خوش آمدید

چون گل بگلاب شسته رویی داری

چون مشک بمی حل شده مویی داری

چون عرصه گه قیامت از انبه خلق

پر آفت و محنت سر کویی داری

ای دل بر دوست تحفه جز جان نبری

دردت چو دهند نام درمان نبری

بی درد زدرد دوست نالان گشتی

خاموش که عرض دردمندان نبری

پیوسته تو دل ربوده‌ای معذوری

غم هیچ نیازموده‌ای معذوری

من بی تو هزار شب به خون در خفتم

تو بی تو شبی نبوده‌ای معذوری

گیرم که هزار مصحف از برداری

با آن چه کنی که نفس کافر داری

سر را به زمین چه می نهی بهر نماز

آنرا به زمین بنه که بر سر داری

ای شمع نمونه‌ای زسوزم داری

خاموشی و مردن رموزم داری

داری خبر از سوز شب هجرانم

آیا چه خبر ز سوز روزم داری

ای ذات تو در صفات اعیان ساری

اوصاف تو در صفاتشان متواری

وصف تو چو ذات مطلقست اما نیست

در ضمن مظاهر از تقید عاری

عالم ار نه‌ای ز عبرت عاری

نهری جاری به طورهای طاری

وندر همه طورهای نهر جاری

سریست حقیقة الحقایق ساری

یا رب یا رب کریمی و غفاری

رحمان و رحیم و راحم و ستاری

خواهم که به رحمت خداوندی خویش

این بندهٔ شرمنده فرو نگذاری

دستی نه که از نخل تو چینم ثمری

پایی نه که در کوی تو یابم گذری

چشمی نه که بر خویش بگریم قدری

رویی نه که بر خاک بمالم سحری

هنگام سپیده دم خروس سحری

دانی که چرا همی کند نوحه گری

یعنی که نمودند در آیینهٔ صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری