حتی نام سلاح ها را هم نمی دانستیم! 

ما مانند برخی از خانواده ها در آن زمان تلویزیون نداشتیم و جایش را رادیو گرفته بود، در رادیو بخش اخبار حضرت امام خمینی(ره) فرمودند: دزدی آمده است و سنگی انداخته است.

 ورود به خانه ای یافتیم که تو را با وجود دوری زمانی ات از جبهه، اما با  دل نزدیکت می کرد به حال و هوای آن! گویی میتوانستی عطر بخشی از صفای آن روزگار را استشمام کنی، خانه بود اما شبیه سنگری که با عکس های شهدا و صاحبان سنگر آذین شده بود، هر قدمی که دراین سنگر کوچک می گذاشتی با تصویر و لبخند یک تن ازاین شاهدین روبه رو می شدی، گویی این میزبانان به تو خوشامد می گویند.

اینجا منزل حاج قاسم صادقی است که متولد  در شهر1338تهران است. می گفت این تصاویر و تزیینات را پسرم در اتاق ورودی خانه زده است و تمام عشقش همین است.  این اتاق شبیه به موزه ی دفاع مقدس بود چراکه تا پوکه ی فشنگ هم در آن یافت می شد.

مصاحبه با این رزمنده آغاز شد و او لب به سخن گشود که؛

در خصوص شاهرخ ضرغام  بگویم  قبلا حسین همایونفر مستندی بلند درباره ی وی ساخته بود که البته هنوز وزارت ارشاد مجوز پخشش را نداده است.

درباره ی زندگی خود هم می گویم که در من سبزی فروش بودم و محله ی ما دارالمومنین یعنی سمت خیابان ایران و سقاباشی است که به خیابان آبشار می خورد که در حقیقت علماپرور هم هست، علمایی نظیر آیت الله ضیاآبادی، مکارم شیرازی ،شیخ حسین انصاریان و شهید محلاتی که روبه روی خانه ی ما سکونت داشت و بعد از انقلاب هم که امام خمینی به خیابان ایران آمد. پس ما در چنین محله ای زندگی می کردیم که این جو مناسب تمامی جوانان ان نسل نبود که اگر امام قیام نمی کرد که جو آنقدر آزاد و باز بود که در ذهن جوانان این بود" من را در قبر تو نمی گذارند".

بازی های قبل از انقلاب سنگ بازی، توپ بازی، سگ بازی و بند بازی بود اما آنهایی که بدنبال تحصیل بودند دو دسته می شدند افرادی که در مدارسی چون علوی و اسلامی مشغول تحصیل بودند که والدین باسواد هدایت گر داشتند و عده ای هم مانند ما بودند که والدینشان شغل آزاد داشتند یعنی اجباری در دین داری و پیدا کردن خود نبود.

در جوانی ما هیئت و کلاس قران می رفتیم و با توجه به اینکه کاسب بودیم و با انواع اعتقادات مشتریان سرو کار داشتیم لذا جزو نفرات نخست جامعه ی عام برای پخش اعلامیه و کلیشه انداز دیوار بودیم که مورد تهدید ساواک قرار گرفتم.

ما مشروب فروشی ها را آتش می زدیم، در زلزله ها داوطلبانه کمک می کردیم که از جمله ی آن زلزله ی طبس استکه 17 روز مغازه را رها کردم و من در بحبوحه انقلاب بودم که عکس حضرت امام را در دو طرف مقوا می گذاشتم و پس از جلد کردن با نایلون دو قلاب رویش می انداختم و به سمت سیم برق و کابل ها پرت می کردم تا به آنها گیر کند، تصویر را به سمت وسط خیابان می کشیدم که ساواکی ها و مامورین گارد شاه صبح که می دیدند تعجب می کردند و من یکی از افرادی هستم  که در فیلم سعود برج آزادی که تصویر امام بدستشان هست،بودم.

هنوز تصویری که در خیابان طالقانی در نزدیکی  ورودی دانشگاه زدم هست، تمامی شعارها  و تصاویر رنگ شده است بجز آن یک عکس که در بالا هست.

حالا پس از پیروزی انقلاب با تحصیلات زیر دیپلم نقش من برای جامعه چیست؟ امام خمینی (ره)فرمودند سربازها، سربازخانه ها را پر کنند پس دیگر من سپاه نرفتم و به آنچه امام دستور داد عمل کردم که جزو اولین سربازان انقلاب اسلامی هستیم که البته دفترچه قبل از انقلاب اسلامی گرفتام اما به سربازی نرفتم چون مبارز شدم.

من از سربازانی بودم که 14 ماه خدمت کردم و 2 ماه به شروع جنگ مانده بود سربازی ام پایان یافت و در قسمت پخش یکی از روزنامه ها شروع به فعالیت کردم که ساعت دو شب برای انجام کار می رفتیم در یکی از این روزها بعداز خواندن نماز جماعت صدای قرشی را از بالای سر شنیدم که متوجه شدم این همان هواپیمای عراقی هاست که به سمت افسریه می رفت و از آن جا هدفش فرودگاه بود، پس جنگ جدی شده بود.

ما مانند برخی از خانواده ها در آن زمان تلویزیون نداشتیم و جایش را رادیو گرفته بود، در رادیو بخش اخبار حضرت امام خمینی(ره) فرمودند: دزدی آمده است و سنگی انداخته است.

من یک سفر با برادر آقای حسینی به مشهد رفتم ودر زمانی است که هنوز خودم را پیدا نکردم و یک نیروی آزاد بارز هستم، بعد از اینکه بازگشتم در نماز جمعه هادی غفاری پیش از خطبه ها گفت: من از خوزستان آمده ام و نزدیک است که خرمشهر، اهواز و اندیمشک سقوط کنند، به مردم خوزستان قول داده ام که 2000 نفر کماندو با خود ببرم که بعد از نماز جمعه درمسجد الهادی کارت پایان خدمت را بردم و برای ثبت نام رفتم که گفتند باید رضایت پدر و عدم وابستگی به گروهک ها را بیاورید که با امضای امام جماعت، پدرم و چند شاهد فراهم شد، از مسجد الهادی به صورت گروه های صد نفره حرکت کردیم و به سوی میدان امام حسین (علیه السلام) آمدیم، نماز خواندیم و با شعار" نماز جمعه کربلا، امامت روح خدا" حرکت کردیم به سمت اهواز!

من هم جزو 2هزار نفر رفتم که برای اولین بار به دو کوهه رفتیم و شبانه راهی اهواز شدیم اما اولین صحنه ی جنگی که دیدم قطاری بود که در دو کوهه ی بالا در حال حمل مهمات برای کمک رسانی با جاسوسی منافقین لو رفت و هواپیمای دشمن مهمات را بمب باران کرد، قطار از ریل منحرف شد و مهمات بیرون پرتاب شد.

ما چون جزو نخستین گروه های کمکی بودیم و برخی از ما با سلاح ها آشنایی نداشتند این مهمات از دست رفته را با نامی که دوست داشتند صدا می زدند. یکی می گفت که بادمجان قلمی ها را نگاه کنید و دیگری می گفت بادنجان دلمه ای ها را ببین که در حقیقت نارنجک تفنگی ها را قلمی می گفتند و به تعبیر عامیانه بر روی آنها اسم می گذاشتند.

بعد از حرکت و رسیدن به اهواز چند روزی در حسینیه ها، مساجد و استادیوم ها متفرق شدیم و گروه های صد نفره هر کدام در یک از این مکان ها اسکان یافت که برخی آموزش چند روزه دیدند و هنوز هیچ کس خودش را پیدا نکرده بود که فرمانده ی جنگ کیست.

روحانی مسجد یک سید شجاع بود، با لهجه ی مشهدی گفت:" من الان می روم، اسلحه می گیرم، میام" رفت و وقتی برگشت همه با تعب دیدند که 60 عدد ام_1 گرفته و آورده!