خوش آمدید

شرکت گیگابایت در جریان نمایشگاه کامپیوتکس محصولات مختلفی را معرفی کرده که شامل سخت افزار، برخی دستگاه های کامپیوتری و لپتاپ می شود. برای مشاهده ادامه مطلب با وب سایت کلیک همراه باشید.

به تازگی شرکت تایوانی گیگابایت از مینی کامپیوتر گیمینگ جدیدی تحت عنوان Brix رونمایی کرده که از طراحی ساده و گیمینگ بهره می برد. ساختاری استوانه ای مربع شکل با حاشیه های نارنجی رنگ و پورت هایی در قسمت عقب، ویژگی های ظاهری Brix را تشکیل می دهد.

در حقیقت Brix دستگاهی سازگار با هدست های واقعیت مجازی بوده و افراد می توانند این دستگاه کارآمد را در کنار هدست به کار گیرند. ارتفاع ۲۲۰ میلیمتری، ابعادی ۱۱۰*۱۱۰ میلیمتری آن را نسبت به مک کوچکتر محسوب می کند.

از ویژگی های مشخصاتی  Brix باید به تراشه گرافیکی GTX 1050 Ti یا GTX 1060 پاسکالی انویدیا، پردازنده نسل هفتمی کبی لیک Core i5 یا Core i7 اینتل، پورت USB 3.0، پورت USB-C، پورت mini DisplayPorts، خروجی HDMI 2.0، آنتن دوگانه Wi-Fi و گیگابیت اترنت اشاره کرد.

متاسفانه شرکت تایوانی تاریخ عرضه و قیمت Brix را مشخص نکرده و برای کسب جزئیات بیشتر می توانید به وب سایت رسمی کمپانی گیگابایت مراجعه کنید. شایان ذکر بوده پیشتر لپتاپ گیمینگ Aurous نیز توسط این شرکت معرفی شد.

شما می توانید در سیستم عامل های محتلف پسوردها را دور بزنید یا آن ها را ریست نمایید. بنابراین اگر پسورد خود را فراموش کردید، نگران نباشید. هم چنین این می تواند بدان معنا باشد که اگر سیستم شما به دست افراد ناشناس بیفتد، آن ها می توانند از این طریق وارد سیستم شما شوند. این کار راحت تر از آن چیزی است که فکرش را می کنید. برای آگاهی بیشتر از این موضوع در ادامه با ما همراه باشید.

ما در این مطلب قصد داریم با جزییات کامل شیوه دور زدن یک رمزعبور در سیستم عامل های ویندوز، MacOS، اندروید، لینوکس و iOSS را به شما آموزش دهیم. اما پیش از آن بهتر است بدانید که اگر نمی خواهید افراد ناشناس با استفاده از این ترفند به سیستم شما نفوذ کنند باید از سیستم رمزنگاری فایل ها استفاده کنید. رمزعبور یک کامپیوتر نمی تواند به تنهایی مانع دسترسی دیگران به فایل ها و اطلاعات  شخصی شما شود. بنابراین اگر واقعا قصد حفاظت از فایل های خود را دارید باید آن ها رمزگذاری کنید که خوشبختانه این کار به سادگی امکان پذیر است.

ویندوز

راه های مختلفی به منظور ریست کردن رمزعبور ویندوز وجود دارد. ویندوز این امکان را برای شما فراهم می سازد تا یک دیسک مخصوص ریست کردن رمزعبور بسازید که می توانید بعدا با استفاده از آن به شیوه کاملا استاندارد و مورد قبول ویندوز پسورد خود را ریست کنید. بنابراین هم اکنون این دیسک را بسازید تا هر زمان که نیاز بود، بتوانید از آن استفاده کنید.

اگر ویندوز ۸ یا ویندوز ۱۰ بر روی کامپیوتر شما نصب شده است و جهت لاگین به محیط ویندوز از حساب کاربری مایکروسافت استفاده می کنید، در نتیجه می توانید رمزعبور حساب کاربری مایکروسافت خود را به منظور دسترسی مجدد به ویندوز ریست کنید. البته این کار زمانی آسان خواهد بود که شما قبلا حساب کاربری مایکروسافت خود را با یک آدرس ایمیل یا یک شماره تلفن که به آن دسترسی دارید، وصل کرده باشید. البته ریست کردن رمزعبور با استفاده از یک ابزار غیر رسمی نیز امکان پذیر است. برای مثال اپلیکیشن Offline NT Password & Registry Editor ابزار مناسبی برای این کار محسوب می شود. در ابتدا شما باید توسط یک دیسک مخصوص یا حافظه فلش سیستم را بوت کنید. دیسک شما می تواند حاوی یک سیستم Live Linux  یا ابزار Offline NT Password & Registry Editorr باشد. این ابزار می تواند رجیستری ویندوز شما را ویرایش نماید. به طوری که به شما اجازه می دهد تا رمزعبور مربوط به حساب کاربری خود را پاک کنید. پس از آن شما می توانید ویندوز را بوت نمایید و بودن رمزعبور وارد حساب کاربری خود شود. حتی اگر شما از یک حساب کاربری مایکروسافت در ویندوز ۸ یا ویندوز ۱۰ خود استفاده می کنید، این امکان همیشه برای شما وجود دارد تا رمزعبور حساب کاربری مدیر (این حساب کاربری در ویندوز گنجانده شده است) را ریست کرده و سپس به ویندوز خود دسترسی پیدا کنید.

بهترین راه جایگزین برای ریست کردن رمزعبور و دسترسی پیدا کردن به فایل ها استفاده از دیسک رمزگذاری است. البته شما باید همیشه پسورد سیستم رمزگذاری خود را به خاطر داشته باشید. زیرا اگر شما آن  را فراموش کنید دیگر هیچ راهی برای بازگرداندن فایل هایتان وجود ندارد. در نتیجه مجبور هستید تا تمام فایل های خود را پاک کنید و دوباره ویندوز را نصب نمایید تا بتوانید مجددا از کامپیوتر خود استفاده کنید.

MacOS

اگر شما با استفاده از Apple ID خود وارد سیستم عامل مک می شوید در نتیجه می توانید Apple ID خود را ریست کنید تا مجددا به بتوانید به سیستم عامل خود ورود کنید. گزینه هایی که در صفحه Sign-in مک وجود دارند شما در طول این فرایند هدایت می کنند. شما نیاز به یک روش تایید (verification method) مانند شماره تلفن موبایل دارید که با حساب کاربری iCloud شما مرتبط باشد.

علاوه براین در سیستم عامل مک یک ابزار ریست کردن رمزعبور وجود دارد که در recovery mode قابل دسترسی است. برای این منظور شما باید با کلیک بر روی منوی Apple و انتخاب گزینه Restart سیستم عامل مک را ریست کنید. سپس زمانی که کامپیوتر در حال بوت شدن است کلیدهای Command+R را به صورت ترکیبی بفشارید تا وارد recovery mode شوید. پس از ورود به این محیط Terminal را انتخاب کنید و در آن دستور resetpassword را تایپ نموده و کلید Enter را بزنید. پس از این کار ابزار Reset Password را مشاهده خواهید کرد که با شما اجازه می دهد تا رمزعبور مربوط به هر حساب کاربری که در مک وجود دارد، ریست نمایید. هم چنین شما می توانید از طریق دیسک نصب Mac OS X به این ابزار دسترسی داشته باشید.

برای این که دیگران نتوانند با استفاده از این ترفند بر علیه شما استفاده کنند، به شما پیشنهاد می کنیم تا ویژگی رمزگذاری FileVault را فعال کنید. (این ویژگی هم اکنون در اکثر کامپیوترهای مک به طور پیش فرض فعال است.)  اگر ویژگی FileVault فعال باشد شما دیگر نمی توانید رمزعبور خود را ریست کنید. بنابراین توصیه می کنیم حتما رمزعبور خود را در جایی یادداشت کنید. زیرا در صورت فراموش کردن آن مجبور خواهید بود تا فایل های خود را پاک کنید و مجددا سیستم عامل MacOS را نصب نمایید تا بتوانید دوباره از کامپیوتر مک خود استفاده کنید.

لینوکس

ما در این جا از Ubuntu به عنوان یک مثال واقعی استفاده می کنیم اما در هر صورت توزیع های دیگر لینوکس نیز عملکردی مشابه Ubuntu دارند. Ubuntu یک recovery mode در Grub boot menu پیش فرض خود دارد. در این منو ابتدا گزینه Advanced options for Ubuntu را انتخاب کرده و سپس گزینه Recovery mode را برگزینید. هم چنین در زمانی که سیستم شما در حال بوت شدن است منوی بوت (Boot menu) قابل مشاهده خواهد بود. اگر نتوانستید این منو را ببینید، می توانید در زمان بوت شدن سیستم دکمه Shift را پایین نگه دارید تا این منو ظاهر شود. شما می توانید به راحتی از همین قسمت وارد یک root Shell prompt شوید.

این آپشن چندان ضروری نیست. زیرا شما می توانید با زدن کلید “e” گزینه های مربوط به بوت Ubuntu را تغییر دهید و مستقیما به یک root shell prompt از طریق Grub menu  اصلی دسترسی پیدا کنید. سپس شما با استفاده از Root shell خواهید توانست پسوردهای موجود بر روی سیستم را ریست کرده یا تغییر دهید. چنانچه Grub menu قفل است و برای ورود به آن نیاز به رمزعبور می باشد، شما هنوز می توانید از یک دیسک Linux Live استفاده کرده و رمزعبور خود را از طریق همین دیسک تغییر دهید.

بار دیگر یادآوری می کنیم که رمزگذاری فایل ها سبب می شود تا بتوانید از نفوذ افراد بیگانه از طریق این ترفندها به سیستم خود جلوگیری کنید ما در این جا از Ubuntu به عنوان یک مثال استفاده کردیم اما تقریبا همه توزیع های لینوکس از Grub استفاده می کنند. هر چند که تنها تعدادی کمی از کاربران از یک رمزعبور Grub استفاده می نمایند.

کروم بوک ها

اگر شما از کروم بوک استفاده می کنید به خوبی می دانید که رمزعبور حساب کاربری کروم بوک شما همان رمزعبور حساب کاربری گوگل شما است. اگر شما رمزعبور خود را فراموش کرده اید، کافی است تا رمزعبور حساب کاربری گوگل خود را در وب ریست کنید تا بتوانید مجددا به سیستم خود دست یابید.

بیایید فرض کنیم که شما قصد دسترسی به حساب خود را ندارید اما خود کروم بوک شما ممکن است چنین تصمیم داشته باشد. ممکن است یک حساب کاربری گوگل قدیمی به عنوان حساب مالک دستگاه در نظر گرفته شود. در این سناریو شما می توانید کروم بوک خود را روشن کنید تا به صفحه Sign-in بیایید و سپس کلیدهای Ctrl+Shift+Alt+R را به صورت ترکیبی بفشارید. با این کار از شما خواسته می شود تا کروم بوک خود را با استفاده از Powerwash ریست فکتوری نمایید. پس از آن که فرایند ریست را انجام دادید، می توانید با یک اکانت گوگل دیگر لاگین کنید و از این پس آن اکانت گوگل به عنوان حساب کاربری مالک در نظر گرفته خواهد شد . این کار سبب خواهد شد تا تمام اطلاعات دستگاه پاک شود اما اکثر اطلاعات کروم بوک به صورت آنلاین همگام سازی (Sync) می شوند.

به یاد داشته باشید که شما به هیچ وجه نمی توانید به فایل های یک کاربر بدون داشتن رمزعبور آن ها در کروم بوک دسترسی داشته باشید. چنین فایل هایی به صورت پیش فرض رمزگذاری می شوند. تنها راه دسترسی به آن ها این است که بتوانید با حساب کاربری گوگل خود وارد سیستم شوید.

اندروید

اگر شما رمزعبور مربوط به صفحه قفل اندروید خود را فراموش کنید، ممکن است راهی برای ریست کردن آن وجود داشته باشد. متاسفانه این ویژگی از اندروید ۵ به بغد حذف شده است. بنابراین چنانچه شما از اندروید نسخه ۵ به بالا استفاده می کنید، نمی توانید این کار را انجام دهید. در دستگاه های قدیمی تر یک رمزعبور، پین کد یا الگوی اشتباه را چندین بار وارد کنید. با این کار احتمالا یکی از گزینه های Forgot password یا Forgot PIN یا Forgot pattern را مشاهده خواهید کرد.  با انتخاب این گزینه ها و وارد کردن نام کاربری و رمزعبور حساب کاربری گوگل خود که با دستگاه شما همگام (Sync) شده است، می توانید مجددا به گوشی هوشمند خود دسترسی پیدا کنید.

به خاطر داشته باشید که شما نمی توانید بدون وارد نمودن رمزعبور حساب کاربری گوگل خود، صفحه قفل (lock screen) را دور بزنید. مگر این که یک حفره امنیتی در دستگاه وجود داشته باشد که بخواهید از طریق آن به دستگاه نفوذ کنید. هم چنین علاوه بر استفاده از حساب کاربری گوگل شما می توانید با اجرای ریست فکتوری در recovery mode، بار دیگر به گوشی خود دسترسی پیدا کنید. اما این کار موجب خواهد شد تا تمام اطلاعات موجود بر روی گوشی شما پاک شود و دستگاه شما به حالت اولیه باز گردد. پس از انجام ریست فکتوری شما می توانید بار دیگر وارد گوشی خود شده و تنظیمات اولیه را با یک حساب کاربری گوگل دیگر انجام دهید.

آیفون و آیپد

اگر شما رمزعبور یا پین کد مربوط به آیفون،آیپد یا آیپاد خود را فراموش کرده باشید، نمی توانید آن را ریست کنید تا مجددا به دستگاه دسترسی پیدا کنید و تنها راهکار این است که دستگاه خود را ریست فکتوری نمایید. البته چندان جای نگرانی نیست. زیرا اگر شما دستگاه خود را با یک Apple ID سینک (Sync) کرده باشید و پسورد مربوط به Apple ID خود را به خاطر داشته باشید در نتیجه تمام اطلاعات دستگاه شما می تواند به لطف بک‌آپ های iCloud ریستور شود.

شما می توانید این کار را به چندین روش انجام دهید اگر سرویس Find My iPhone را تنظیم کرده باشید در نتیجه می توانید به وب سایت iCloud مراجعه کنید و تمام اطلاعات را از این قسمت پاک نمایید. هم چنین اگر پیش از این از اطلاعات دستگاه خود توسط iTunes در کامپیوتر  یک بک‌آپ تهیه کرده باشید، در نتیجه می توانید بار دیگر دستگاه خود را به کامپیوتر خود متصل نمایید و سپس فایل بک‌آپ را از طریق iTunes ریستور کنید.

اگر به سرویس Find My iPhone دسترسی ندارید و تاکنون هیچ فایل پشتیبانی از دستگاه خود از طریق iTunes تهیه نکرده باشید هنوز هم می توانید از طریق recovery mode دستگاه خود را ریست نمایید. برای این منظور دستگاه خود را خاموش کنید، دکمه Home را فشرده و پایین نگه دارید و سپس کابل USB دستگاه را به کامپیوتر وصل کنید. اگر دستگاه شما به طور خودکار روشن نشد، به صورت دستی آن را روشن کنید. پس از این کار iTunes به شما می گوید که دستگاهی را در recovery mode شناسایی کرده است و به شما اجازه خواهد داد تا تنظیمات مربوط به آن را به حالت اولیه برگردانید یا اصطلاحا آن را ریست فکتوری کنید.

رمزعبور سبب می شود تا افراد ناشناس نتوانند بدون دانستن این ترفندها به دستگاه شما نفوذ کنند. اما اگر شخصی دسترسی فیزیکی به دستگاه شما داشته باشد و تلاش کند که رمزعبور شما را دور بزند، متاسفانه باید گفت که هیچ کاری از دست شما بر نمی آید و نمی توانید جلوی آن فرد را بگیرید حتی رمزگذاری اطلاعات تنها سبب می شود که بتوانید از اطلاعات شخصی خود محافظت کنید. زیرا فردی که به دستگاه شما نفوذ کرده است همیشه می تواند تمام اطلاعات دستگاه شما را پاک کند و دوباره از نو از دستگاه شما استفاده کند. البته قفل فعال سازی (Activation Lock) می تواند به شما کمک کند تا جلوی استفاده یک دزد از آیفون یا آیپد ربوده شده خود را بگیرید.

اگر قصد خرید کابل HDMI دارید لازم است بدانید که خرید یک کابل گران قیمت هیچ ضرورتی ندارد. در ادامه این مطلب دلایلی را بیان خواهیم کرد که شما را برای خرید کابل های HDMI ارزان قیمت متقاعد خواهد کرد

اکثر افراد وقتی می خواهند یک سیستم پخش و سرگرمی برای منازل خود خریداری کنند؛ یک تلویزیون به همراه یک ساندبار و یا یک تلویزیون ۴K با نرخ رفرش ۶۰۰ هرتز را که دارای سیستم صوتی با کیفیتی است، انتخاب می کنند. بسیاری از افراد مبالغ زیادی را برای خریداری این سیستم ها می پردازند که امر غیر معمولی نیست؛ اما موضوعی که در ادامه به بحث در مورد آن خواهیم پرداخت این است که خرید کابل های HDMI گران قیمت هیچ ضروری ندارد و می توان گفت تقریبا هیچ تفاوتی با نسخه های ارزان قیمت تر خود ندارند.

کابل HDMI برای نخستین بار در سال ۲۰۰۲ معرفی شد. با وجود اینکه از آن زمان تا کنون تغییرات زیادی در این کابل ها ایجاد شده است، اما همه آن ها دارای چندین ویژگی مشترک هستند. تمام آن ها می توانند میزان بیشتری از اطلاعات را نسبت به سایر کابل ها انتقال دهند و می توانند برای تماشای فیلم هایی با وضوح بالا مورد استفاده قرار گیرند. همچنین می توان با استفاده از ویژگی HDMI-CEC، تمام وسایلی را که از طریق این کابل به یکدیگر متصل می شوند، تنها با استفاده از یک ریموت کنترل، کنترل کرد. اما موضوعی که قصد داریم که در این مطلب به بررسی آن بپردازیم این است که برخی از کابل های HDMI با قیمت های بسیار بالایی عرضه می شوند؛ اما در بسیاری از موارد هیچ توجیهی برای استفاده از آن ها وجود ندارد. در اکثر موارد استفاده از یک کابل ارزان قیمت HDMI هم نیاز شما را کاملا برطرف می کند و کابل های HDMI گران قیمت تنها در موارد معدودی واقعا لازم هستند. می توان گفت در ۹۹٫۹۹ درصد موارد، یک کابل ۹ دلاری با یک کابل ۱۹ دلاری یا ۹۹ دلاری و یا حتی یک کابل ۲۹۹ دلاری هیچ تفاوتی ندارد! در ادامه در مورد دو موضوع توضیح خواهیم داد؛ اول اینکه چه مواردی باعث افزایش قیمت کابل های HDMI می شوند و دوم اینکه در چه مواردی استفاده از یک کابل گران قیمت واقعا ضرورت دارد.

در سال ۲۰۰۲ زمانی که کابل های HDMI برای نخستین بار معرفی شدند، ادعاهای کذب زیادی در مورد آن ها مطرح می شد و افراد زیادی هم به سادگی فریب آن ها را می خوردند (البته دلیل فریب خوردن مردم این بود که کابل های HDMI در آن زمان به تازگی معرفی و عرضه شده بودند). شرکت های تولید کننده کابل هم تمام تلاش خود را می کردند که مردم از کابل های آنالوگ فاصله بگیرند و به سمت خرید کابل های HDMI روی آورند. قبلا از پیدایش کابل های HDMI هم این طرز فکر به افراد القا می شد که بلندگوهای با کیفیت باید ویژگی های فوق العاده  منحصر به فردی داشته باشند.

در آغاز پیدایش کابل های HDMI، شرکت های تولید کننده این کابل ها این طرز فکر را در میان مردم ایجاد کردند که برخورداری این کابل ها از روکش طلا و سایر ویژگی هایی منحصر به فرد که باعث افزایش قیمت آن ها می شد، اهمیت زیادی دارد. در آن زمان کابل های HDMI با قیمتی بیش از ۳۰ دلار عرضه می شد و قیمت کابل هایی که فقط چند سانتیمتر بزرگ تر بود، ۱۰ دلار بیشتر بود)؛ اما واقعیت این است که بسیاری از ویژگی های کابل های HDMI (مانند طلایی بودن سر کابل) تنها موجب افزایش قیمت آن می شود و هیچ تاثیری در عملکرد آن ها ندارد.

در اصل باید گفت که کابل های HDMI دارای یک استاندارد کاملا دیجیتال هستند و قابلیت بررسی خطاها و برطرف کردن آن ها در بسیاری از کابل های HDMI موجود در بازار وجود دارد. تنها چیزی که در مورد کابل های HDMI اهمیت دارد این است که این کابل ها از عملکرد درستی برخوردار هستند یا نه و یا اینکه انتقال اطلاعات به درستی در آن ها صورت می گیرد یا نه. امروزه دیگر دوران تلویزیون های آنالوگ تمام شده است. در گذشته در برخی از مواقع سیگنال های آنالوگ به درستی انتقال داده نمی شدند و یا انتقال آن ها همراه با نویز و سر و صدا بود؛ اما در مورد سیستم دیجیتال اصلا این چنین نیست. در این سیستم یا تصویر شفاف و بدون مشکل دریافت می شود و یا تصویر اصلا دریافت نمی شود و وجود یا عدم وجود یک کابل HDMI گران قیمت، هیچ تاثیری بر عملکرد سیستم دیجیتال ندارد.

توصیه ما به شما این است که در بیشتر موارد، ارزان ترین کابل HDMI را از یک فروشگاه معتبر بخرید؛ زیرا این اطمینان را به شما می دهیم که عملکرد آن در حد یک کابل گران قیمت (مثلا ۴۰ دلار) است.

اما قطعا در برخی از موارد، یک کابل HDMI گران قیمت ارزش خریدن را دارد؛ البته با قطعیت می توان می گفت که کیفیت تصویر در هنگام استفاده از یک کابل ارزان قیمت و یک کابل گران قیمت، کاملا یکسان است و هیچ تفاوتی ندارد. تفاوت بین کابل های ارزان قیمت و کابل های گران قیمت در موارد دیگر مشخص می شود.

نخستین موردی که استفاده از کابل های گران قیمت ضروری است، استفاده از کابل در داخل دیوار است. کابل هایی که برای استفاده در داخل دیوار (سیم کشی توکار ) یا روی دیوار (روکار) مناسب هستند، با دو کد”CL2″ و “CL3” مشخص شده اند. این کابل ها می توانند به ترتیب بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ ولت برق انتقال دهند و در برابر آتش مقاوم هستند (استفاده از این کابل ها موجب می شود خطر آتش گرفتن سیم های تو کار در هنگام ایجاد نارسایی برق خطرناک در سیستم پخش و سرگرمی، کاهش پیدا کند). در ضمن این کابل ها توسط پوشش پلاستیکی خاصی پوشانیده شده اند که هنگام سوختن در آتش سوزی های شدید، ترکیباتی از خود آزاد می کنند که نسبت به ترکیبات پلاستیک های مشابه کمتر سمی هستند و برای سلامتی افراد خطر کمتری دارند. همچنین کابل هایی ساخته شده از پلنوم نیز نوع دیگری از کابل ها هستند و دارای پوشش عایق مخصوصی هستند که باعث می شود این کابل ها کمتر قابل اشتعال باشند و در آتش سوزی های بسیار شدید، دود کمتری از خود متصاعد کنند. این کابل ها بیشتر برای استفاده در فضاهای باز طراحی شده اند؛ بنابراین اگر می خواهید یک کابل HDMI را به صورت روکار تا زیر زمین خانه خود بکشید، توصیه می کنیم از کابل های ساخته شده از پلنوم استفاده کنید.

با وجود اینکه یک کابل HDMI نود سانتیمتری تولید شده توسط یک شرکت نام آشنا و معروف و یک کابل هم اندازه آن که توسط یک شرکت نوپا و نه چندان معروف تولید شده است، تقریبا هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند و نمی توان آن ها را از یکدیگر تشخیص داد؛ اما ممکن است نامناسب بودن کابل تولید شده توسط یک شرکت نه چندان معروف در استفاده های بسیار طولانی مدت از آن ها به دلیل استفاده از مواد کم کیفیت در ساخت آن ها و یا وجود نقص در هنگام تولید آن ها، مشخص شود. چنانچه قصد خرید یک کابل بلند را دارید، توصیه می شود کابلی را بخرید که روکش آن از مواد با کیفیت تری تهیه شده باشد و کنترل کیفیت آن در هنگام تولید با دقت بیشتری انجام شده باشد.

یکی از موارد دیگری که خرید کابل های HDMI گران قیمت تر تا حدودی ضروری است؛ زمانی است که فاصله کمی بین دیوار و تلویزیون شما باشد و تلویزیون هم دارای ضخامت زیادی باشد. در چنین مواقعی می توانید کابلی را خریداری کنید که زاویه سر آن به صورتی باشد که بتوانید کابل را بدون اینکه نیاز باشد آن را زیاد خم کنید (زیرا این کار باعث ایجاد فشار بر روی تلویزیون و کابل می شود)، در پشت یا کنار تلویزیون قرار دهید. این دسته از کابل های HDMI در دو نوع در بازار موجود هستند که زاویه سر آن ها ۹۰ و ۲۷۰ درجه است. سر برخی از کابل ها هم هیچ زاویه ای ندارد و کاملا صاف است.

کابل هایی که سر آن ها دارای زاویه ۹۰ و ۲۷۰ درجه است، برای استفاده در پشت دستگاه به کار گرفته می شوند (شما می توانید با توجه به جهت قرارگیری پورت اتصال تلویزیون (افقی با عمودی) و همچنین جهت خود کابل (رو به بالا یا رو به پایین)، یکی از این دو را انتخاب کنید). کابل هایی که سر آن ها صاف است، برای استفاده در کنار تلویزیون به کار گرفته می شوند؛ چنانچه کابل HDMI از لبه قاب تلویزیون کمی فاصله گرفته است، می توانید از کابل های که دارای سر صاف هستند، استفاده کنید. در صورتی که با این مشکل مواجه هستید و تمایلی به خرید یک کابل جدید ندارید، می توانید از مبدل های ارزان قیمتی  که در یک طرف کابل قرار می گیرند، استفاده کنید.

البته در صورت تصمیم برای خرید کابل های HDMI گران قیمت تر، کابل هایی را انتخاب کنید که قیمت آن ها تنها کمی بیشتر از کابل های ارزان قیمت باشد و اختلاف قیمت زیادی با آن ها نداشته باشند.

در پایان باید بگوییم که تقریبا در همه موارد، ارزان ترین کابل HDMI هم نیاز شما را برطرف می کند و همین که کابل قادر به انتقال سیگنال ها باشد، برای شما کافی است. توصیه ما این است که برای اتصال پلیرهای مختلف به تلویزیون خود، از یک کابل ارزان قیمت استفاده کنید و به جای پرداخت پول بیشتر برای خرید یک کابل گران قیمت تر، پول خود را صرف خرید فیلم های با کیفیت تر کنید.