خوش آمدید

“کارلوس اسلیم هلو” (Carlos Slim Helu) که هم‌اکنون صاحب بزرگترین شرکت مخابراتی کشور مکزیک است، موفق شد با داشت ۵۳٫۵ میلیون دلار سرمایه شخصی عنوان ثروتمندترین فرد جهان را از آن خود کند.

به گزارش همکاران سیستم، این شخص به منظور افزایش سرمایه‌های خود در شرکت‌های مخابراتی مختلف مکزیک از جمله American Movil که بزرگترین ارایه دهنده خدمات تلفن‌همراه در آمریکای لاتین محسوب می‌شود، سرمایه‌گذاری کرده است. طبق گزارش نشریه Forbes، سرمایه او در سال گذشته ۱۸٫۵ میلیارد دلار افزایش یافت.

بیل گیتس که دومین فرد پولدار جهان محسوب می‌شود، در سال ۲۰۰۸ میلادی از مدیرعاملی شرکت مایکروسافت کناره‌گیری کرد و هم‌اکنون به فعالیت‌های انسان‌ دوستانه و کمک به افراد فقیر می‌پردازد. در سال گذشته به مجموع سرمایه شخصی گیتس ۱۳ میلیارد دلار افزوده شد که این رقم به دنبال رشد ۵۰ درصدی ارزش سهم مایکروسافت صورت گرفت.

دیگر شخص میلیاردری که نام آن در لیست پولدارترین افراد جهان منتشر شده، “لری الیسون” (Larry Ellison) مدیرعامل شرکت اوراکل است که با داشتن سرمایه ۲۸ میلیارد دلاری در رتبه ششم این لیست قرار دارد. سال گذشته بهای سهام شرکت اوراکل رشد ۷۰ درصدی را پیش‌رو داشت که این مسئله باعث افزایش درآمدهای الیسون شد.

از دیگر میلیاردهایی که نام او در این لیست منتشر شده است می‌توان “استیو بالمر” (Steve Ballmer) مدیرعامل کنونی مایکروسافت اشاره کرد. سرمایه شخصی بالمر هم‌اکنون ۱۴٫۵ میلیارد دلار محاسبه شده است و پس از او “پائول آلن” (Paul Allen) از موسسان مایکروسافت با ۱۳٫۵ میلیارد دلار، “مایکل دل” (Michael Dell) موسس و مدیرعامل شرکت دل با ۱۳٫۵ میلیارد دلار و “استیو جابز” (SteveJobs) مدیرعامل شرکت اپل با ۵٫۵ میلیارد دلار قرار دارند.

‎همیشه برای من این سوال بوده که پدران تکنولوژی، در عصر حاضر کدام گجت را برای استفاده روزانه خود بر می گزینند. چند روز پیش یک مصاحبه تلویزیونی با مارتین کوپر -مخترع تلفن همراه- انجام شد، وی گفت هم اکنون از موتورلا دروید که از سیستم عامل آندروید بهره میگیرد استفاده می کند.

‎وی که قبلا گفته بود از اپل آیفون استفاده می کند، گفت آیفون را به خاطر کسب تجربه با اندروید به نوه اش داده است. ‎نکته جالب توجه دیگر اینجا بود که او از Jitterbug هم استفاده می کند. وی ذکر کرد فقط زمانی که می خواهد تماس تلفنی برقرار کند از جیترباگ استفاده می کند.

‎اپراتور مجازی موبایل ‎است که در سال ۲۰۰۶ توسط وی و همسرش پایه گذاری شده‫.‬ این اپراتور مجازی با استفاده از چند مدل تلفن همراه بسیار ساده که اغلب شامل تنها چند کلید هستند، امکان استفاده از تلفن همراه را برای کسانی که درباره تکنولوژی چیزی نمیدانند مانند مادربزرگ ها فراهم می نماید. کاربران این تلفن ها می توانند به صورت ۲۴ ساعته با یک خانم اپراتور کشیک مکالمه کنند؛ این اپراتور کاربران شبکه را می شناسد و آنها را با اسم صدا می زند، در صورت نیاز برای آنها شماره تلفنی را می گیرد یا حتی می تواند از راه دور دفترچه تلفن آنها را آپدیت کند. ‎جیترباگ یک

استادهای دانشگاهی که این روزها سر کلاس درس می‌روند و مشغول سخنرانی می‌شوند با تعداد زیادی دانشجو مواجه می‌شوند که توجه و تمرکز زیادی دارند … البته به لپ‌تاپ‌هایشان!

در یوتیوب ویدئویی وجود دارد که دیدنش را به شما توصیه می‌کند، این ویدئو نشان می‌دهد که وقتی یک استاد واقعا از دست دانشجوهای لپ‌تاپ به دست عصبانی شود، چه‌ها که نمی‌تواند بکند، به خصوص وقتی ابزارهای لازم را در اختیار داشته باشد!

در تدریس به شیوه سخنرانی، یک نفر باید صحبت کند و اطلاعات بدهد و بقیه باید سراپا گوش باشند، با این شیوه تفکر، لپ‌تاپ‌ها فقط ابزارهایی برای حواس‌پرتی هستند.

تازه وقتی سر و کله آی‌پد هم پیدا شود، قضیه بدتر شود، آنها مصطح و نازک هستند و شاید استاد اصلا متوجه نشود که دانشجوهایش حین تدریس مشغول کار با آنها هستند. از انجا که آی‌پد ارزان است و کار با آن مفرح است، شاید مورد استقبال تعدادی از دانشجویان قرار بگیرد.

بعضی از اساتید عقیده دارند که لپ‌تاپ و تدریس در کلاس به صورت پایه‌ای ناسازگار هستند، بنابراین با ممنوع کردن ورود لپ‌تاپ به کلاس درس کار خود را آسان می‌کنند. در مقابل این عقیده، اما، عقیده مدرن‌تر و جالبی وجود دارد: چرا لپ‌تاپ‌ها را آزاد نکنیم و تدریس به شیوه سنتی سخنرانی را ممنوع نکنیم؟!

واقعیت این است که بسیاری از دانشجوها گرچه وانمود می‌کنند، در حال یادداشت برداشتن از حرف‌های استاد هستند، اما در واقع مشغول گیم، چت در فیس‌بوک یا جستجوی ویدئوهای جالب در اینترنت هستند!

مطلب دیگر این است که بسیاری از اساتیدی که آوردن لپ‌تاپ را سر کلاسشان آزاد می‌گذارند، هنگام تدریس عملا خود را در حال تدریس در برابر تعدادی لپ تاپ می‌بینند و این موضوع باعث دلسردی‌شان می‌شود.

اما در مقابل دانشجویانی هستند که واقعا استفاده درسی بسیار جالبی از لپ‌تاپ‌هایشان می‌کنند، آنها با استفاده از نرم افزارهایی مثل OneNote یا Evernote یادداشت برمی‌دارند، سخنرانی‌ها را ضبط می‌کنند و اطلاعات اضافی را به آنها ملحق می‌کنند.

مثلا پسر نویسنده منبع این مقاله، با استفاده از آی‌فون خود سخنرانی‌ها را ضبط می‌کند، از روی بورد، عکس برمی‌دارد و با Evernote یادداشت برمی‌دارد. مانند بسیار از دانشجوهای جوان دیگر، سرعت تایپ او از سرعت نوشتنش بیشتر است. او یادداشت‌هایش را به طرز جالبی به قطعات صوتی ضبط‌شده و تصاویر پیوست می‌کندو به این ترتیب یاداشت‌های با ارزش افزوده می‌سازد. به این ترتیب درس خواندن و آماده شدن برای امتحانات برای او ساده‌تر می‌شود.

البته مشخص است که کیفیت تدریس‌ها و سخنرانی‌ها در غرب هم مانند ایران، طیف گسترده‌ای دارند. شرکت در بعضی از کلاس‌ها به جز اتلاف وقت، سودی در بر ندارد، اساتید در این کلاس‌ها با لحنی یکتواخت مطالبی را تکرار می‌کنند که می‌توان مطلب با کیفیت بهتر را به سادگی در اینترنت پیدا کرد. بنابراین دانشجویی که سر این کلاس‌ها از لپ‌تاپش استفاده بهینه می‌کند، مثلا سایر درس‌هایش را مرور می‌کند یا کارهایی را که در نظر داشت در اوقات فراغت انجام دهد، به پایان می‌رساند، نباید عذاب وجدان چندانی داشته باشد! اما کلاس‌هایی هم هستند که ارزش توجه و ضبط شدن صوتی تصویری و یادداشت‌برداری دارند و خوب نیست آدم نکته‌ای از آنها را جا بیندازد.

پیدا کردن سریع محتوای مرتبط با سخنرانی از اینترنت هم می‌تواند چیز جالبی باشد، به خصوص این کار در حین بحث‌ها به کار می‌‌آید.

بنابراین به نظر می‌رسد محروم کردن یک دانشجوی ساعی از آوردن موبایل و لپ‌تاپ سر کلاس، باعث یادگیری کمتر او می‌شود و او را وادار می‌کند بعد از رفتن به خانه ساعاتی را صرف این عقب‌افتادگی کند. به علاوه داشتن یک آرشیو دیجیتال از یادداشت‌ها و سخنرانی‌های صوتی تصویری هم چیز بسیار جالبی است و دانشجو را قادر می‌سازد، ترم‌های بعدی به راحتی، هر وقت نیاز داشت، مطلبی را مرور کند.

تازه منطقی است تصور کنیم که دانشجویی که سر کلاس استفاده غیردرسی از لپ تاپ می‌کند با محرومیت هم به راه راست هدایت نشود و سر کلاس مشغول خیالبافی، چرت زدن یا صحبت‌های درگوشی شود و تا حد امکان غیبت کند!

چرا لپ‌تاپ‌ها از شیوه تدریس به صورت سخنرانی بهتر هستند؟
بسیاری از کارشناسان عقیده دارند که شیوه‌ سنتی تدریس به صورت سخنرانی به مانند خط تولیدی است که در آن اطلاعات به صورت غیرفعال روی ذهن دانشجوها، سوار می‌شود. کلاس درس باید جای چالش، بحث، مناظره، همکاری و تلاش برای فهم و یافتن پاسخ‌ها باشد.

کلاس درس سنتی، هدفشان آموزش نیست، بلکه مرادشان اعطای مدرک است. در این زمینه می‌توانید متن سخنرانی جالبی را که در کنفرانس TED انجام شده، در اینجا بخوانید.

چیزی که بدیهی به نظر می‌رسد که گریز از انقلاب در آموزش ممکن نیست. مریسا مایر -سخنگوی گوگل- جایی گفته است: «مهم این نیست که شما چه می‌دانید، مهم این است که چه چیزی می‌توانید پیدا کنید.» این چیزی نیست که تنها سخنگوی گوگل برای تبلیغ جستجوگر گوگل گفته باشد، آلبرت اینشتین هم نظری مشابه داشت: «هرگز چیزی را که در کتاب‌ها می‌توانید پیدا کنید، به خاطر نسپارید.»

واقعیت این است که اطلاعات تقریبا همه سخنرانی‌هایی که در کلاس‌های درس انجام می‌شوند، می‌توانند یا در کتاب‌ها در محیط اینترنت پیدا شوند. از این دید که نگاه کنیم، لپ‌تاپ‌ها تدریس سنتی را به چالش می‌طلبند، اما آیا لپ‌تاپ‌ها آموزش را هم به مبارزه دعوت می‌کنند؟ حقیقت این است که لپ تاپ‌ها نه منجر به افت کیفیت آموزش می‌شوند و نه سطح متوسط نمرات را پایین می‌آورند.

بعضی اساتید دانشجویانی را که لپ تاپ سر کلاس می‌آورند را با چشم کسانی که می‌بینند که رغبتی به یاد گرفتن ندارند. اما شاید مشکل این دانشجویان نباشند و مشکل اصلی در اساتیدی باشد که تمایلی به یادگیری ندارند!

بنابراین شاید بهتر باشد به جای ممنوع کردن لپ تاپ ها، تدریس به شیوه سنتی را ممنوع کنیم!