پس از قتل عثمان در 18 ذی سال 35 هجری، معاویة بن ابی سفیان که خود از عاملین تحریک مردم به کشتن عثمان بود حکومت شام را در اختیار داشت او می‏دانست که امام عی (علیه‏السلام) همچون عثمان میدان را برای حیف و مال بیت المال مسلمانان به وی نخواهد داد و از سویی تابعیت از علی (علیه‏السلام) را نیز نمی‏پذیرفت. به ناچار بنای مخالف با حضرت را در پیش گرفت و از خون عثمان به نفع خویش بهر برداری کرد. او با پیراهن خون آلود عثمان و انگشتان قطع شده نائله همسر عثمان احساسات عوام مردم را بر ضد علی (علیه‏السلام) می‏شورانید و بی‏محابا آن حضرت را به قتل عثمان متهم می‏کرد و خون به خون خواهی او برخاست او برای نخستین بار بر بالای منبر، قاتلان عثمان را دشنام داد. معاویه در سب و ناسزا گویی به وجود مقدس حضرت عی (علیه‏السلام) اصرار می‏ورزید و تا زنده بود از آن دست برنداشت، حتی وقتی امام حسن (علیه‏السلام) روی مصالحی با معاویه صلح کرد به هیچ یک از مفاد قطعنامه که یکی از آن عدم سب به حضرت علی (علیه‏السلام) بود عمل نکرد. او بعد از گرفتن بیعت از مردم کوفه به منبر رفت و با وجود پیمان نامه صلح و نهی صریح اسلام از ناسزاگویی نسبت به ساحت مقدس حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) و امام حسن (علیه‏السلام) در حضور حسنین علیهم‏السلام به ناسزاگویی پرداخت که با اعتراض اما حسن (علیه‏السلام) روبرو شد. معاویه سپس با تطمیع پاره‏ای از روایان و صحابه‏های معلوم الحال احادیثی به نام حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بر ضد حضرت عی (علیه‏السلام) جعل کرد. معاویه در مقابل مخالفت پاره‏ای صحابه نسبت به لعن و شتم علی (علیه‏السلام) صریحاً اعلام کرد که به خدا سوگند دست از این کار بر نمی‏دارم تا کودکان با این عادت بزرگ شوند و بزرگان با آن پیر، تا آنجا که هیچ کس او را به نیکی یاد نکند و این عمل آن چنان رایج شد که بعد از نمازهای واجب بر وجود مقدس امام علی (علیه‏السلام) لعن می‏شد و در کلیه ممالک اسلامی و هر کجا که جزو قلمرو اسلام بود در خطبه‏های نماز و منبرهای خطابه حتی در تعقیب نمازهای جماعت و اوقات دیگر حضرت علی (علیه‏السلام) را سب و لعن می‏کردند. حموی در کتاب خود می‏نویسد: جز در شهر سجستان که بیش از یکبار در آن دشنام داده شد در تمامی منابر شرق و غرب عالم اسلام مدام بر حضرت لعن و دشنام داده می‏شد چنانچه مردم می‏پنداشتند این کار جزو دستورات دینی است و اگر روزی این کار را فراموش می‏کردند قضایش را بجا می‏آوردند و عده‏ای از مردم اصفهان و حران عقیده داشتند که نماز بدون لعن حضرت فایده ندارد و این عمل تا زمان خلافت عمربن عبدالعزیز ادامه داشت.(583)