خوش آمدید

فقط بايد روكنيم!

كتاب «الطريق الي الله» نوشته مرحوم شيخ حسين بحراني ‏رحمه‌الله است. كه به «سلوك عرفاني» ترجمه شده است. معمولاً به دوستانم سفارش مي‏كنم آن‌را تهيه كنند. او مي‏نويسد رسيدن به خدا بسيار آسان است چون خداوند، خود به ما نزديك است؛ «َنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ؛ ما از رگ‏گردن به او نزديكتريم»1. از جمله نكاتی كه از این آیه شریفه می شود استفاده کرد این است که گويا آیه می فرماید: ارتباط ما با خدا اين‌گونه است كه اگر خدا در نقطه‏اي از روي زمين ايستاده باشد و من پشت او باشم، بايد دور كره زمين راه بروم، تا به او برسم! و حال آن‌كه اگر روي خود را برگردانم، خيلي آسان‏تر به او مي‏رسم. گاه خود ما اعمال و كارها را سخت مي‏كنيم!

امام سجاد (عليه‌السلام) مي‏فرمايد: تو از خلق خود پنهان نيستي، مگر اين‌كه اعمال خراب آن‌ها ميان تو و آن‌ها فاصله ‏شود. يكي از آن اعمال همين است كه اشتباه مي‏رويم و دور كره زمين را مي‏چرخيم، ولي روي خود را بر نمي‏گردانيم. «وجه‌اللهي كه اوليا به آن رو مي‏كنند، كجاست؟» هر طرف روكنيم، وجه اللّه همان طرف است. فقط بايد روكنيم!

گمان مي‏كنم كليد درمان رذائل همين است؛ اگر خدا را باور كنم، ديگر غيبت نمي‏كنم، تهمت نمی زنم، حسودي نمي‏كنم. مثلاً اگر دوستان تعريف مي‏كنند كه آقاي فلاني مرد خيلي خوب و باسوادي است، فوراً مي‏گوييم: «بله! اما موفق به نماز شب نيست!» اين گفته يعني: من موافقم؟! یا نه مي‌خواهم او را زمين بزنم؛ چون فكر مي‏كنم، بناست محبوب‏تر از من شود! اگر دنبال محبوبيت هستيم، بايد ديگران را رها كنيم و دنبال كسي كه محبوبيت را اعطا مي‏كند، برويم.

اگر با اين ديدگاه جلو رفتيم، خواهيم ديد كه ترسي از گذشته و آينده نداريم. راحت زندگي مي‏كنيم، چون يكي هست كه همه كاري از او برمي‏آيد. فقط كافي است من اندكي ارتباط داشته باشم.

طريق بندگي

از آيت اللّه عراقي (رحمه‌الله) و اخيراً از جناب آيت اللّه سيد عباس كاشاني (دامت بركاته) شنيدم كه مي‏فرمودند: با بزرگان، آيت اللّه بروجردي (رحمه‌الله) را از منزل تا مسجد اعظم تشييع كرديم. براي خاك‌سپاري. فقط علما و مراجع را راه دادند و جلوي راه را براي ديگران بسته بودند. من همراه علما به داخل رفتم.

فردي براي تلقين آقاي بروجردي‏ (رحمه‌الله)، داخل قبر شد. بعد از چند لحظه بالا آمد و گفت: من نمي‏توانم! گفتند: چه شد؟ گفت: آقاي بروجردي با من تكرار مي‏كند؛ مي‏ترسم! به فرد ديگري گفتند تلقين را بخواند، وقتي داخل شد سريع از قبر بيرون آمد و گفت: آقاي بروجردي با من تكرار مي‏كند. ما عادت كرده‏ايم مرده‏هايي كه دفن مي‏كنيم، بايد مرده باشند! ولي آقاي بروجردي زنده است. آقاي عراقي ‏(رحمه‌الله) گفت: من تلقين را مي‏گويم. داخل قبر شدم و گفتم.

گمان نكنيم، او الان در قبر «لا اله الا الله» مي‏گويد، بلكه او عمري با اين ذكر مي‏زيست. ناگهاني نيست. وقتي روز عيد غدير، پسري آيه سجده‌دار خواند، آقاي بروجردي‏ رحمه‌الله با لباس عيد، به زمين افتاد و سجده كرد. بنده بود و بندگي را مي‏دانست. بايد بندگي كرد تا به انسان همه چيز را بدهند.

بسيار عجيب است، زماني كه من و شما را داخل قبر مي‏گذارند، مي‏گويند: «اسمع، افهم؛ بشنو و بفهم!» اين گوش ما شنوا نيست. حضرت امام‏خميني ‏(قدس‌سره) بارها در كتاب «چهل حديث» به اين مضمون مي‏فرمايند: «اي برادر، اين پنبه را از گوش خود بيرون كن، مي‏خواهم دو كلمه حرف بزنم...» حضرت آيت الله بهجت (رحمه الله) گونه ديگري مي فرمودند:«پنبه‏اي به يك گوش داخل كن تا آن‌چه را مي‏شنوي، اندكي بماند و از گوش ديگر بيرون نرود». عيب ما همين است كه سخن انبيا و معصومین (عليهم‌السلام) را نمي‏شنويم. اندكي بايد دل داد، او خود دلبري خواهد كرد!

به‌راستي مي‏خواهيم به كجا برسيم؟ قصد كجا كرده‏ايم؟ پدري وصيت كرده بود: «پسرم اگر مي‏خواهي قمارباز شوي، ايرادي ندارد ولي فقط با رئيس قماربازها، قمار كن!» وقتي آن پسر خواست قمار كند، رفت سراغ رئيس قماربازها. ديد لباس مندرس و خانه كوچكي و... گفت: تو كه رئيسي، اين چه وضعي است؟ گفت: همه را باختم. آن پسر با خود گفت: كاري كه به اين جا ختم شود، دنبال نمي‏كنم.

ما استعداد رسيدن به انسان كامل را داريم. در همه ما استعداد خليفه اللهي بالقوه وجود دارد. اين استعداد در ائمه معصومين ‏عليهم السلام به فعليّت رسيده است.

----------------------

1. سوره ق آیه 16