

افضل درِ دل می زنی، آخر دل کو؟

عمری ست که راه می روی، منزل کو؟

شرمت بادا ز خلوت و خلوتیان

هفتاد و دو چله داشتی، حاصل کو؟

ای دل ز غم جهان که گفتت خون شو

یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو

دانی چه کنی چو نیست سامان مُقام

انگار درون نیامدی، بیرون شو

گر خلوت و عزلت است سرمایهٔ تو

هرگز به ضلالت نرسد پایهٔ تو

مانند هما مجرد آ تا بینی

ارباب سعادت همه در سایهٔ تو

افضل تو به هر حال مغرور مشو

پروانه صفت به گرد هر نور مشو

از خود بینی‌ست کز خدا دور شوی

نزدیک خود آ و از خدا دور مشو

ای تاج لعمرک ز شرف بر سر تو

وی قبلهٔ عالمین ز خاک در تو

در خطهٔ کون و هر کجا سلطانی ست

بر خط تو سر نهاد و شد چاکر تو

دشت از مجنون که لاله می روید از او

ابر از دهقان که ژاله می روید از او

طوبی و بهشت و جوی شیر از زاهد

ما و دلکی که ناله می روید از او

بر سیر اگر نهاده ای دل اکنون

از پوشش و قوت خود مجو هیچ افزون

خاری که ز امید خلد در پایت

خالی می‌کن به سوزن فکر برون

دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین

در کسوت روح، صورت دوست ببین

هر چیز که آن نشان هستی دارد

یا سایهٔ نور اوست، یا اوست، ببین

گویند کز این جهان مگر شادم من

یا خود ز عدم برای این زادم من

مقصود من از هر دو جهان وصل تو بود

ور نه ز وجود و عدم آزادم من