خوش آمدید

عصر ایران؛ ما در روان‌شناسی، انسان را مظهر تعالی خداوند می‌دانیم. یعنی ایمان به خداوند، ایمان به ارزش‌ها، ایمان به مقدسات تعریف شده که بخشی از آن به مقدسات و ارزش‌های متعالی برمی‌گردد و بخشی از آن نیز به اخلاق و صفات خوب متعالی مانند توکل، امید و… مربوط می‌شود و فرد نرمال چنین اخلاقی دارد و به آنها تمسک می‌جوید.

 
۱ بخشندگی و دست و دلبازبودن:

 
فرد نرمال، فقط دریافت‌کننده محبت نیست و خود نیز به دیگران مهر می‌ورزد، بنابراین فردی که همنوعش برایش مهم نیست و روابط عاطفی‌اش با فرزند، همسر، دوست، خواهر و برادر و… کند یا ضعیف است یا برعکس آنقدر روابط عاطفی‌اش بیش از حد می‌شود که به وابستگی می‌انجامد نرمال نیست.

 
۲ داشتن هوش اجتماعی:

 
فرد نرمال باید هوش اجتماعی داشته باشد تا بتواند به دنبال فعالیت‌های شغلی و عملکردی برای بروز و ایجاد یک فعالیت مولد باشد. فعالیت‌های غیرمولد و بی‌فایده و بی‌ارزش، مانند بسیاری از فعالیت‌هایی که در جهت خلاف است یا انجام آنها فایده‌ای برای فرد یا افراد جامعه ندارد، فعالیت غیرمولد شناخته می‌شود.

 
۳ قدرت حل مساله:

 
فردی که قدرت حل مساله دارد، در برابر مشکلات تسلیم نمی‌شود و سعی می‌کند برای مشکلات خود راه‌حل پیدا کند. طبیعی است برای رسیدن به این هدف باید واقعیت‌های موجود را درک کرد. افرادی که از این درک عاجزند و تفکرات سحرآمیز دارند، به رمل و اسطرلاب، جادو و سحر و دعانویسی و کف‌بینی و موضوعات خرافی می‌پردازند، قدرت حل مساله ندارند زیرا نمی‌توانند واقعیت‌های موجود را قبول کنند. نکته قابل توجه اینکه حتی در حل مساله، تکرار مکررات هم طبیعی نیست بلکه فرد باید برای حل مشکلاتش ابداع و تنوع در تصمیم‌گیری داشته باشد.

 
۴ گذشت، بخشندگی و مروت:

 
فرد نرمال باید گذشت و بخشش داشته باشد و سخت و غیرقابل انعطاف نباشد و در عین حال بتواند خشم خود را بروز دهد. فردی که مدام خشمش را فرومی‌خورد و جرات ابراز احساسات خود را ندارد، نرمال نیست. البته بروز خشم باید بدون صدمه و اهانت به خود و دیگران باشد و فرد نباید ذره‌ای به شخصیت خود یا دیگران لطمه بزند.

 
۵ قدرت مقابله با استرس:

 
واقعیت این است که ما در فضایی از استرس و اضطراب به سر می‌بریم. فرد نرمال باید بتواند با این استرس‌ها مقابله یا از مکانیسم‌های مقابله‌ای برای رفع استرس‌ها استفاده کند تا خود را با هر استرسی انطباق دهد و با آن مقابله کند. متاسفانه ما با بسیاری از فقدان‌ها، مشکلات مالی و اقتصادی، مسایل اجتماعی و محیطی، مسایل سیاسی و… روبرو هستیم. فرد باید بتواند با این استرس‌ها کنار بیاید. کسی که زود می‌شکند و در برابر اندک استرسی کمر خم می‌کند، نرمال نیست. هرکس ممکن است یک عزیز، مال یا شغلش را از دست بدهد، اما باید بتواند محرومیت‌ها را تحمل کند و در برابر این فقدان‌ها قدرت مانور و سوگواری داشته باشد و به پذیرش نهایی واقعیت برسد.

 
۶ قدرت مدیریت:

 
فرد نرمال باید قدرت مدیریت محیط اطرافش و محیطی که در آن زندگی یا کار می‌کند، داشته باشد و این به یک مدیریت ذاتی نیاز دارد.

 
۷ در نظر گرفتن جوانب احتیاط:

 
فرد نرمال باید همه جوانب احتیاط را رعایت کند و به اصطلاح خود را ارزان نفروشد. البته منظور این است که بدبین باشد زیرا بدبینی خود غیرطبیعی است اما احتیاط، وجه مهمی از نرمال بودن است. فرد باید برای انجام معاملات اقتصادی، روابط بین فردی، امور اداری و شغلی و… محتاطانه عمل و رفتار خود را کنترل کند.

 
۸ آموختن و آموزش:

 
فرد باید خودش را برای زندگی سرمایه‌گذاری کند. باید دانش و آگاهی داشته باشد و واقع‌بینانه به سرنوشتی که بر او در زمان و مکان خاصی که قرار دارد تحمیل شده، بپذیرد و در این زمینه آموزش ببیند زیرا اگر از مسایل پیرامون خود آگاهی نداشته باشد و آنها را نپذیرد،طبعا رفتار غیرطبیعی از خود نشان می‌دهد و دچار آسیب‌شناسی روانی می‌شود و در گروه بیماران قرار می‌گیرد. فرد نرمال باید عاشق یادگیری باشد و بتواند موضوعات مختلف را طراحی و سازماندهی کند.

 
۹ کنجکاوی و علاقه‌مندی:

 
انسان‌های بی‌تفاوت، بی‌احساس، غیرکنجکاو و غیرعلاقه‌مند به موضوعات روزمره، انسان‌های نرمالی نیستند بنابراین فردی که زیبایی‌ها را تقدیر و تحسین نمی‌کند و نسبت به آنها کنجکاو نیست طبیعی و نرمال نیست.

 
۱۰ آینده‌نگر بودن:

 
فرد نرمال باید در مورد آینده خود جهت‌گیری داشته باشد و بداند چه آینده‌ای برای فردا و فرداهایش در نظر دارد، بنابراین باید برای سنین جوانی، میانسالی و سالمندی خود برنامه‌ریزی کند.

 
۱۱ خلاقیت و نوآوری:

 
فرد نرمال باید خلاق باشد و ایده داشته باشد و به دیگران و محیط کار و زندگی خود ایده بدهد. از سوی دیگر باید استقلال داشته باشد و اهداف مناسبی در سر بپروراند. فردی که وابسته است، نمی‌تواند اهداف درستی را برای آینده خود برنامه‌ریزی کند.

 
۱۲ شناسایی نیازها:

 
فرد نرمال باید نیازهایش را بشناسد و به ارزش‌های وجودی خود پی ببرد و بتواند به مجهولات موجود در آنچه به عنوان واقعیت‌های موجود ذهن خود و اطرافیانش فراگرفته است، پاسخ دهد.

 
۱۳ شور و هیجان:

 
افراد نرمال باید در انجام امور از خود شوق و حرارت نشان دهند. افراد بی‌حال و بی‌احساسی که از خود شوق و شوری نشان نمی‌دهند، به خصوص در مسایل خانوادگی و اجتماعی، افرادی سرد و بی‌احساس هستند نه نرمال.

 
۱۴ عادل بودن:

 
عدالت صفت بسیار خوبی است که باید آن را در انسان‌های نرمال جستجو کنیم. فرد باید نسبت به شهروندان و خانواده خود عادل باشد و اگر نباشد از خود رفتارهای پرخاشگرانه، بی‌تفاوتی، بی‌احساسی، بی‌توجهی، بی‌عاطفگی و… نشان می‌دهد.

باشگاه خبرنگاران: در ماه رمضان افراد تلاش مي کنند با دادن افطاري، خير و برکت سفره خود را افزايش دهند اما تهيه سفره افطاري با زبان روزه براي خانم هاي خانه دار کمي مشکل است. در اين مطلب به چند نکته ساده اشاره مي کنيم تا خانم هاي خانه دار بتوانند در طول روز انرژي بيشتري داشته باشند.

چگونه کار منزل را انجام دهيد، بدون اين که خود را خسته کنيد؟

۱ - براي تهيه غذا، از قبل برنامه ريزي و مواد مورد نياز را خريداري کنيد.

۲ - تمام روز خود را در آشپزخانه سپري نکنيد.

۳ - برنامه ريزي درستي داشته باشيد و قبل از افطار کمي استراحت کنيد.

۴ - مغز ميوه از جمله گردو، بادام، کشمش خشک، خرما و... را در برنامه غذايي خود بگنجانيد.

۵ - با بيرون رفتن روزانه خود را خسته نکنيد و سعي کنيد افطار را دور هم و در منزل باشيد.

۶ - پس از افطار براي پياده روي بيرون برويد تا کالري اضافه بسوزد و بدن نيرو بگيرد.

۷ - خوردن سحري را فراموش نکنيد زيرا به شما در طول روز انرژي خواهد داد.

۸ - مواد غذايي و سبزيجات را از قبل بشوييد و آماده بگذاريد اما براي حفظ ويتامين ها کمي نزديک به افطار يا سحر، غذا را آماده کنيد.

وظيفه مادر خانه است که غذاي لذيذ و مغذي براي خانواده تهيه کند. بنابراين به نکات ياد شده توجه کنيد تا با انرژي بيشتر کارها را انجام دهيد.

گاه به قدری این شایعات در نظر مادر قطعی و حتمی جلوه می کند که حتی اظهارات پزشک متخصص و جواب انواع آزمایش ها و سونوگرافی ها هم نمی تواند نظر مادر را درباره جنسیت یا سلامتی جنینش تغییر دهد. خرافه هایی که اگر در شرف مادر شدن هستید باید بشنوید ولی باورشان نکنید.

اگر شکمت پهن نشده است، حتما پسردار می شوی یا «حالا که شکمت پهن شده بچه ات دختر است».

شاید یکی از بی اساس ترین باورها در زمینه بارداری تعیین جنسیت جنین باشد که بدون کوچک ترین مدرک مستند علمی نسل به نسل و دهن به دهن در بین برخی خانم ها می گردد. شاید زمانی که سونوگرافی و آمنیوسنتز اختراع نشده بود، حدس درست اطرافیان درباره جنسیت جنین کار خارق العاده ای به نظر می رسید و هر زنی که باردار می شد، ابتدا سری به پیشگوی جنسیت می زد اما امروزه اثبات شده که تمام تغییرات ظاهری و داخلی بدن مادر در دوران بارداری دلایل علمی دارد و هیچ ارتباطی هم به جنسیت فرزندش ندارد. یادتان باشد که شکل شکم مادر به ماهیت منحصر به فرد او بستگی دارد.

«اگر دست هایت را ببری بالای سرت، بند ناف دور سر جنین می پیچد.»

حرکات اندام های بالایی کوچک ترین تأثیری بر اندام های میانی و تحتانی ندارد. متخصصان زنان و زایمان به برخی از مادران باردار توصیه می کنند که در دوران بارداری به کلاس های آمادگی بارداری بروند و تمرین های ورزشی مخصوص این دوران را زیر نظر پزشک متخصص انجام دهند. ورزش مناسب برای مادر باردار بسیار مفید است و اگر قرار بود با بالا بردن دست، بند ناف دور گردن جنین بپیچد، الان جمعیت کره زمین این قدر زیاد نبود! البته احتمال پیچیدن بند ناف دور گردن جنین وجود دارد اما این موضوع به وضعیت رحم مادر مربوط می شود نه دست های مادر.

«اگر به ماه گرفتگی نگاه کنی، بچه ات لب شکری می شود».

لب شکری مرا یاد یک چیز می اندازد. اصغر مهربان داستان زیبای «بادبادک باز» اما گذشتگان و بعضی از امروزی ها چنین نظری ندارند. آن ها معتقدند که خسوف، نیشی است که رخ ماه را زده است و اگر زن باردار به آن نگاه کند، همین بلا سر فرزندش می آید و به همین دلیل مادر باید همیشه یک سنجاق تیز به لباسش وصل کند تا این بلا دفع شود اما این داستان عجیب هیچ توجیه علمی ندارد و لب شکری شدن به دنبال عوامل پیچیده ژنتیکی و محیطی در افرادبروز می کند نه پدیده های نجومی  آمیخته با خرافات!

«اگر سر دلت می سوزد بچه ات پر مو می شود.»

تعداد فولیکول های نوزاد شما به ویژگی های ژنتیکی اش بستگی دارد که از شما و همسرتان به ارث برده است. سوزش سر دل در دوران بارداری، ناشی از عواملی چون حساسیت بیشتر بافت های دستگاه گوارش به هورمون های دوران بارداری و فشار رحم به معده است.

«اگر زیاد میوه نخوری، بچه ات موقع به دنیا آمدن کثیف می شود.»

خوردن میوه از عادت های تغذیه ای بسیار خوب و سالم است به خصوص در دوران بارداری، زیرا این گروه خوراکی ها مقدار زیادی ویتامین، موادمعدنی و فیبر را به بدنتان می رساند اما هیچ ربطی به وجود داشتن یا نداشتن چربی روی بدن نوزاد ندارد.

متأسفانه همه انتظار دارند وقتی فرزندشان متولد می شود، مثل آن بچه های سفید و تپل تبلیغات تلویزیون باشد اما همه نوزادان در بدو تولد با لایه ای از چربی محافظ به نام ورنیکس پوشیده شده اند.

صورتت پف کرده است پس حتما «دختر داری» یا «پهلوهایت بزرگ شده! پس پسر داری».

اضافه وزن خانم باردار به دلیل وزن جنین، مایع آمنیوتیک و چربی هایی است که در بدنش ذخیره می شود. اگر چربی های خانمی در این دوران به صورت موضعی انباشته شده، حتی اگر باردار نبود و چاق می شد، باز هم اضافه وزنش در آن ناحیه بیشتر بود و این قضیه ربطی به جنس بچه ندارد.

«اگر به فرد زشتی نگاه کنی، بچه ات شبیه او می شود!»

اول این که داشتن صورت زیبا همه چیز نیست! دوم، زشتی یا زیبایی، نسبی و سلیقه ای است و سوم این که ویژگی های وراثتی هر فردی به ژن هایی که مادر و پدرش به او بخشیده اند، بستگی دارد و بنا به قوانین علم پیچیده ژنتیک، هر بچه ای مخلوطی از ژن های خانواده مادر و پدرش را بروز می دهد.

«مبادا در دوران بارداری وارد وان حمام شوی! آب وان جنین را مریض می کند.»

آب ولرم با دمای ملایم برای مادر باردار بسیار آرامش بخش است به خصوص در ماه های پایانی بارداری. بابت مضر بودن آب وان و رسیدن آن به جنین هم نگران نباشید زیرا جنین در پوششی مخاطی در کیسه آمنیوتیکی قرار گرفته است و آب وان به او نمی رسد.

«اگر زیاد شیر و پنیر بخوری سر بچه ات جوش سفید می زند.»

جوش های سفیدی که روی سر بسیاری از نوزادان وجود دارد، ناشی از مقدار زیاد چربی در جمجمه نوزاد است، این جوش ها معمول و بی خطر است و ایجاد آن ها ربطی به میزان لبنیاتی که مادر در طول دوران بارداری مصرف کرده، ندارد. یادتان باشد لبنیات از مهم ترین و ضروری ترین مواد غذایی برای بدن به ویژه در دوران بارداری است و کلسیم این گروه برای رشد جنین حیاتی و استفاده آن با دستور پزشک مفید است.

بعد از تولد نوزاد، آقایان با حقیقتی روبه‌رو می‌شوند که شاید پذیرفتن آن خیلی ساده نباشد؛ آن‌ها پدر شده‌اند، با مسئولیت‌های جدید و انتظارات تازه! برای برخی آقایان قبول این تغییر و تحول آسان است و به محض آن‌که فرزندشان را در آغوش می‌گیرند و از بیمارستان خارج می‌شوند، رخ می‌دهد. اما برای برخی دیگر چند روزی زمان لازم است. به هر حال دیر یا زود هر مردی متوجه می‌شود که بعد از زایمان همسرش زندگی‌اش تغییر کرده است و هر روز با مسائل جدید و تجربه‌های عجیبی مواجه خواهد شد. 

1. احساسات متضاد

پدر در اولین ماه‌های بعد از تولد نوزادش با احساساتی متناقض مواجه می‌شود. از یک سو احساس قدرت و غرور می‌کند که توانسته به موجودی شبیه خود جان دهد و از سوی دیگر احساس ضعف می‌کند چون نمی‌تواند متوجه نیازهای نوزادش شود و آن‌ها را برطرف کند.
 

2. آموختن شیوه‌ جدیدی از دوست داشتن

عشقی که پدر به فرزند دارد با عشقی که به همسر یا مادر و پدر یا سایر اطرافیان دارد کاملا متفاوت و غیرقابل مقایسه است. 

3. احساسات مبهم

یک روز پیش می‌آید که مردی به فرزندش نگاه کند و با خود بگوید: دوستش دارم؟ درواقع روزی می‌آید که خلاء جایگزین تمام احساسات می‌شود و مرد ترجیح می‌دهد زندگی کنونی را برای همیشه فراموش کند و زندگی جدیدی را آغاز کند. معمولا بعد از این حس احساس گناه و عذاب وجدان به دلیل چنین تصمیمی به سراغ آقایان می‌آید و با خود فکر می‌کنند آیا این عادلانه است که فرزندشان را 100 درصد دوست ندارند؟ آیا پدر خوبی هستند؟ 

احساسات مبهم از جمله احساسات کاملا طبیعی است که چند بار به سراغ پدر‌ها می‌آید تا آنجا که به آن عادت می‌کنند. 

4. افسردگی

بسیاری از افراد فکر می‌کنند افسردگی بعد از زایمان مخصوص خانم‌هاست اما برخی مرد‌ها هم بعد از تولد فرزندشان دچار افسردگی می‌شوند. این افسردگی برخلاف آنچه در مادران رخ می‌دهد به دلیل تاثیر هورمون‌ها نیست بلکه به دلیل مواجه شدن با حقیقت است. تا قبل از تولد فرزند تمام توجه‌ زن به همسرش بوده اما بعد از تولد نه ‌تنها توجه همسر از مرد برمی‌گردد بلکه نیازهای جدید مثل خرج‌های اضافه، اختلالات خواب و... همگی زمینه‌ساز افسردگی می‌شوند.

5. ترس

اولین ماه‌های تولد ماه‌هایی پر از دلهره برای مردان است. دلهره ناشی از اینکه نتوانند نیازهای فرزندشان را برطرف و نقش خود به عنوان پدر را ایفا کنند. این ترس و ترس‌هایی مانند آن بخشی از تغییر نقش مردان از همسر به پدر است. بخشی از این ترس‌ها در سال اول تولد و بخشی دیگر به مرور از بین می‌روند اما به هر حال کم و بیش تمام پدر‌ها با این دلهره‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند. 

6. تغییر نوع ارتباط با همسر

قبل از تولد فرزند رابطه زن و شوهر با هم قوی‌تر است اما بعد از تولد، نقطه تمرکز هر دو زوج فرزندشان می‌شود. زن و شوهر دیگر فرصت کافی برای حرف زدن در مورد علایق‌شان ندارند و نقش پدر و مادری‌شان پررنگ‌تر می‌شود. روان‌شناسان توصیه می‌کنند حتی بعد از بچه‌دارشدن چند دقیقه‌ای در روز را به خود اختصاص داده و با همسرتان وقت بگذرانید.
 

7. سرکوب انتظارات

در ۶ یا ۸ هفته نخست تولد انتظارات مردان به عنوان یک پدر سرکوب می‌شود. نوزاد آن‌ها نه لبخند می‌زند، نه می‌خندد و نه نسبت به بازی و علاقه آن‌ها عکس‌العمل نشان می‌دهد. او فقط گریه‌کردن را آموخته است. این موضوع باعث می‌شود مرد‌ها اشتیاق خود را از دست بدهند. البته باید کمی صبور باشند و منتظر بمانند.

8. مواجهه با شکل جدیدی از دوست داشته‌شدن

به مرور فرزند یاد می‌گیرد که پدر را دوست داشته باشد و این حس دوست ‌داشته‌شدن برای پدر جذاب است. اولین صداکردن نام پدر، گرفتن دست او یا خوابیدن روی سر شانه‌اش حسی است که بیشتر مردان را متعجب می‌کند. 

9. آموختن برنامه‌ریزی و صبر

شاید تا قبل از بچه‌دارشدن، بیرون رفتن برای یک مرد کار ساده‌ای باشد. او سویچ اتومبیلش را برمی‌دارد و ماشین را روشن می‌کند، به مرکز خرید می‌رود و برمی‌گردد اما انجام این کار با یک فرزند کار ساده‌ای نیست. پدر‌ها به مرور یاد می‌گیرند که چطور برای بیرون رفتن با فرزندشان برنامه‌ریزی کنند و صبور باشند و چگونه با نیازهای آن‌ها در خارج از خانه کنار بیایند. 

10. صحبت در مورد مسائل جدید و غیرمعمول

مرد‌ها بعد از پدرشدن از مسائلی با اطرافیان‌شان حرف می‌زنند که شاید غیرمعمول باشد. اصطلاحاتی که کودک‌شان موقع حرف زدن از آن استفاده می‌کند یا اطلاعاتی در رابطه با بیماری‌های کودکان یا توانایی‌های آن‌ها از جمله مسائلی می‌شود که دوست دارند در جمع‌های خانوادگی از آن بگویند.

دلایل متعددی می‌تواند برای این رفتار کودکان وجود داشته باشد، دلایلی که گاهی شاید خیلی عجیب به نظر برسند. مطمئن باشید اولین جیغ کشیدن‌ها از روی عمد و برای آزار و اذیت شما نیست، بلکه با جیغ کشیدن کودک تنها سعی دارد قدرت صدایش را کشف کند و ببیند چه کارهایی می‌تواند با آن انجام دهد یا شاید گاهی از این راه خوشحالی و شادی‌اش را ابراز کند. وقتی کودک جیغ می‌کشد طنین صدایش او را به وجد می‌آورد، اولین صداهایی که نوزادتان تولید کرده را به یاد بیاورید، آیا هنوز هم شادمانی او بعد از تولید صدا را در خاطر دارید؟ جیغ کشیدن هم به همین صورت است، وقتی او برای اولین بار جیغ می‌کشد از صدایش به وجد می‌آید و در پی آن به عکس‌العمل شما توجه می‌کند. جیغ کشیدن‌ها می‌تواند بسته به سن کودک طبیعی یا غیرطبیعی باشد و رفتار و عکس‌العمل شما در شکل‌گیری صحیح یا ناصحیح این رفتار تعیین کننده است. چرا که جیغ کشیدن می‌تواند به مرور به ابزاری تبدیل شود برای رسیدن به خواسته‌ها یا شاید هم یک راه ارتباطی، شیوه بیان و اعتراض. رفته رفته کودک با جیغ کشیدن می‌فهمد که می‌تواند توجه شما را به خودش جلب کند، حتی اگر این توجه منفی باشد. او به واکنش‌های شما دقت می‌کند تا بفهمد کدام یک از رفتار‌هایش بیشترین اثر را روی شما دارد. وقتی که جیغ می‌کشد خیلی سخت است که عصبانی نشوید ولی باید بدانید که عکس‌العمل شدید، او را برای جیغ کشیدن‌های طولانی‌تر و بلند‌تر تشویق می‌کند، در واقع این‌‌ همان چیزی است که کودک می‌خواهد: «توجه بیشتر، حالا به هر نحوی.» معمولا او از عصبانیت شما متوجه می‌شود که این رفتار بهترین راه برای جلب نظر شماست و از این راه می‌گوید: «نگاه کن، من هم هستم.» رفته رفته جیغ کشیدن برای ارتباط و رسیدن به آنچه می‌خواهد به صورت عادت در می‌‌آید و اگر حتی یک بار برای کوتاه کردن صدایش به خواسته او تن بدهید، او در فریاد زدن مصمم‌تر خواهد شد. 
 

چه باید کرد؟

عصبانی شدن و فریاد کشیدن متقابل کاری از او پیش نمی‌برد بلکه این پیغام را به کودک می‌دهد که هر کس صدایش بلند‌تر باشد، پیروز میدان خواهد بود. قبل از هر اقدامی وضعیت رشدی کودک خود را در نظر بگیرید. تا قبل از ۱۸ ماهگی که کودک به خوبی قادر به بیان کلمات نیست جیغ زدن‌های‌گاه به‌گاه برای بیان احساسات یا به عنوان شیوه‌ای ارتباطی امری طبیعی است. باید صبور باشید و به شوخی یا جدی جیغ زدن‌های فرزندتان را تقویت نکنید. جیغ زدن‌های کودک را تحلیل کنید و ببینید کودک شما در چه زمانی، به چه دلیل و به چه اندازه جیغ می‌کشد، با رفع این موقعیت‌ها جیغ زدن‌های او را به حداقل برسانید تا کم‌کم این رفتار از سرش بیفتد. مهارت‌های ارتباطی خود را با کودک‌تان افزایش دهید، وقت بیشتری با کودک بگذرانید و او را سرگرم کرده و به او یاد بدهید با استفاده از کلمات ساده خواسته‌هایش را بیان کند تا در برابر ناتوانی شما از فهمیدن آنچه می‌خواهد، مجبور به جیغ کشیدن نباشد. جیغ‌های‌گاه‌به‌گاه و اتفاقی او را نادیده بگیرید و قراری با او بگذارید، وقتی او جیغ می‌کشد گوش‌تان درد گرفته و دیگر صدایش را نمی‌شنوید! جیغ زدن را دراو تقویت نکنید و مقابل جیغ‌هایش تسلیم نشوید، چون تنها یک بار تسلیم شدن کافی است تا او بفهمد هر چه بیشتر جیغ بزند وضعیت به نفع او به پایان می‌رسد. به خواسته‌های معقول او اهمیت بدهید تا فرق خواسته‌های بجا و نابجا را درک کند. برای کم کردن جیغ کشیدن‌ها در مکان‌های عمومی می‌توانید یک بازی ابداع کنید، در خانه بازی جیغ و پچ پچ را با هیجان هر چه بیشتر با او تمرین کنید، به این صورت که گاهی در خلال بازی به او اجازه بدهید بلند حرف بزند و بعد با یک «استپ» و «حالا پچ پچ» از او بخواهید تا با صدای خیلی آرام حرف بزند. وقتی به این بازی عادت کرد شما می‌توانید از عبارت «حالا پچ پچ» در مکان‌های عمومی و زمانی‌که نزدیک به جیغ زدن است استفاده کنید. او که لذت بازی خانه را به یاد دارد حتما صدایش را کوتاه خواهد کرد و با شما همراهی می‌کند. بازی دیگر، صدای حیوانات است. مثلا بگویید «اوه الان صدات مثل یه بچه شیر شده، بذار ببینم می‌تونی مثل یه گربه کوچولو حرف بزنی؟» اگر همچنان کودک شما جیغ می‌کشد بهتر است به او اعتنا نکنید یا چشم در چشم او بدوزید و بگویید «وقتی جیغ می‌زنی منظورت را نمی‌فهمم، می‌شه بگی صدای عادی‌ات کجا رفته؟» و اگر نتوانست منظورش را بیان کند، سعی کنید خودتان حدس بزنید که چه چیزی می‌خواهد؛ مثلا «شکلات می‌خوای؟ شکلات رو می‌تونی بعد غذا بخوری، ولی الان برات یه اسنک خوشمزه میارم!»

تلاش کنید به هر نحوی صدایش را پایین بیاورید. صبور باشید، حواسش را پرت کنید یا اگر خواسته نامعقولی دارد انتخاب دیگری به او بدهید.