خوش آمدید

برای شروع بحث باید به آغاز قرن بیستم بروید، زمانی که «کارل یونگ» برای اولین بار مفهوم «درونگرایی» و «برونگرایی» را مطرح کرد.

کارل گوستاو یونگ، (۱۸۷۵ – ۱۹۶۱) روانپزشک و متفکر سوئیسی که به خاطر فعالیت‌هایش در روانشناسی و ارائهٔ نظریاتش تحت عنوان روان‌شناسی تحلیلی معروف است. یونگ را در کنار زیگموند فروید از پایه‌گذاران دانشِ نوین روانکاوی قلمداد می‌کنند.

یونگ گفت که درونگرایی لزوما مترادف با خجالتی بودن نیست، درونگراها لزوما آدم‌های نیستند که در هنگام بودن در یک جمع احساس عدم امنیت بکنند، برونگراها هم لزوما آدم‌های دوست‌داشتنی اجتماعی یا کسانی که با دیگران همدردی می‌کنند، نیستند.

از نظر یونگ، چیزی که این دو گروه را از هم متمایز می‌کند این است که درونگراها از تعاملات اجتماعی خسته می‌شوند، در حالی که برونگراها وقتی تنها می‌مانند، مضطرب می‌شوند. درونگراها برای شارژ شدن مجدد به تنهایی نیاز دارند، در حالی که برونگراها از بودن در جمع است که انرژی می‌گیرند.

روانشناس‌های مدرن، یک دسته سوم هم بین درونگراها و برونگراها اضافه کرده‌اند، آدم‌های میان‌گرا. اینها کسانی هستند که خصوصیات هر دو دوسته را به صورت ترکیبی دارند. برای مثال رئیس یک شرکت را در نظر بیاورید که ریاست بیرحمانه و سفت و سختی دارد، تمایل زیادی برای رهبری کردن زیردستانش دارد و نیازی به تأیید کارهایش از سوی همتاهایش نمی‌بیند. این شخص هم دوست دارد با یک جامعه در ارتباط باشد و هم از سوی دیگر عملا سطح محدودی از تعمال دوطرفه را می‌پسندد.

یک روانشناس روسی به نام Mihaly Csikszentmihalyi زمانی گزارش داده بود که آن دسته از بیمارانش که هنرمند بودند، در زندگی‌شان بین دو حالت برونگرایی و درونگرایی نوسان می‌کنند، زمانی دوست دارند در میان انبوه جمعیت باشند و زمانی هم در هنگام برگزاری یک مراسم، بیشتر ترجیح می‌دهند در گوشه‌ای بنشینند و از دور مراسم را ببینند.

به عبارت دیگر درونگرایی یا برونگرایی، یک برچسب صدر در صدی نیست که بشود بر روی کسی گذاشت، علاوه بر هنرمندان خیلی‌های هم دیگر بین این دو خصوصیت، در نوسان هستند. ساده بگویم، مثل خیلی‌ چیزهای دیگر در زندگی، درونگرایی و برونگرایی یک طیف هستند.

همه ما ممکن است در پاره‌ای از زمان‌ها از جمع انرژی بگیریم، در عین حال برای شارژ شدن فکری، نیاز به تنهایی داشته باشیم.

اما در اینجا می‌خواهم به یک نکته تازه اشاره کنم:

آیا برونگرایی و درونگرایی را می‌توان با دانش اعصاب یا نوروساینس هم توضیح داد؟ آیا می‌شود تفاوت ارگانیکی بین مغزهای برونگراها و درونگراها پیدا کرد؟

در سال ۲۰۱۲، رندی باکنر - استاد روانشناسی دانشگاه هاروارد- متوجه شد که افراد درونگرا به طور کلی، قشر مغز یا کورتکس بزرگ‌تر و ضخیم‌تری در ناحیه پره‌فرونتال یا پیش‌پیشانی دارند.

اینجا قسمتی از مغز است که ساختار بسیار پیچیده‌ای دارد و تفکر انتزاعی در آن انجام می‌شود، در همین قسمت که تصمیم‌گیری‌ها ما انجام می‌شود.

این یافته نشان می‌داد که آدم‌های درونگرا، منبع نورونی بیشتری را صرف تفکر انتزاعی می‌کنند، در حالی که برونگراها بیشتر دوست دارند که دَم را دریابند!

در سال ۲۰۱۳ هم یک پژوهش تازه توسط «ریچادر آ دپون» و «یو فو» در دانشگاه کورنل انجام شد، آنها تعدادی از افراد درونگرا و برونگرا را انتخاب کردند و به صورت تصادفی آنها را به دو گروه تقسیم کردند، در هر دو دسته هم آدم‌های برونگرا وجود داشت و هم آدم‌ها درونگرا.

به دسته اول داروی محرک اعصاب ریتالین داده شد، اما به دسته دوم دارونما دادند. سپس به اعضای هر دو دسته تعدادی ویدئو نشان دادند که در آن منتظر از صحنه‌های طبیعت و جنگل نمایش داده می‌شد.

پس از ۳ روز، دانشمندان دارو را قطع کردند و مجددا فیلم‌ها را نمایش دادند و بعد میزان هوشیاری و رفتار برونگراها و درونگراها را با هم مقایسه کردند.

مشخص شد که برونگراهایی که ریتالین گرفته بودند، حتی با قطع دارو هم از دیدن ویدئوها به هیجان می‌آددند، برونگراهایی که هم فقط درونگرا گرفته بودند، تفاوتی در وضعیت‌شان پیدا نشده بود. در مقابل، درونگراها صرف‌نظر از گرفتن ریتالین یا دارونما، بعد از دیدن ویدئوها شادتر یا گوش‌ به زنگ‌تر نمی‌شدند.

به صورت خلاصه این تحقیق نشان می‌داد که تفاوت بنیادی بین برونگراها و درونگراها در در پردازش احساسات و هیجانات وجود دارد.

بر اساس تحقیقات دیگر، آمیگدال مغز در سمت راست، در برونگراها بزرگ‌تر از درونگراها است، از سوی دیگر در مردان برونگرا، کورتکس سینگولیت قدامی بزرگ‌تری هم دارند، این قسمت از مغز، نقش مهمی در تشخیص اشتباهات در حین تعاملات اجتماعی بازی می‌کند.

پژوهشگران همچنین دریافته‌اند که کورتکس پیش‌حرکتی درونگراها، در پردازش محرک‌ها سریع‌تر عمل می‌کند. تحقیقات دیگر هم نشان داده‌اند که نورون‌ها به صورت متفاوتی به میانجی‌های شیمیایی عصبی مثل GABA یا NMDA واکنش نشان می‌دهند، هم GABA و هم NMDA در اختلال اضطراب نقش دارند.

اما در پایان باید تأکید کنم که دانشی که در آن ویژگی‌های شخصیتی با ویژگی‌های ساختاری مغز ارتباط داده می‌شود، تازه در آغاز کار خود است و شاید در آینده معلوم شود که اساس درستی هم ندارد.

ساختار فعالیت مغز فراتر از ساختار آناتومیک ماکروی آن است و تا زمانی که ما نقشه نورونی دقیقی از مغز تهیه نکرده باشیم، نمی‌توانیم به صورت مؤثر قدم در این راه دشوار بگذاریم.

منبع

«آبراهام لینکلن» و «اما واتسون»، خصوصیت مشترکی دارند، «النور روزولت» و «کریستینا اگوییلرا» هم!

تخمین زده می‌شود که یک سوم تا نیمی از کل مردم، با درجات مختلف درونگرا باشند.

برونگراها از بودن در جمع، انرژی می‌گیرند، اما درونگراها با تنهایی است که شارژ می‌شوند و اگر در معرض محرک‌های زیاد قرار بگیرند، تهی از انرژی می‌شوند.

بنابراین در بسیاری موارد ما فکر می‌کنیم که افراد مشهور، منطقا همه باید آدم‌های برونگرایی باشند، اما حقیقت این است که بسیاری از چهره‌های مشهور، آدم‌های درونگرایی بوده‌اند.

تصور سنتی خجالتی بودن آدم‌های درونگرا درست نیست، ثابت شده است که آنها می‌توانند رهبرانی باشند که سخنرانی‌های مهیج ایراد کنند.

آیا باور ندارید؟! فهرست ۱۰ نفره این پست را از نظر بگذارنید، البته می‌توان به این فهرست بسیاری از اشخاص دیگر را اضافه کرد: مایکل جوردن، هریسون فورد، چارلز داروین یا دیوید لترمن.

جی کی رولینگ

چه کسی است که خالق هری پاتر را نشناسد، تازه‌ترین خبر جنجالی در مورد او این بود که وی با نام مستعار رابرت گالبریت کتاب جنایی ۴۵۰ صفحه‌ای به نام آوای فاخته را منتشر کرده بود. چیزی که بعدا به آن اعتراف کرد.

جی کی رولینگ آدم درونگرایی است، آدم‌های درونگرا هنگامی که تنها هستند و در افکار خود غوطه‌ور هستند، خلاق‌ترند.

رولینگ در وب‌سایت خود اشاره کرد که نخستین باری که ایده هری پاتر به ذهش رسید، در سال ۲۰۱۰ بود، او در این زمان تنها سفر می‌کرد و در یک ایستگاه، منتظر قطاری بود که تأخیر داشت و او را باید از منچستر به لندن می‌برد.

رولینگ گفته است که به صورت مستمر از شش سالگی به بعد می‌نوشته است، اما وقتی ایده هری پاتر به ذهش رسید، بسیاز هیجان‌زده شد، او در آن زمان قلمی نداشت که بتواند با آن بنویسد و خجالتی‌تر از آن هم بود که از کسی قلمی درخواست کند.

پس در چهار ساعتی که منتظر قطار بود، روی نیمکت نشست و فقط فکر کرد، همه جزئیات به ذهنش هجوم می‌آوردند و رفته رفته چهره استخوانی پسرکی سیاه‌مو را مجسم کرد که در ذهنش به یک جادوگر تبدیل می‌شود.

شاید اگر در آن لحظه به‌خصوص رولینگ درونگرا، آن خلوت چهارساعته را پیدا نمی‌کرد، هرگز سری کتاب‌های هری پاتر نوشته نمی‌شدند!

بیل گیتس

سوزان کین، نویسنده‌ای که در مورد درونگراها دانش زیادی دارد، مؤسس مایکروسافت و عضو کنونی هیئت مدیره این شرکت را درونگرا می‌داند.

او کتابی در مورد درونگراها نوشته است با عنوان: قدرت درونگراها در دنیایی که نمی‌تواند دست از سر و صدا کردن بردارد.

سوزان کین عقیده دارد که ما تا حدی می‌توانیم شخصیت خود را تغییر بدهیم و منبسط کنیم، اما فقط تا یک اندازه مشخص. بنابراین بیل گیتس هر کاری بکند، نمی‌تواند شخصیتی مثل بیل کلینتون پیدا کند، حتی اگر خیلی روی ارتقای مهارت‌های اجتماعی‌اش وقت بگذارد. بیل کلینتون هم نمی‌تواند بیل گیتس شود، صرف‌نظر از اینکه چقدر خود را مقید به تنها بودن و نشستن پشت کامپیوتر کند.

بیل گیتس نمونه‌ای از یک فرد درونگرای غیرخجالتی است، او ساکت است و معمولا لفظ قلم صحبت می‌کند، اما توانایی تأسیس یک از بزرگ‌ترین شرکت‌های دنیا را داشت.

خود بیل گیتس هم علاقه زیادی به نظرات سوزان کین دارد، شما اگر به وب‌سایت TED بروید، می‌بینید که بیل گیتس یکی اس سخنرانی‌های خانم کین را جزو فهرست ۱۳ سخنرانی برتر از دید خود، قرار داده است.

متن ویرایش شده این سخنرانی را می‌توانید تا ساعتی دیگر در یک پزشک بخوانید.

آبراهام لینکلن:

به نقل از تاریخ‌دان‌ها، در روزهای آغازین آمریکا، شهروندان این کشور در فرهنگ ویژه‌ای زندگی می‌کردیم که در آن هنوز، ارزش آدم‌ها را در خود درونی‌شان و درستکاری اخلاقی‌شان می‌دانستند. و اگر به کتاب‌های خودآموز از آن دوره نگاه کنید، همه عنوان‌هایی مثل این داشتند «شخصیت، اصیل‌ترین چیز در جهان.» و شخصیت‌های نمونه آن مثل آبراهام لینکن بودند که به خاطر افتادگی و فروتنی‌اش ستایش می‌شد. رالف والدو اِمِرسون از او به عنوان «مردی که با برتری‌اش تو را نمی رنجاند.» یاد می‌کند.

کریستینا اوگوییلرا:

ستاره پاپ بودن و درونگرایی؟! او در مصاحبه‌ای با در سال ۲۰۱۰ به مجله کاری کلیر انجام داد به درونگرایی خود اشاره کرد.

النور روزولت

او زنی بود که سال‌هایی طولانی بانوی اول آمریکا بود، از او به عنوان یک شخص اجتماعی که توانایی سرگرم کردن داشت و می‌توانست کنفرانس‌ها را در دست بگیرد، یاد می‌شود، او می‌توانست سخنرانی کند و حتی بعد از فوت شوهرش، سخنگوی آمریکا در سازمان ملل متحد باشد، ولی با وجود همه اینها او یک درونگرا بود.

کورتنی کاکس

او ایفاگر نقش «مونیکا» در سریال فرندز بود، علت جدایی او از همسرش را شخصیت درونگرای او در مقایسه با همسرش می‌دانند.

آلبرت اینشتین:

واضع نظریه نسبت درونگرا بود، او در جمله قصاری زمانی گفته بود: «یکنواختی و تنهایی یک زنگی آرام، ذهن خلاق را تحریک می‌کنند.»

ورن بافت:

او یکی از ثروتمندترین مردهای دنیاست. او با سرمایه‌گذاری سنجیده ثروت زیاد را از آن خودش و سهامداران شرکتش کرد، اما این توانایی در سرمایه‌‌گذاری را خودش مرهون ضریب هوشی بالایش نمی‌داند، بلکه خلق و خوی درونگرایی می‌داند که به او این قدرت را می‌دهد در مقابل وسوسه سرمایه‌گذاری‌های نابجا و تکانه‌های قوی مقاومت کند.

ادری هپبورن

او یکی از جاودانه‌ترین هنرپیشه زن تاریخ سینماست، ب این حال زمانی در مصاحبه‌ای گفته بود:

«من یک درونگرا هستم، دوست دارم خودم باشم، به بیرون بروم، پیاده‌روی طولاین با سگ‌هایم کنم و به درخت و گل‌ها و آسمان نگاه کنم.»

در این نقل قول، هیچ صحبتی از دیگران نیست.

رزا پارکس

او افسانه مبارازات حقوق مدنی است، او همان شخصی است که در سال ۱۹۵۵ با خودداری از دادن صندلی‌اش به یک سفیدپوست، آغازگر یک مبارزه مدنی طولانی شد.

مکن است تصور شویم یک شخص برونگرا را از داشت باشیم، اما او زن دوست‌داشتنی‌ای بود که به نرمی سخن می‌گفت و در عین خجول بودن، شجاعت یک شیر را داشت.

منبع

پدر نیروی دریایی نوین ایران

«بایندر» شاید برای انها که اهل گیم و تماشای تلویزیون هستند، زیاد ناآشنا نباشد. به ویژه انهایی که بازی ایرانی «نجات بندر» را می شناسند و انهایی که فصل اول سریال »درچشم باد» را دیده اند. ان جا که همزمان با حمله نیروهای متفقین به ایران در شهریور 1320، روایت مقاومت قهرمانانه چندتن از سربازان شجاع ارتش ایران در بندرانزلی را در مقابل هجوم هواپیماهای روسی دیدند. هجومی که به شهادت «یدالله بایندر» انجامید. کسی که برادر فرمانده نیروی دریایی ارتش ایران بود و به فاصله یک روز پس از شهادت برادر بزرگترش در جنوب ایران، در بندر انزلی  به شهادت رسید. حکایت «غلامعلی بایندر» اما حکایت دیگری است.

غلامعلی بایندر فرزند دوم مرحوم علی اکبر بایندر ( پدر سه شهید) متولد سال 1277 هجری شمسی در تهران بود. خانواده اواز تیره ترکان آق قویونلو (بایندریان) بودند. غلامعلی تحصیلات متوسطه خود را در مدرسه دارالفنون به پایان رساند و در سال سال 1299 خورشیدی از مدرسه نظام مشیرالدوله با درجه ستوان دومی فارغ التحصیل شد. شجاعت و رشادت او آن قدر زبانزد بود که رسیدگی به غائله «اسماعیل آقا سیمیت قو» را به او سپردند و او برای  خواباندن این غائله و درپی آن شجاعت مثال زدنی در نبرد با متجاوزان روس در شمال کشور و امن کردن مازندران، نشان «ذوالفقار 4» گرفت. نشانی که بالاترین نشان ارتش ایران بود.

بایندر چندسالی را هم در دانشگاه جنگ فرانسه گذراند تا پس از بازگشت به ایران، فرماندهی هنگ توپخانه لشگر یک مرکز را به عهده بگیرد. پس از آن هم ماموریت آموزش نیروهای ارتش ایران برای تشکیل نیروی دریایی به اوسپرده شد و او با حدود 2 هزار سرباز به ایتالیا رفت و پس از پایان دوره آموزش و خرید ناوهای جنگی از ایتالیا، نیروی دریایی نوین ایران را در خلیج فارس پایه ریزی کرد.

سال 1315 بود که بایندر به درجه «ناخدا یکم» رسید. درجه ای که برای اولین بار یک نفر در ایران موفق به گرفتنش می شد و 4 سال بعد، درجه دریادار یکمی روی شانه های اونشست تا بالاترین مقام نیروی ادریایی ارتش ایران شود.

پاداش شجاعت

فرمانده نیروی دریایی ارتش ایران ، وقتی حمله یکپارچه ارتش متفقین از شمال و جنوب ایران را درجنگ جهانی دوم دید، میز فرماندهی را رها کرد و به خط اول جنگ رفت. جنگی نابرابر که ارتش متفقین، بر کشور بی طرف ایران در جریان جنگ جهانی دوم تحمیل کردند.

با حمله کشتی های انگلیسی به خلیج فارس، بایندرعلاوه بر مسئولیت فرماندهی نیروی دریایی، به سمت فرماندهی کل منطقه جنوب خوزستان نیز منصوب شده بود و تیپ مستقل مرزی را نیز تحت امر داشت.

 در ساعت 4 بامداد سوم شهریور ماه 1320 با شنیدن صدای انفجار ،با سرعت از منزل خارج و با استفاده از قایق موتوری و زیر آتش مسلسل نیرو های متجاوز خود را به مقر فرماندهی رسانده و پس از صدور دستورات لازم به افسران ستاد و فرماندهان به تلگراف خانه رفته و گزارش وقایع و هجوم نیرو های انگلیسی را به تهران و اهواز مخابره کرد . آنگاه با حضور در قرار گاه مرزی عده ای را مامور مقاومت در برابر مهاجمین کرده و خود که مسلح به یک قبضه برنو بود به همراه سروان ولی الله مکری نژاد معاون فرمانده گردان هنگ هشت توپخانه ، با اتومبیل و از راه خشکی عازم خرمشهر شدند. تا ستاد فرماندهی عملیات را در منطقه حفار ( که از لحاظ نظامی موقعیت مناسبی داشت و بیش از دو قبضه توپ 105 م.م و گروهی سرباز در انجا مستقر بودند) تشکیل دهد. اما چند دقیقه ای بعد از حرکت با نیروهای انگلیسی مواجه و در حین مقاومت و جنگ و گریز با آنان با رگبار مسلسل متجاوزین در حوالی پاسگاهی در نزدیکی بی سیم خرمشهر به شهادت رسید.

حالا قرار است از مهرماه امسال، تصویر این قهرمان شهید ایرانی مثل خیلی دیگر از قهرمانان دیگر ایران، روی جلدهای دفترچه های دانش اموزان ایرانی برود. کودکان و نوجوانانی که تا به حال هرچه شنیده اند و دیده اند از بتمن و بن تن و مردعنکبوتی بوده و حالا همین جلدها با تصویرهای ناآشنا می تواند راهی باشد برای شناختن بیشتر این قهرمانان. قهرمانانی که نه در فیلم ها و کارتون ها، بلکه در واقعیت، نماد شجاعت و غیرت ایرانیان شده اند. قهرمانانی ککه سالهاست پشت غبار فراموشی ماناشناخته مانده اند.

منبع: مجله مهر

مدیرکل مشاوره مطالعات استراتژیک،‌ پنج تصویر از میان ۸۰ تصویری که از اهداف حمله سوریه در صورت حمله احتمالی غرب است را منتشر کرد.

 سایت فرهنگ نیوز: با نزدیک شدن احتمال حمله آمریکا به خاک سوریه، رسانه ها تصاویری را از اهداف حمله هوایی اسرائیل معرفی کردند.

عماد رزق،‌مدیر کل مشاوره مطالعات استراتژیک - 5 تصویر از میان هشتاد تصویری که از اهداف حمله سوریه در صورت حمله احتمالی غرب است را  منتشر کرده است:

هدف اول: سامانه موشکی پاتریوت اسرائیل

هدف دوم: محدوده زالیم که در جنوب غزه واقع شده است

هدف سوم: سایت موشکی واقع در جنوب تلاویو

هدف چهارم: یک پایگاه نظامی در جنوب تلاویو

هدف پنجم: مجموعه موشک ها و کارخانه های اسرائیل که موشک های سوریه می تواند در عرض 9 دقیقه به آنجا برسد