خوش آمدید

در زير دسته اين چمدان‌ها يك صفحه نمايشگر LCD وجوددارد كه وزن دقيق محتواي داخلي چمدان را به شما نشان خواهد داد. جالب است كه در اين چمدان‌ها مي‌توانيد به دلخواه خود حالت‌هاي مختلفي را روي اين صفحه تنظيم كنيد تا وزن اجسام داخل چمدان بر حسب كيلوگرم، پوند و حتي انس نشان داده شود. اگر مي‌خواهيد وزن داخل چمدانتان را محاسبه كنيد فقط كافي است كليد نشانگر وزن را فشار داده و چمدان را به كمك دسته آن از روي زمين بلند كنيد، به اين ترتيب وزن بار داخل چمدان روي نمايشگر LCD زير دسته به نمايش درخواهد آمد. پوشش خارجي چمدان پوششي پلي‌استري بسيار محكم و بادوام است و به رغم اين كه از استحكام نسبتا خوبي برخوردار است، اما بسيار كم‌وزن است و به همين دليل اين نوع چمدان‌ها يكي از انواع چمدان‌هاي سبك‌وزن به شمار مي‌آيند. پوشش داخلي اين چمدان نيز از جنس آسترهاي معمولي است. از آنجا كه اغلب اين چمدان‌ها از نظر ظاهري شبيه به هم هستند سيستمي براي شناسايي فرد دارنده چمدان براي آن طراحي شده كه اين سيستم هوشمند براساس خطوط انتهاي انگشتان و شبيه به عملكرد سيستم‌هاي انگشت‌نگاري، صاحب اصلي چمدان را كه براي نخستين بار اثر انگشت او در حافظه اين چمدان ثبت شده، شناسايي مي‌كند و چنانچه فردي به اشتباه چمدان را برداشته باشد با كشيدن آژيري بلند صاحب چمدان را نسبت به اين موضوع مطلع مي‌كند. ثبت اثر انگشت در حافظه اين نوع چمدان‌ها قابل تغيير است.

جام جم آنلاين

نوترينوها در حقيقت ذراتي هستند با نيروي تخريب‌ خيره‌كننده كه با سرعت بسيار زيادي از درون هر چيزي حتي ديوار، صخره‌هاي كوهستاني، سيارات و ستارگان عبور مي‌كنند، گويي كه چيزي بر سر راهشان وجود ندارد و دقيقا به همين خاطر است كه اخترشناسان تا اين حد به مطالعه آنها علاقه‌مند هستند. اكنون يك پرسش اساسي مطرح مي‌شود: چگونه نوترينوها مي‌توانند اين گونه در محيط سير كنند، اما ديگر ذرات چنين امكاني را ندارد؟ برخلاف بيشتر ذرات، نوترينوها نه‌تنها بي‌بار هستند بلكه هيچ توده‌اي نيز ندارند. از اين رو نيروهاي الكترومغناطيسي نيز نمي‌توانند در مسير نوري آنها خللي ايجاد كنند و تنها اين جاذبه است كه تاثير بسيار جزيي بر آنها مي‌گذارد. اين به آن معناست كه نوترينوها به ندرت با ساير ذراتي كه در عالم و در مسير حركتشان به سمت زمين وجود دارند فعل و انفعالي برقرار مي‌كنند.

مطالعات نشان مي‌دهند تنها يك ذره از هر 10 ميليارد ذره نوترينو در مسير حركت خود به سمت زمين با ذرات ديگري نظير پروتون‌ها يا نوترون‌ها برخورد مي‌كنند و اين در حالي است كه ساير ذرات به مسير خود ادامه مي‌دهند، اما نكته جالب توجه در همين برخوردهاي نادر است. محققان مي‌گويند همين برخوردهاي بسيار نادر حرف‌هاي زيادي براي گفتن دارند. هنگامي كه يك نوترينو با ذره ديگري برخورد مي‌كند ـ به عنوان مثال در هسته يك اتم ـ ويژگي‌‌هاي خود را نمايان مي‌سازد. اين مشخصه‌ها شامل جهت حركت و جايي كه از آن آمده است هستند و دانشمندان مي‌توانند از اين سرنخ‌ها براي تشخيص اين كه كجا و چگونه توليد شده و در مسير حركت خود به سمت زمين چه موانعي پيش روي داشته‌اند استفاده كنند.

اين ذرات در خلال بروز حوادث و پديده‌هاي قدرتمندي در كيهان نظير ابرنواخترها يا فعاليت سياهچاله‌ها رها مي‌شوند. با اين حال وجود انبوهي از موانع و همچنين جاذبه سياره‌اي كه در مسير حركت نور توليد شده از اين پديده‌ها وجود دارد موجب مي‌شود تا سطح درك مستقيم دانشمندان از پديده‌هاي مرموزي همچون سياهچاله‌ها و ابرنواخترها بسيار محدود باشد، اما جاي خوشبختي دارد كه نوترينوها مي‌توانند به زمين برسند. آنها به كيهان‌شناسان در دستيابي به سرنخ‌هاي مطمئن درباره اساس پيدايش كيهان و پديده‌هايي نظير سياهچاله‌ها كمك زيادي مي‌كنند. اخترشناسان به آنها به عنوان مسافراني نگاه مي‌كنند كه انبوهي از اطلاعات ارزشمند را به همراه خود به زمين آورده‌اند.

سطح آبي درياي مديترانه همواره آرام و كم‌تحرك است، اما در زير آن و در بخشي كه به سواحل فرانسه نزديك است اوضاع فرق مي‌كند. در اينجا تلسكوپ آنتارس با مجموعه‌اي از ردياب‌ها و دوربين‌هاي بسيار حساس تمامي برخوردهايي كه ميان نوترينوها و ساير ذرات صورت مي‌گيرد را زير نظر داشته و از آنها مجموعه ارزشمندي از داده‌ها را جمع‌آوري و ثبت مي‌كنند. بخش اصلي اين مجموعه تلسكوپي شامل 900 ردياب است. البته اسكلت اصلي اين تلسكوپ را 12 كابل قوي تشكيل مي‌دهد كه به صورت عمودي در آب قرار گرفته‌اند. هر يك از اين كابل‌ها به 25 سطح مختلف تقسيم شده است و در هر بخش از 3 دوربين بسيار حساس استفاده شده كه نور بسيار ضعيف توليد شده در حين برخورد نوترينوها با ساير ذرات محيطي را ثبت و جمع‌آوري مي‌كنند. اين دوربين‌ها در نقش ردياب‌هاي بسيار حساس و دقيقي عمل مي‌كنند كه با استفاده از كابلي به طول حدودا 38 كيلومتر به ساحل متصل شده‌اند.

در اعماق درياي مديترانه انبوهي از موجودات دريايي زندگي مي‌كنند كه بشر يا آنها را نشناخته يا درك بسيار محدودي از آنها دارد. بسياري از اين موجودات نورهاي مختلفي از خود توليد مي‌كنند كه همواره براي زيست‌شناسان هيجان‌انگيز بوده است. محققاني كه در پروژه تلسكوپ آنتارس كار مي‌كنند براي شناخت هر چه بهتر اين موجودات استفاده از اين تلسكوپ را انتخابي مناسب مي‌دانند. اين تلسكوپ به جهت برخورداري از مجموعه بزرگي از دوربين‌هاي بسيار حساس مي‌تواند فلش‌هاي نوري بسيار ضعيف توليد شده به وسيله اين موجودات را نيز شناسايي و داده‌هاي ارزشمندي درخصوص آنها ثبت كند، اما در سال 2006 اتفاق جالب‌توجهي روي داد. دانشمنداني كه در پروژه تلسكوپ آنتارس مشغول به فعاليت بودند ناگهان متوجه منبع نوري در اعماق دريا شدند كه نه‌تنها قطع نشده بلكه براي مدت طولاني نيز نورافشاني مي‌كرد. آنها از يكي از شناخته‌شده‌ترين زيست‌شناسان دانشگاه مديترانه در فرانسه يعني كريستيان تامبوريني درخواست كردند تا راز اين منبع نوري را فاش كنند. اين محقق پس از بررسي‌هاي طولاني متوجه شد اين منبع نوري به زنجيره‌اي از باكتري‌هاي نورافشان مربوط مي‌شود كه در آب زندگي كرده و نوري توليد مي‌كنند كه در اعماق تاريك دريا به خوبي ديده مي‌شود. با گذشت يك سال از آن رويداد دانشمندان به تدريج متوجه شدند منبع نوري باكتريايي به تدريج ضعيف شده است، به طوري كه اندازه‌گيري‌هاي دقيق نشان مي‌داد شدت نور با گذشت يك سال به يك‌دهم شدت مشاهده منبع نوري در يك سال پيش از آن رسيده است. با توجه به اين موضوع شگفت‌انگيز هم اكنون گروهي از زيست‌شناسان مشغول بررسي اين پديده شده‌اند. آنها از ابزارهاي بسيار حساسي نظير سيستم‌هاي اندازه‌گيري دما و فشار آب استفاده مي‌كنند كه در مجموعه تلسكوپ آنتارس نصب شده است. به عقيده دانشمندان پروژه تلسكوپ آنتارس نه‌تنها به كيهان‌شناسان در دستيابي به درك بهتر از پديده‌هاي كمتر شناخته‌شده‌اي نظير سياهچاله‌ها كمك مي‌كند بلكه در افزايش دامنه درك زيست‌شناسان از گونه‌هاي ناشناخته اعماق درياي مديترانه نيز نقش قابل توجهي ايفا مي‌كند.

مهدي كيا

در سال 2007 گروهي از محققان در دانشگاه كاليفرنياي بركلي موفق به ارائه راديوي نانويي شده‌اند كه در مقايسه با تلاش‌هاي قبلي كه در اين زمينه صورت گرفته است، نقاط متمايزكننده خاصي دارد. الكس زتل و تيم همراهش اين راديوي نانويي را با استفاده از تك نانولوله كربني ساخته‌اند كه در يك سيگنال خاص شنوايي تنظيم شده و حتي مي‌تواند آن را تقويت كند و در نهايت آن را به سيگنال صوتي تبديل و نتيجه حاصله را به صورتي به بلندگوي خارجي ارسال كند كه براي گوش انسان قابل شنيدن باشد. ابداع‌كنندگان اين فناوري معتقدند راديويي كه توليد كرده‌اند مي‌تواند مبناي اصلي طيف گسترده‌اي از تحولات بنيادين در صنايع مختلف باشد؛ سيستم‌هاي كم‌شنوايي، تلفن‌هاي همراه، آي‌پدها و سيستم‌هاي مشابهي كه براحتي در مجراي شنوايي قابل نصب خواهند بود. اما آنها جاه‌طلبي‌هاي بزرگ‌تري نيز در سر مي‌پرورانند. به گفته الكس زتل اين امكان وجود دارد كه از اين راديوي نانويي براحتي در دل سلول‌هاي زنده نيز استفاده كرد. اما اين تنها بخشي از اين چشم‌انداز است. از اين فناوري مي‌توان در گسترش تعاملات جاري ميان مغز و بافت‌هاي ماهيچه‌اي و حتي راه‌اندازي سيستم‌هاي كنترل از راه دور راديويي كه در جريان خون شناور هستند نيز استفاده كرد.

الكس زتل در سال‌هاي اخير بيش از 30 پروژه تحقيقاتي را در اين خصوص سرپرستي كرده است و در نظر دارد از يافته‌هاي به دست آمده در دنياي نانو براي طراحي طيف گسترده‌اي از سيستم‌هايي استفاده كند كه هم‌اكنون تنها در ابعاد بزرگ قابل استفاده هستند. البته گرچه او را عمدتا به عنوان ابداع‌كننده اصلي راديوي نانويي مي‌دانند اما در اين كه چه كسي براي نخستين بار راديوي نانويي را ابداع كرد، حرف و حديث‌هاي زيادي وجود دارد. بسياري از كارشناسان بر اين باورند كه سوميو ايجيما ژاپني براي نخستين بار فناوري‌اي را ارائه كرد كه از آن به راديوي نانويي ياد مي‌شود. او در سال 1991 از دستيابي به ريز لوله‌هاي سوزني شكلي از جنس كربن خبر داد كه روي الكترود گرافيتي قرار داشتند كه قوس الكتريكي را توليد مي‌كردند. اين نانولوله‌ها ويژگي‌هاي خيره‌كننده‌اي دارند كه براي اين محقق ژاپني الهام‌بخش طراحي و ساخت نخستين راديوي نانويي در جهان بوده است. مهم‌ترين ويژگي آنها اين است كه مي‌توان چنين فناوري را در ابعاد و اشكال متنوعي ارائه كرد. آنها تك جداره‌اي، دو جداره‌اي و حتي چند ديواره‌اي هستند. برخي صاف و كشيده و برخي نيز خميده‌اند، با اين حال ويژگي خيره‌كننده و مشتركي كه در بين تمام آنها وجود دارد، مقاومت كششي غيرقابل باور آنهاست به طوري‌كه بدون وارد آمدن هيچ‌گونه آسيبي تا حد زيادي از دو سو كش مي‌آيند. الكس زتل درخصوص علت اين پديده مي‌گويد: ‌همه چيز به نيروي خيره‌كننده‌اي باز مي‌گردد كه اتم‌هاي كربني را در كنار هم و در قالب نانولوله نگاه داشته است. اين نيرو قدرتمندترين نيرو در طبيعت به شمار مي‌آيد. از سوي ديگر نانولوله‌ها را مي‌توان هدايت‌كنندگان عالي جريان الكتريسيته عنوان كرد كه حتي اين كار را به مراتب بهتر از مس، نقره يا حتي ابرهادي‌هاي ديگر انجام مي‌دهند. زتل در اين خصوص نيز مي‌گويد:‌ چون در نانولوله‌ها الكترون‌ها به هيچ چيز برخورد نمي‌كنند، نانولوله حقيقتا ساختاري عالي و بدون نقص دارد.

ايده ساخت راديوي نانويي زماني به ذهن الكس زتل خطور كرد كه وي تصميم گرفت ريز سيستم‌هاي حسگري را طراحي كند كه از قابليت مهمي همچون برقراري ارتباط با يكديگر و انتقال مشاهداتشان به هم آن هم به صورت بي‌سيم برخوردار باشند. زتل آينده روشني را براي راديوي نانويي خود متصور است. او مي‌گويد:‌ از اين فناوري مي‌توان براي كنترل و نظارت بر شرايط مختلف زيست محيطي استفاده كرد. از آن گذشته مي‌توان آنها را در اطراف كارخانه‌ها و تاسيسات گوناگون نصب كرد و هر آنچه را كه در اين نقاط مي‌گذرد به صورت بي‌سيم به مركز پردازش داده‌ها منتقل كرد. در ادامه آنهايي كه مجوز استفاده از اين شبكه را دارند مي‌توانند تنها با استفاده از اينترنت به داده‌هاي ثبت شده از سوي اين راديوها دسترسي پيدا كنند.

تيم تحقيقاتي زتل در جريان طراحي اين راديوي نانويي متوجه اين موضوع شد كه اگر يكي از پايانه‌هاي نانولوله كربني را روي سطحي قرار دهيم، سازه‌اي همچون تاق قوس‌داري شكل مي‌گيرد كه تنها از يك سو به ديوار متصل است. زماني كه مولكولي روي پايانه آزاد آن قرار مي‌گيرد، ارتعاشي در نانولوله ايجاد مي‌شود. آنها به اين نتيجه رسيدند كه مولكول‌هاي مختلفي كه جرم متفاوتي دارند، ارتعاشاتي با فركانس‌هاي گوناگون توليد مي‌كنند. زماني كه محققان پي به برخي از اين فركانس‌ها بردند (كه اتفاقا برخي از آنها در باند راديوهاي فعلي نيز وجود دارند) ايده ساخت راديوهاي نانويي بسرعت راه رسيدن به واقعيت را در پيش گرفت.

راديوي نانويي تيم تحقيقاتي زتل از 4 بخش تشكيل شده است: آنتن كه سيگنال‌هاي الكترومغناطيسي را دريافت مي‌كند، تيونري كه فركانس‌هاي خاصي را از طيف گسترده سيگنال‌هاي منتشر شده انتخاب مي‌كند، تقويت‌كننده‌اي كه قدرت سيگنال را بيشتر مي‌كند و يك پياده‌گر (دمدولاتور) كه وظيفه جداسازي سيگنال اطلاعاتي از امواج منتشر شده را دارد. در ادامه سيگنال پردازش شده اطلاعاتي به بلندگوي خارجي منتقل شده تا در آنجا قابليت شنيده شدن را پيدا كند.

كارشناسان با توجه به پيشرفت‌هايي كه در اين زمينه صورت گرفته است، فرآيند تغيير شكل و سيستم عملكرد راديو را در گذر زمان بسيار جالب توجه عنوان مي‌كنند. در دهه 30 ميلادي راديوها ابعاد قابل توجهي داشتند و حتي مي‌توان گفت كه سهم چشمگيري در اشغال فضاي محيطي داشتند، اما بتدريج كوچك‌تر شدند تا در دهه 60 نسل جديدتري از آنها كه جاي بسيار كمي را اشغال مي‌كند، ارائه شدند. با عبور از سال 2000 نسل جديدتر و متحول شده ديگري از آنها به بازارهاي جهاني ارائه شده كه به تنهايي با يك يا دو انگشت در دست قرار مي‌گرفتند اما اكنون و با ساخت راديوهاي نانويي، تحولي بنيادين در اين فرآيند تكاملي ايجاد شده است، جايي كه ساختار راديو همچون امواج راديويي براحتي قابل رؤيت نيست. آنها را تنها با استفاده از ميكروسكوپ‌هاي قدرتمند مي‌توان ديد اما از هم اكنون زمزمه‌هايي درخصوص طراحي راديوهايي حتي كوچك‌تر از ابعاد نانويي به گوش مي‌رسد.

سعيد حسيني