حكايت عارفانه ، دو مرجع تقلید در برابر رضاخان
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
آیت اللّه العظمی حاج آقا حسین قمی (قدّس سرّه) یکی از مراجع تقلید معروف شیعه بود که بسال 1366ه ق در نجف اشرف درگذشت و مرقد شریفش در نجف اشرف است.
این مرجع بزرگ از مجاهدان شجاعی بود که همواره با دستگاه قلدری رضاخانی مبارزه میکرد.
او در زمان سلطنت رضاخان ، از مشهد به تهران آمد، تا خواستههای خود را با رضاخان در میان بگذارد، رضاخان ایشان را در یکی از باغهای حضرت عبدالعظیم (شهر ری) جا داده میرفت و نه به کسی اجازه میداد با او ملاقات کند، و به تقاضاهای ایشان ترتیب اثر نمیداد و در آن عصر «سهیلی» نخستوزیر وقت بود.
تقاضاهای آیت اللّه حاج آقا حسین قمی در این امور خلاصه میشد:
1- آزاد گذاردن زنان در حجاب و رفع ممانعت از داشتن حجاب .
2- لغو اتحاد شکل.
3- عمل به موقوفات.
4- منع مشروبات الکلی و...
دولت رضاخانی این خواستههای مشروع را نمیپذیرفت .
در این وقت حضرت آیت اللّه بروجردی در بروجرد سکونت داشت و هنوز به قم نیامده بود و به مقام مرجعیت عام نرسیده بود، سه نفر از روحانیون بلند پایه به بروجرد مسافرت کردند تا آقای بروجردی را به تهران ببرند تا در نتیجه کمک ایشان، تقاضاهای آیت اللّه حاج آقا حسین قمی به ثمر برسد.
آقای بروجردی با بعضی از آقایان، در بروجرد به مشورت پرداخت، و در پایان فرمودند: « دو نظر هست، یکی اینکه خودم به تهران بروم، دوّم اینکه تلگراف کنم» سپس فرمود: بهتر این است که نخست تلگراف کنم و زمینه را بسنجم، تلگرافی به رضاخان مخابره کرد، پس از این تلگراف، در هیئت دولت وقت گفته شد: «اگر آیت اللّه بروجردی به تهران بیاید آرامش لرستان بهم میخورد، بهتر است هر چه زودتر موافقت شود» سرانجام خواستههای آیت اللّه حاج آقا حسین قمی مورد تصویب هیئت دولت واقع شد.
سپس مرحوم آیت اللّه حاج آقا حسین قمی به سوی عراق و نجف اشرف رهسپار شدند، و در ملایر، آقای بروجردی با ایشان ملاقات نموده و او را به سوی عتبات، بدرقه فرمود.
ادامه ندارد
نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394
نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 حكايت عارفانه ، دو کرامت از مشهد امام رضا
1- ابونصرمؤذن نیشابوری گوید: به بیماری سختی مبتلا شدم بطوری که زبانم سنگین شد و نمیتوانستم سخن بگویم، به دلم خطور کرد که به زیارت مرقد امام رضا(ع) بروم و در آنجا دعا کنم، و آنحضرت را در خانه شفیع قرار دهم، تا خداوند مرا از این بیماری نجات بخشد و زبانم شفا یابد.
بر حمار خود سوار شدم و به سوی مشهد حرکت کردم و کنار قبر شریف آنحضرت رفتم و در ناحیه بالا سر ایستادم و دو رکعت نماز خواندم و سجده کردم، و در سجده با راز و نیاز، از خدا میخواستم، و امام هشتم (ع) را در درگاه خدا شفیع قرار دادم تا خداوند به من شفا بخشد.
در سجده خواب مرا ربود، در عالم خواب دیدم، قبر شکافته شد و مرد سالخوردهای که بسیار گندمگون بود از آن قبر بیرون شد و نزد من آمد و به من فرمود: ای ابانصر! بگو: لا اله الا لله.
به او اشاره کردم که زبانم لال شده چگونه این کلمه را بگویم؟ او بر من فریاد زد و گفت: آیا قدرت خدا را انکار میکنی؟! بگو لا اله الا الله، همان دو زبانم باز شد و گفتم: لا اله الا الله.
از خواب بیدار شدم، خود را سالم یافتم، و پیاده به منزل خود بازگشتم و مکرر میگفتم: لا اله الا الله، زبانم گویا شد و از آن پس هرگز زبانم لکنت پیدا نکرد.
2- عامربن عبدالله حاکم «مرو» میگوید: کنار مرقد شریف حضرت رضا(ع) رفتم، در آنجا یک نفر ترک دیدم که در ناحیه بالاسر مرقد شریف ایستاده و به زبان ترکی سخن میگفت، و من زبان ترکی را میدانستم، او میگفت:«خدایا اگر پسرم زنده است او را به ما برسان، و اگر مرده است، ما را از آن آگاه کن.»
عامر میگوید: به زبان ترکی به او گفتم: چه شده؟ حاجتت چیست؟
گفت: «پسرم در جنگ اسحاق آباد با من بود، او در آنجا مفقودالأثر شد، و از آن پس، هیچ اطلاعی از او ندارم، مادرش شب و روز گریه میکند، من در اینجا از خدا میخواهم که ما را از حال او با خبر کند، زیرا شنیدهام دعا در این مکان شریف، به استجابت میرسد.»
عامر میگوید: من به آن ترک محبت کردم، و دستش را گرفتم، تا آن روز او را مهمان خود سازم، وقتی که با او از مسجد (کنار مرقد شریف) بیرون آمدیم، ناگاه با جوانی قدبلند که خطوطی در چهرهاش بود، و دستمالی بر سر داشت با ما روبرو شد، وقتی که جوان آن ترک را دید با شور و شوق، او را در آغوش گرفت و با او معانقه کرد و گریه نمود، و هر دو همدیگر را شناختند، آن ترک دید او پسرش است، که در کنار مرقد شریف، از خدا میخواست تا از پسرش خبری بیابد. من از آن پسر پرسیدم: چگونه در این وقت به اینجا آمدی؟
در پاسخ گفت: من در جنگ اسحاق آباد، به مازندران رفتم و در آنجا یک شخص گیلانی مرا پناه داد و بزرگ کرد، اکنون که بزرگ شدهام از خانه برای یافتن پدر و مادر بیرون آمدهام، نمیدانستم که پدر و مادرم کجا هستند، در مسیر راه کاروانی به خراسان میآمدند، من هم به آنها پیوستم و به اینجا آمدم و اکنون پدرم را یافتم.
آن ترک گفت: من یقین کردهام که در کنار مرقد شریف حضرت رضا(ع) کرامات عجیبی رخ میدهد، از این رو با خود عهد کردهام تا آخر عمر در مشهد در پناه این مرقد عظیم بمانم.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دو خبر غیبی و جالب
پیامبر(ص) شبی در یکی از سفرها، به یاران فرمود:
زید و ما زید؟!، جندب و ما جندب؟!»
:«زید، براستی چه زید؟! جندب، براستی چه جندب؟!»
حاضران دریافتند که این دو نفر نزد رسولخدا(ص) بسیار محبوبند، ولی علت آن را نمیدانستند، پرسیدند: ای رسولخدا! ما معنای فرموده شما را نفهمیدیم.»
پیامبر (ص) فرمود: اینها دو نفر از امّت من هستند، که یکی از آنها (زیدبن صوحان) یک دستش قبل از خودش به بهشت میرود، و سپس بقیّه بدنش به آن میپیوندند، و دیگری (جندب بن کعب بن عبداللّه) یک بار شمشیری به کار میبرد که با آن حق و باطل را از هم جدا میسازد.
از این جریان، حدود چهل سال گذشت، در زمان خلافت عثمان، ولیدبن عقبه که مرد فاسق و شرابخواری بود، استاندار کوفه شد، روزی در کوفه، جندب بر ولید وارد شد، دید جادوگری (بنام بستانی یابطرونا) در حضور ولید و جمعی، بازی میکند، و چنین وانمود میکند که سر از بدن جدا میکند و دوباره زنده میکند، و از دهان شتر ماده وارد شده و از زایشگاه او خارج میگردد.
جندب به منزل خود رفت و شمشیر برانی، برداشت و همراه خود مخفی کرد و به مجلس حاکم کوفه وارد گردید، دید هنوز آن جادوگر، به سحر وبازی خود، ادامه میدهد،با شمشیر به او حمله کرد و با یک ضربه، او را کشت، و این آیه را خواند:
«افتاتون السحر واننم تبصرون.»:«آیا شما سراغ سحر میروید، با اینکه میبینید؟»
سپس به نعش جادوگر رو کرد و گفت: «اگر راست میگوئی، خود را زنده کن.»
ولید، خشمگین شد و به جندب گفت: «چرا چنین کردی؟»
جندب در پاسخ گفت: از رسولخدا(ص) شنیدم، فرمود: حد الساحر ضربة باالسیف:«حد جادوگر، آنست که با شمشیر گردنش را زد.» من دستور اسلام را اجرا کردم.
ولید دستور داد، جندب را زندانی کردند.
به این ترتیب، جندب، باطل را مشخص کرد و نابودی نمود، و برای آنکه شعبده بازی را با معجزه، همسان میدانستند، فهماند که این دو از هم جدا است، معجزه، حق است، و جادوگری باطل میباشد (جریان زید را در داستان بعد بخوانید.)
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دو جلسه مذاکره در نصف شب عاشورا
از حضرت زینب (ع) نقل شده فرمود: نیمه شب عاشورا به خیمه برادرم حضرت عباس (ع) رفتم، دیدم جوانان قمر بنیهاشم کنار او حلقه زدهاند و آنحضرت مثل شیر ضرغام نشسته و با آنها مذاکره میکند و به آنها میفرماید: «ای برادرانم و ای پسر عموهایم! فردا هنگامی که جنگ با دشمن شروع شد، شما باید پیشقدم شوید و به عنوان نخستین افراد به میدان بروید، تا مبادا مردم بگویند بنیهاشم ما را به یاری دعوت کردند ولی زندگی خود را بر مرگ ما ترجیح دادند».
جوانان بنیهاشم با کمال اشتیاق گفتند: «ما مطیع فرمان تو هستیم».
زینب (س) میگوید: از آنجا که به خیمه حبیب بن مظاهر رفتم دیدم اصحاب (غیر بنیهاشم) را به دور خود جمع کرده و با آنها سخن میگوید: از جمله میفرماید: «ای یاران، فردا که جنگ شروع شد، شما باید نخستین افرادی باشید که به میدان رزم بروید، مباد بگذارید بنیهاشم زودتر از شما به میدان بروند، زیرا بنیهاشم، سادات و بزرگان ما هستند، ما باید خود را فدای آنها کنیم».
اصحاب گفتند: القول قولک: «سخن تو درست است» و به آن وفا کردند و زودتر از قمر بنیهاشم به میدان رفته و پس از رزم، به شهادت رسیدند.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دلیل دندانشکن شیخ بهائی
محمدبن حسین عبدالصمد معروف به «شیخ بهائی» از علمای معروف و از مفاخر جهان تشیّع در قرن دهم و یازدهم هجری است که بسال 1031 ه.ق از دنیا رفت و قبرش در مشهد در جوار مرقد شریف حضرت رضا(ع) است.
او در یکی از سفرهای خود، با یکی از علمای اهل تسنّن ملاقات نمود، و خود را در مقابل او، در ظاهر شافعی وانمود کرد. آن دانشمند اهل سنّت که از علمای شافعی بود، وقتی که دانست شیخ بهائی، شافعی است، و از مرکز تشیّع (ایران) آمد، به او گفت: «آیا شیعه برای اثبات مطلوب و ادعای خود، شاهد و دلیل دارد؟»
شیخ بهائی گفت: من گاهی در ایران با آنها روبرو شدهام میبینم آنها برای ادعای خود شواهد محکمی دارند.
دانشمند شافعی گفت: اگر ممکن است یکی از آنها را نقل کنید.
شیخ بهاء گفت مثلاً میگویند: در صحیح بخاری (که از کتب معتبر اهل سنت است) آمده، پیامبر (ص) فرمود:
فاطمة بضعة منّی من اذاها فقد آذانی و من اغضبها فقد اغضبنی.
:«فاطمه (س) پاره تن من است، کسی که او را آزار دهد، مرا آزار داده و کسی که او را خشمگین نماید مرا خشمگین نموده است.»
و در چهار ورق دیگر در همان کتاب است:
و خرجت فاطمة من الدنیا و هی عاضبة علیهما.
:«و فاطمه وفات کرد در حالی که نسبت به ابوبکر و عمر، خشمگین بود.»
جمع این دو روایت و پاسخ به این سؤال طبق مبنای اهل سنّت چگونه است؟
دانشمند شافعی در فکر فرو رفت (که با توجه به این دو روایت، نتیجه این است که آن دو نفر، عادل نبودند پس لایق مقام رهبری نیستند) پس از ساعتی تأمل گفت: گاهی شیعیان دروغ میگویند، ممکن است این هم از دروغهای آنها باشد، به من مهلت بده امشب به کتاب «صحیح بخاری» مراجعه کنم، و صدق و کذب دو روایت فوق را دریابم، و در صورت صدق، پاسخی برای سؤال فوق پیدا کنم.
شیخ بهاء میگوید: فردای آن روز، آن دانشمند شافعی را دیدم و گفتم، مطالعه و بررسی تو به کجا رسید؟
او گفت: همانگونه که گفتم؛ شیعه دروغ میگویند، زیرا من صحیح بخاری را دیدم هر دو روایت فوق در آن مذکور است، ولی بین نقل این دو روایت، بیش از پنج ورقه فاصله است، در حالی که شیعه میگفتند: چهار ورق فاصله است
براستی عجب پاسخی؟ و شگفت مغلطهای، منظور وجود این دو روایت در آن کتاب است، خواه بین نقل آن دو روایت پنج ورق فاصله باشد یا پنجاه ورق، چه فرق میکند؟!
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دعای مورچه
در زمان حضرت سلیمان، بر اثر نیامدن باران، قحطی شدیدی به وجود آمد، بناچار مردم به حضور حضرت سلیمان آمده و از قحطی شکایت کردند و در خواست نمود تا حضرت سلیمان برای طلب باران، نماز «استسقاء» بخواند.
سلیمان به آنها گفت: فردا پس از نماز صبح، با هم برای انجام نماز استسقاء به سوی بیابان حرکت میکنیم .
فردای آن روز مردم جمع شدند و پس از نماز صبح، به سوی بیابان حرکت کردند، ناگهان سلیمان (ع) در راه مورچهای را دید که پاهایش را روی زمین نهاده و دستهایش را به سوی آسمان بلند نموده و میگوید: خدایا ما نوعی از مخلوقات تو هستیم، و از رزق تو، بی نیاز نیستیم ،ما را به خاطر گناهان انسانها، به هلاکت نرسان.»
سلیمان (ع) رو به جمعیت کرد و فرمود: به خانهایتان باز گردید، خداوند شما را به خاطر غیر شما (مورچگان) سیراب کرد .
در آن سال آنقدر باران آمد که سابقه نداشت.
آری گناه موجب بلا از جمله قحطی خواهد شد .
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دعای خضرنبی برای دوست علی
اعمش میگویند: در مدینه کنیز سیاه چهره نابینائی را دیدم که آب به مردم میداد میگفت: به افتخار دوستی علی بن ابیطالب، بیاشامید، بعد از مدتی او را در مکه دیدم که بینا بود و به مردم آب میداد و میگفت:«به افتخار دوستی علی بن ابیطالب (ع) آب بنوشید، به افتخار آن کس که خداوند به واسطه او بینائیم را به من باز گردانید!»
نزدیک رفتم و به او گفتم قصه بینائی تو چگونه است؟
گفت: روزی مردی به من گفت «ای کنیز! تو کنیز آزاد شده علی بن ابیطالب (ع) و از دوستان او هستی؟»
گفتم: آری .
گفت: «خدایا! اگر این زن راست میگوید، (و در محبّت خود به علی (ع) صادق است) بینائیش را به او بر گردان.»
سوگند به خدا، بعد از این دعا، بینا شدم و خداوند نعمت بینائی را به من باز گردانید .
به آن مرد گفتم: تو کیستی؟
گفت:
اناالخضروانا من شیعه علی بن ابیطالب.
:«من خضرهستم، شیعه علی (ع) میباشم.» .
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دعای پیامبر و علی برای دوست پاک
عمروبن حمق از اصحاب پیامبر(ص) و از یاران شجاع و مخلص علی (ع) بود که سرانجام توسط دژخیمان معاویه دستگیر شده و در حصن موصل زندانی گردید، سرش را بریدند و نزد معاویه به هدیه بردند.
او هنگام جوانی برای پیامبر(ص) آب برد، پیامبر(ص) آن را آشامید و سپس این دعا را در حق او کرد اللهم امتعه بشبابه:«خدایا او را از جوانی بهرهمند کن.»
این دعا آنچنان در حق او به استجابت رسید، که هشتاد سال از عمرش گذشت در عین حال موی سفید در سر و صورت او دیده نشد.
او روزی به حضور امام علی (ع) آمد، امام دید چهره او زرد شده، پرسید: این زردی چیست؟
او عرض کرد: بر اثر بیماری است که به آن مبتلا شدهام .
امام علی (ع) به او فرمود: مااز خوشحالی شما خوشحالیم، و هنگام اندوه شما، غمگین هستیم، و برای بیماری شما بیمار میشویم و برای شما دعا میکنیم.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دشمنان اسلام را بهتر بشناسید
هنگامی که مسلمین در سالهای آغاز بعثت مورد ظلم و شکنجه مشرکین قرار گرفتند، به ناچار به اذن پیامبر(ص) تصمیم گرفتند از مکه خارج شده و به حبشه پناهنده شوند در سال پنجم بعثت، نخست پانزده نفر به سرپرستی عثمان بن مظعون بطور مخفیانه از راه دریا با کشتی به سوی حبشه رفتند.
و در همین سال بعد از چند ماه، جعفر طیّار با 83 نفر مسلمان به حبشه پناهنده شدند.
از شنیدنیها اینکه: قریشیان برای برگرداندن این پناهندگان به دست و پا افتادند، نخست، نخست هیئتی را که از سه تن بنام عمروعاص، عبدالله بن ابی ربیعه و عمارةبن ولید تشکیل میشد به حبشه فرستادند تا در مورد استرداد پناهندگان، با شاه حبشه مذاکره نمایند، در مسیر راه این هیئت اعزامی شراب خوردند و به خوشگذرانی پرداختند، وقتی که سرها از شراب داغ شد، عماره که جوانی شهوت پرست بود به عمروعاص گفت به زنت بگو مرا ببوسد.
عمروعاص گفت: آیا به دختر عمویت چنین میگوئی؟
عماره که مست بود گفت: زنت را به این کار وا میداری و یا اینکه گردنت را با شمشیر بزنم.
عمروعاص که جان را در خطر دید، به زنش گفت: چارهای نیست او را ببوس، زن هم برخاست و عماره را بوسید.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دسیسه دشمن
جابر از امام باقر(ع) نقل میکند: روزی امیرمؤمنان علی(ع) در مسجد کوفه مشغول سخنرانی بود، ناگهان مردم دیدند: «اژدهائی» از یکی از درهای مسجد، وارد شد، مردم خواستند، او را بکشند، علی(ع) کسی فرستاد که دست نگهدارند، مردم از کشتن او، خودداری کردند، و او سینه کشان، خود را به پای منبر رساند، و برخاست و روی دمش ایستاد و به امیرمؤمنان (ع) سلام کرد، حضرت، اشاره کرد که بنشیند، تا خطبه تمام شود، پس از خطبه، به او فرمود: «تو کیستی».
او گفت: من« عمرو بن عثمان، فرزند خلیفه شما بر طایفه جنّ هستم، پدرم از دنیا رفت و به من وصیّت کرد، تا به حضور شما بیایم، و رأی شما را بدست آورم، تا چه دستور بفرمائید.»
امیرمؤمنان علی(ع) او را به تقوی و پرهیزکاری سفارش نمود، و او را به عنوان جانشین پدرش، منصوب نمود، او خداحافظی کرد و رفت...
جالب اینکه از این جریان به بعد، آن دری که آن اژدها از آن وارد مسجد شد، به عنوان «باب الثعبان» (در اژدها) نامیده شد که یاد آور، این خاطره عجیب بود، نقل میکنند: وقتی که بنی امیه روی کار آمدند (برای از یاد بردن این حادثه) مدتی فیلی را در کنار آن در، بستند، و کم کم آن در را به عنوان «باب الفیل» (در فیل) نامیدند، و خواستند با این دسیسه، فضائل علی(ع) را از خاطرهها، محو کنند.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دستگیری دزد، و بریدن دست او
در زمان جاهلیت، شاهان ساسانی اموال و جواهرات نفیسی به رسم هدیه، برای کعبه فرستاده بودند، ساسان بن بابک، و به قول دیگر اسفندیاربن گشتاسب، دو آهو بره که از طلا و جواهرات ساخته بودند و چند زره و شمشیر، و زیورآلات بسیار، به کعبه اهداء نمود،عمروبن حارث بن مضاض رئیس قبیله جرهم، هنگام کوچ از مکه، آنها را در چاه زمزم پنهان نمود، تا زمانی که عبدالمطّلب به حفر چاه زمزم پرداخت و آن اشیاء را بیرون آورد، و آن دو آهو را در چاه درون کعبه نهاد، و هدیههای دیگری که میآوردند، در درون آن چاه میافکند، تا اینکه پس از مدتی آن دو آهوی طلائی به سرقت رفت، که در داستان سرقت آنها آمده: یکی از شبها گروهی از مشرکین قریش، شراب خوردند، و «القیان بن یغنین» همراه آنها بود، وقتی که اسباب عیاشی آنها تمام شد، قصد کعبه کردند و آن دو آهوی زرین را دزدیدند و به بازرگانانی که به مکه آمده بودند فروختند و با پول آن، همه کالاهای کاروان تجارتی آنها را خریدند و سپس یک ماه به عیش و نوش پرداختند، و هیچکس نمیدانست که آن دو آهوی طلائی را چه کسی دزدیده است، تا اینکه عباس بن عبدالمطلب شبی از شبها از کنار خانهای که این باند دزد در آنجا بودند عبور میکرد، شنید که قیان بن یغنین داستان سرقت دو آهوی مذکور و فروختن آنها را بازگو میکند، عباس جریان را به قریش خبر داد، قریش جریان را تعقیب کرد و سرانجام معلوم شد که «دومک جندل» غلام آزاد شده بنی ملیح آنها را دزدیده است، دست او را به عنوان کیفر، بریدند.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، دست غیبی
هنگامی که امام سجاد (ع) را با بازماندگان شهدای کربلا، به صورت اسیر به شام نزد یزید آورند، یزید در گفتاری به امام سجاد (ع) گفت: «پدر و جدّت میخواستند امیر بر مردم بشوند، شکر خدا را که آنها را کشت و خونشان را ریخت».
امام سجّاد (ع) فرمودند: «همواره مقام نبّوت و رهبری، مخصوص پدران و اجداد من بود، قبل از آنکه تو به دنیا بیائی».
هنگامی که امام سجّاد (ع) خود را به پیامبر (ص) نسبت داد، (و به یزید فهماند که ما بجای پیامبر (ص) و جانشین او هستیم) یزید به جلواز خود (یعنی یکی از جلادان خونخوار خود) گفت: این شخص (اشاره به امام سجّاد علیهالسّلام) را به بوستان ببر و در آنجا قبری بکن، و او را بکش و در آن قبر دفن کن.
جلواز، امام را به آن بوستان برد و مشغول کندن قبر شد، و امام سجّاد (ع) در این حال نماز میخواند، هنگامی که جلواز تصمیم بر قتل امام سجّاد (ع) گرفت، دستی در فضا پیدا شد و چنان به صورت او زد که جیغ کشید و به زمین افتاد و هماندم جان داد.
خالد پسر یزید، وقتی که جلواز را چنین دید، با شتاب نزد پدر آمد و جریان را خبر داد، یزید دستور داد که او را در همان قبری که برای امام سجّاد کنده بود،به خاک بسپرند، و امام را از آن بوستان آزاد نمایند، و هم اکنون محل حبس امام سجّاد (ع) در آن بوستان، مسجدی شده و یاد آور خاطره داستان فوق است.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، درماندگی ابویوسف در محضر امام کاظم
مهدی عباسی، سومین خلیفه بنی عباس بود، روزی در محضر امام موسیبن جعفر(ع) شسته بود، ابویوسف (که از دانشمندان مخالف اهلبیت نتوت بود) در آن مجلس حضور داشت، به مهدی رو کرد و گفت: اجازه میدهی سؤالهائی از موسی بن جعفر(ع) کنم که از پاسخ آنها درمانده شود؟
مهدی عباسی گفت: اجازه دادم.
ابویوسف به امام کاظم (ع) گفت: اجازه است سؤالی کنم؟ امام فرمود: سؤال کن، ابویوسف گفت: کسی که در مراسم حج، احرام بسته، آیا زیر سایه رفتن (در هنگام سیر) برای او جایز است؟، امام فرمود: جایز نیست.
او پرسید: آیا اگر محرم خیمهای در زمین (به عنوان منزلگاه) نصب کند و زیر آن برود جایز است؟
امام فرمود: جایز است.
ابویوسف گفت: بین این دو سایه چه فرق است، که در اولی جایز نیست و در دومی جایز است؟!
امام کاظم(ع) به او فرمود: در مسأله زنی که عادت ماهیانه داشته، آیا نمازهای آن ایام عادت را باید قضا کند؟
ابویوسف گفت: نه.
امام فرمود: آیا روزهاش را که در آن ایام نگرفته باید قضا کند؟
ابویوسف گفت: آری.
امام کاظم (ع) فرمود: به من بگو، بین این دو چه فرقی است که در مورد اولی (نماز)قضا نیست و در مورد دوم (روزه) قضا دارد؟
ابویوسف گفت: دستور چنین آمده است.
امام کاظم(ع) فرمود: در مورد کسی که در احرام حجّ است، نیز دستور چنان آمده است که گفته شد (نباید مسائل شرعی را قیاس کرد). ابویوسف از این پاسخ، واسوخته شد، مهدی عباسی به او گفت: «میخواستی کاری(برای سرشکستگی امام) کنی ولی نتوانستی.»
ابویوسف گفت: رمانی بحجر دافع: «موسی بن جعفر(ع) با سنگ شکننده مرا ترور کرد.» یعنی در برابر پاسخ او، دمغ و رمانده شدم.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، درسهای عبرت از عاقبت رضاخان
1- رضاشاه وقتی که از ایران رانده شد، یک شمشیر جواهر نشان قدیمی زیبا و گرانقیمت از خزانه سلطنتی ایران که در مراسم تاجگذاری از آن استفاده کرده بود، به خارج برد و در تبعیدگاه خود آفریقای جنوبی از دنیا رفت.
همسرش (تاج الملوک) آن شمشیر را در کنار جسدش در میان تابوت گذارد، به این امید که وقتی تابوت را به ایران برگرداند، آن شمشیر را از آن بیرون آورده و برای خود نگهدارد.
تاج الملوک تلاش کرد تا اجازه بدهند او جنازه را به ایران ببرد و در ایران دفن کند، اما هنوز ایران تحت اشغال انگلیس و روس در جنگ جهانی دوم بود، از این رو به او اجازه انتقال تابوت را به ایران ندادند و چون خواهر ملک فاروق (شاه مصر) بنام فوریه همسر محمدرضا شاه بود، تاج الملوک و همراهان با واسطه کردن ملک فاروق، جنازه رضاخان را با همان تابوت، به مصر بردند و در قاهره در مسجد رفاعی، به عنوان امانت دفن کردند، و بعداً که موانع برطرف شد، جسد رضاخان را به ایران آوردند و دفن کردند.
در ایران سر تابوت را باز کردند تا آن شمشیر را بیرون آورند، آن را در آن تابوت نیافتند، بعد معلوم شد که ملک فاروق سر آن تابوت را باز کرده و شمشیر را ربوده است، و همین موضوع نقش مهمی در طلاق فوریه داشت.
2- رضاخان در زندگی از دو چیز متنفر بود: 1- از سیاه پوستان 2- از غار غار کلاغ.
در آخر عمر او را به ژوهانسبورک آفریقای جنوبی تبعید کردند، و او را در آنجا در باغ بزرگی که درختهای بسیار بلند داشت و آن باغ با دیوارهای بلند دور خود محصور شده بود تحت نظر قرار دادند، و چند نفر خادم سیاه پوست را برای او در آنجا گذاشتند، او در آنجا شب و روز غار غار کلاغهای زیاد را که سر درختها بودند میشنید، و با آن سیاهان آفریقائی سروکار داشت، یعنی به همان دو چیز که متنفر بود، گرفتار گردید. او در آنجا با دست به خود اشاره میکرد و میگفت: «منم اعلیحضرت قدر قدرت، قوی شوکت...» بعد خودش به دنبال این گفتار چند بار میگفت: هی زکّی، هی زکّی، هی زکّی.
ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن در برومندی ز رعد و برق و باد اندیشه کن
از نسیمی دفتر ایام بر هم میخورد از ورق گردانی لیل و نهار اندیشه کن
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، درس عبرت از عاقبت محمد رضاشاه
وقتی که محمد رضا شاه مخلوع در سال 1358 شمسی به مصر رفت، انورسادات رئیس جمهوری معدوم مصر در آن وقت، طرح یک ویلای لوکس را در ساحل مدیترانه، نزدیک محل استراحت خودش در اسکندریه ریخت، که مخصوص شاه مخلوع ایران باشد، ساختن ساختمان آن ویلا نیز شروع شد، ولی وقتی که معالجه شاه به خاطر سرطان در بن بست قرار گرفت، آن ساختمان متوقف گردید، و به جای آن، کار «مقبره لوکس» در مسجد رفاعی قاهره برای محمدرضاشاه، شروع گردید.
دکتر ابراهیم باستانی، کاوشگر نکته سنج تاریخ در مورد پناه بردن محمد رضا شاه مخلوع (در سال 1358) به پاناما چنین مینویسد:
...پادشاهی که طی 38 سال سلطنت، توانسته بود با هشت نه رئیس جمهور آمریکا و سه چهار رهبر شوروی، ملاقات کند، ولی وقتی به زحمت توانستند در «پاناما» جائی برای شاه پیدا کنند «عمر توریخوس» رئیس جمهور پاناما پس از دیدن این پناهندگان، گفته بود: «دو هزار و پانصد سال سلطنت شاهنشاهی، و پنجاه سال سلطنت پهلوی، به دوازده نفر آدم و مشتی بار و بندیل و دو سگ، منحصر شده است» آری خداوند بر ما اهل تاریخ و معلمان تاریخ این مملکت، منّت عظیم داد که ما را دورانی حیات بخشیده است که توانستهایم، این همه حوادث عبرتآموز را، به چشم خود ببینیم، حوادثی که برای هر کدام از آنها، مورخین امثال بیهقی و جوینی، صد سال و هزار سال میبایست انتظار بکشند، تا یکی از آنها اتفاق افتد.
ادامه ندارد
سلامـ .... ... ..
موضوعات وبلاگ
آمار وبلاگ
جستوجگر وبلاگ
(( طراح قالب آوازک ، وبلاگدهي راسخون ، نويسنده newsvaolds ))