خوش آمدید

پزشکان می‌گویند: تشخیص و درمان به موقع شانس بهبودی کامل را در صورت بروز سکته مغزی بالا می‌برد اما برای این کار حتماً باید علایم سکته مغزی را به درستی بشناسیم.

 به نقل از پایگاه خبری هلث‌دی‌نیوز آمریکا، بی‌حسی یا ضعف ناگهانی در صورت، دستها و پاها در یک طرف از بدن، سردرگمی و مشکل در صحبت کردن از نشانه‌های فردی است که گرفتار سکته مغزی شده است.

پزشکان و کارشناسان می‌گویند بیشتر شانس بهبودی در این است که سکته هرچه زودتر مورد تشخیص و درمان شود.

دکتر «رندولف مارشال»، رئیس بخش سکته مغزی در بیمارستان نیویورک وابسته به کلیسای مشایخی پروتستان، مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا گفت: زمانی که فردی به سکته مغزی دچار می‌شود، ممکن است با تغییرات فیزیکی خفیف یا قابل توجهی روبه‌رو شود.

وی افزود:‌ موثرترین راه برای جلوگیری از آسیب دائمی ارتباط با سکته مغزی این است که نشانه‌‌های حمله را شناسایی و سپس بلافاصله مراقبتهای پزشکی را آغاز کرد.

سرگیجه و مشکلات در راه رفتن، از دست دادن بینایی در یک یا هر دو چشم و سردرد شدید که ناگهان بدون هیچ دلیل روشنی می‌آید، نشانه‌های دیگری است که نشان می دهد که فرد دچار سکته مغزی شده است.

با این حال، درمان زودرس می‌تواند در پیشگیری یا احتمالاً در آسیب ناشی از سکته مغزی جلوگیری کند.

کارشناسان توصیه کردند که به یاد سپردن کلمه انگلیسی «FAST» می‌تواند به افراد در تشخیص سریع سکته مغزی کمک کند.

این کلمه از چهار حرف تشکیل شده که هر کدام یک کلمه مجزا، «اف» مخفف کلمه صورت (face)، حرف «ای» مخفف کلمه بازو،(Arm)، «اس» مخفف کلمه گفتار را می‌رساند.

چهار سوالی که باید پرسش شود این است که آیا صورت فردی که گرفتار سکته مغزی شده است نگاه ناهموار دارد.

آیا دستان این فرد حلق آویز شده است.

به گفتار این فرد باید توجه کرد و این سؤال را مطرح کرد که آیا این فرد دچار لکنت زبان یا سایر مشکلات در صحبت کردن شده است.

باید زمان را از دست نداد و اقدام آخر اینکه فوراً برای اقدامات فوریتهای پزشکی برای کمک به این فرد باید سریعاً با اورژانس تماس گرفت.

یکی از رایج‌ترین درمانها برای سکته مغزی فعال کننده بافتی پلاسمینوژن، درمان لخته ستیز است که به TPA شناخته شده است.

فعال کننده بافتی پلاسمینوژن (Tissue plasminogen activator)‏ موجب تولید پلاسمین و حل شدن لخته خون می‌شود.

TPA داروی درمان سکته قلبی محسوب می‌شود، این دارو برای درمان سکته‌های مغزی و قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

چنانچه این دارو بلافاصله پس از ایجاد سکته به انسان تزریق شود، موجب از بین رفتن سریع لخته‌هاشده و بافت‌های اطراف آن بر اثر نارسایی تغذیه از بین نخواهد رفت و جریان خون به حالت عادی باز خواهد گشت.

متخصصان تأکید دارند که آموزش چگونگی جلوگیری از سکته مغزی با تغییرات در شیوه زندگی خاصی نیز می‌تواند جان انسان‌ها را نجات دهد.

دکتر «بابک ناوی»، مدیر مرکز سکته مغزی در بیمارستان نیویورک و مرکز پزشکی ویل کورنل، گفت: آمار سکته مغزی جدی است و چهارمین علت عمده مرگ و میر در آمریکا و علت عمده معلولیت بزرگسالان محسوب می‌شود.

وی افزود: به طور متوسط در هر 4 دقیقه یک فرد بر اثر سکته مغزی فوت می‌کند،‌اما خبر خوب این است که 80 درصد سکته مغزی‌ها را می‌توان جلوگیری کرد.

تغییرات در شیوه زندگی می‌تواند به طور قابل توجهی خطر داشتن سکته مغزی را کاهش دهد.

کاهش مصرف نمک

کاهش مصرف نمک می‌تواند فشار خون را پایین بیاورد و خطر ابتلا به سکته مغزی را نیز کاهش دهد.

به جای نمک، مواد غذایی فصل را با انواع ادویه،ترشی مصرف کنید، یک رژیم کم‌چرب و کم ‌سدیم ممکن است احتمال بروز سکته‌مغزی را در شما کاهش دهد.

یک رژیم غذایی سالم بخورید

کاهش LDL یا سطح کلسترول بد خطرات ابتلا به سکته مغزی را کاهش می‌دهد و سلامت قلب را بهبود می‌بخشد.

سطح کلسترول باید 200 میلی‌گرم در هر دسی لیتر mg/dL  یا پایین‌تر باشد.

افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی‌عروقی باید سطح LDL (کلسترول بد) خونشان را کمتر از mg/dL 100 و حتی کمتر از mg/dL 70 نگه دارند.

سیگار را ترک کنید

افراد سیگاری 2 برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به سکته هستند. سیگار کشیدن رگهای خونی، فشار خون را افزایش می‌دهد و تسریع گرفتگی عروق است.

استعمال سیگار باعث افزایش فشارخون، آسیب به پوشش رگهای خونی و افزایش خطر ایجاد لخته‌های خونی در سرخرگ‌ها می‌شود که ممکن است موجب بسته شدن رگ‌های خونی شوند.

ورزش کنید

افرادی که دارای اضافه وزن یا چاق هستند در خطر بیشتری با کلسترول بالا، فشار خون بالا، دیابت و سکته مغزی روبه‌رو هستند.

از دست دادن وزن می‌تواند خطر ابتلا به سکته مغزی را کاهش دهد و کاهش فشار بر روی سیستم گردش خون تأثیر می‌گذارد.

حتی با این تغییرات در شیوه زندگی، کارشناسان تأکید دارند که افراد 55 ساله یا مسن‌تر هنوز هم در معرض خطر بیشتر ابتلا به سکته مغزی هستند.

عدم فعالیت، اضافه وزن، یا هر دو خطر بروز سکته‌مغزی و سایر بیماری‌های مرتبط را بالا می‌برند.

سیاهپوستان و مردم اسپانیایی و کسانی که با یک سابقه خانوادگی از سکته‌ مغزی یا «مینی سکته مغزی» دارند در معرض خطر بیشتر از ابتلا به سکته مغزی هستند.

هر چند سکته مغزی در مردان شایع تر هستند، زنانی که دچار سکته مغزی هستند، بیشتر احتمال دارد که بر اثر آن فوت کنند.

واکسن آزمایشی دانشمندان می تواند یک پیشرفت مهم برای امنیت و سلامت عمومی باشد. اعتیاد به مواد مخدر قوی و غیرقانونی نه تنها زندگی افراد را نابود می کند بلکه عاملی برای شکل گیری تجارت خشونت بار و جهانی مخدر است. حدود ۲۰ میلیون نفر در دنیا به هروئین و افیونهای مرتبط با آن اعتیاد دارند. اعتیاد آنها و استفاده مکرر از سرنگهای آلوده مصرف کنندگان هروئین را در خطر انواع بیماریها به ویژه اچ آی وی و هپاتیت C قرار می دهد. احتمال مرگ این افراد یا به علت اوردوز مخدر و یا خشونتهای مربوط به قاچاق مواد مخدر بسیار زیاد است.

 مهر، ترک مواد مخدر پس از طی دوره های مرسوم ترک اعتیاد یک چالش دشوار است. این واکسن آزمایشی در صورتی که فرد بار دیگر در معرض استفاده از مخدر قرار بگیرد می تواند از اعتیاد وی جلوگیری کند. واکسن هروئین توسط کیم جاندا و همکارانش در موسسه تحقیقاتی لاجولا در کالیفرنیا سیستم ایمنی بدن را با این واکسن طوری فریب داده اند که بدن با هروئین به عنوان یک بیماریزا یا یک ویروس رفتار می کند. این ترکیب آزمایشی تولید پادتن در بدن را تقویت کرده و دارو را از مغز دور نگاه می دارد. بنابراین این مخدر برای رسیدن به مغز با یک سد رو به رو می شود. در این حالت بدن ما آنزیمی تولید می کند که اثر هروئین را کم کرده در نتیجه این مخدر توانایی خود را برای عبور از سد خونی مغز از دست می دهد.

جاندا شیمیدان و متخصص ایمن شناسی بدن اظهار داشت که ساخت واکسن هروئین بسیار چالش برانگیز بوده است چرا که بدن به سرعت این ماده را به چندین محصول فرعی متابولیز می کند. بنابراین محققان مجبور بودند که یک واکسن نسبتا چند بعدی تولید کنند تا سیستم ایمنی بدن را تقویت کرده و بتواند پادتن بسازد. در آزمایشهای انجام شده با موشهای معتاد به هروئین، نتایج بسیار چشمگیر بود. این موشهای معتاد پس از یک ماه سم زدایی شدند، دوره ای مشابه با زمانی که انسان برای سم زدایی نیاز دارد.

این تحقیقات با حمایتهای مادی موسسه ملی سوء استفاده از مواد مخدر تأمین شده که به ساخت این واکسن تمایل نشان داده بود. درحال حاضر محققان برای انجام آزمایشهای انسانی به دنبال جلب بودجه هستند و این احتمال وجود دارد که اواخر سال جاری میلادی این آزمایشها آغاز شوند.

هر سال تنها در آمریکا 160000 عمل جراحی کاهش وزن انجام می‌شود، البته این اعمال جراحی برای هر فرد چاقی مناسب نیستند- و تاثیربخشی برخی از آنها بهتر از برخی دیگر است.

شایع‌ترین شکل این اعمال جراحی "بای‌پس یا میان‌برزدن معده" یا gastric stapling است که در آن بخشی از دیواره معده را با گیره‌هایی صورت کیسه کوچکی درآورده می‌شود، و به این ترتیب معده تنها می‌تواند مقدار کمی از غذا را درون خود نگهدارد، همچنین در این جراحی بخشی از روده نیز از مسیر عبور غذا خارج می‌شود، بنابراین کالری کمتری جذب بدن می‌شود. این شیوه معمولا بیشترین میزان کاهش وزن را باعث می‌شود.

عمل جراحی دیگری که برای کاهش وزن به کار می‌رود شیوه دیگر جراحی که برای کاهش وزن به کار می‌رود، "حلقه‌گذاری به دور معده" (stomach banding) نام دارد. این شیوه عملی کمتر تهاجمی است و بر خلاف شیوه "بای‌پس معده" قابل‌بازگشت است، یعنی می‌توان در صورت ضرورت حلقه را از دور معده برداشت.

این حلقه که اندازه آن قابل تنظیم است، برای محدود کردن مقدار غذایی که فرد هر بار می‌تواند بخورد، به دور معده قرار داده می‌شود. با ایجاد کاهش وزن ابتدایی می‌تواند این حلقه را تنگ‌تر کرد. البته بیماران با این روش معمولا به اندازه بای‌پس معده کاهش وزن پیدا نمی‌کنند.

یک روش دیگر جراحی کاهش وزن "معده‌برداری آستینی" (gastric sleeve) نام دارد که در ان بخش بزرگی از معده برداشته می‌شود، و تولید یکی از هورمون‌های محرک گرسنگی که در معده تولید می‌شود، کاهش پیدا می‌کند. شیوه‌های پیچیده‌تر عمل جراحی هم وجود دارند که کمتر استفاده می‌شوند مانند "جابه‌جایی دوازدهه (duodenal switch) که در آن مسیر غذا در لوله گوارش تغییر داده می‌شود.

این اعمال جراحی کاهش وزن در شرایط ایدئال - در صورتی که فرد رژیم غذایی سالم داشته باشد و ورزش هم بکند- ممکن است در طول یکی دو سال باعث کاهش 50 تا حتی 80 درصد وزن اضافی افراد شوند. نکته مهم‌تر اینکه پژوهش‌ها نشان داده‌اند جراحی کاهش وزن می‌تواند دیابت نوع 2 را در افرادی دارای اضافه وزن هستند، برطرف کند. بای پس معده باعث سریع‌ترین روند کاهش وزن می‌شود، و کاهش وزن با شیوه حلقه‌گذاری معده تدریجی‌تر است.

اما بیماران همیشه آنقدر از این شیو‌های جراحی نفع نمی‌برند تا انجام آنها را قابل توجیه شود. یک بررسی پنج ساله نشان داده است که تا یک سوم بیماران که حلقه‌گذاری معده شده‌اند، نتوانسته‌اند کاهش وزن‌شان را حفظ کنند.

این جراحی‌ها اغلب با لاپاراسکوپی - از طریق برش‌های کوچک- انجام می‌شوند- و خطر آنها از کمتر از عمل جراحی کیسه صفرا یا جایگزین مفصل ران است. با این حال بیماران ممکن است دچار عوارضی مانند عفونت، لخته شدن خون، باز شدن یا نشت دادن بخیه‌ها یا گیره‌ها شوند.

همچنین پس از جراحی ممکن است عوارض جانبی مانند کمبودهای ویتامینی، به علت تغییر یافتن گوارش غذا، و استفراغ تا زمانی که فرد بیاموزد کمتر غذا بخورد و غذا را به خوبی بجود، رخ دهد.

افرادی که تحت عمل بای‌پس معده قرار می‌گیرند، نیز ممکن است دچار عارضه‌ای به نام "نشان دامپینگ" (dumping syndrome) شوند که به خصوص پس از خوردن شیرینی‌جات به دل‌پیچه و اسهال می‌انجامد. در عمل حلقه‌گذاری معده هم احتمال لغزیدن حلقه از محل درستش وجود دارد.

به طور کلی اشخاصی که بیش از 50 کیلوگرم اضافه‌وزن دارند و سایر تلاش‌ها برای کاهش وزن در آنها شکست خورده‌اند، نامزد اعمال جراحی کاهش وزن می‌شوند. معمولا فردی نامزد این اعمال جراحی می‌شود که "ضریب توده بدنی" (BMI) اش دست کم 40 باشد یا BMI دست کم 35 داشته باشد و دچار مشکلات سلامت مربوط به افزایش وزن شده باشد.

سازمان غذا و داروی آمریکا در سال 2011 معیارهای لازم برای انجام حلقه‌گذاری معده را آسانتر کرد و به بیمارانی با BMI در حد 30 نیز که دچار بیماری‌های ناشی از چاقی هستند، اجازه انجام این عمل را داد.