جوان آنلاين نوشت:از طرح مكتب ايراني از سوي اطرافيان رئيس جمهور، نخبگان سياسي و فكري كشور به صورت گسترده به مسئله پرداختند و علاوه بر پاسخ محتوايي به آن، سه سؤال اساسي نيز حول اين مسئله مطرح شد.
1- چه لزومي دارد كه مسئولان اجرايي كشور به چنين مسائلي ورود نمايند؟
2- طراحان موضوع چه تحليلي در اين زمينه دارند و احاطه آنان به موضوع چگونه است؟
3- هدف از طرح اين مسئله در شرايط فعلي ايران و نظام اسلامي چيست؟
و اصولاً اين مسئله پاسخ به كدام يك از مشكلات كشور و نظام جمهوري اسلامي است؟ رئيس جمهور محترم نيز به جاي رد مسئله يا سكوت درباره آن به توجيه و تفسير آن پرداختند و تلاش كردند آن را معادل ناسيوناليسم ايراني ندانند و اين نگاه به پيچيدگي موضوع كمك كرد. درست است كه هدف از طرح اين مسئله بازتوليد ناسيوناليسم نيست، اما رئيس جمهور محترم و طراحان اين سؤال بدانند كه ناسيوناليسم فقط در بعد ملت‌سازي و قوميت‌گرايي نيست. در شمارش اقسام ناسيوناليسم، ناسيوناليسم ديني نيز وجود دارد. كشورهاي پاكستان و بنگلادش براساس ناسيوناليسم ديني به وجود آمدند. بنابراين برتري طلبي ديني و تحقير ديگران از منظر دين نيز به مثابه ناسيوناليسم منفي تلقي ميگردد و اما بعد.
هنوز اين ابهام وجود دارد كه آيا منظور طراحان مسئله از مكتب ايراني، اسلام تشيع است؟ اسلام ممزوج شيعه و سني درايران است؟ اسلام مدنظر حضرت امام (ره) اسلام سياسي است؟ يا آنان به دنبال نام‌گذاري براي ريل فكري جديد خود هستند؟ تفكري كه در صدد پيوند بين مهدويت و باستانگرايي است و اين مسئله ميتواند ضربات سهمگيني را به اسلام تشيع وارد سازد.
اگر از طراحان در اين باره سؤال شود به احتمال زياد منظور خود را به اسلام مدنظر امام ارجاع خواهند داد و نگاه جهاني امام به اسلام و جهانشمول بودن اسلام را يادآوري خواهند كرد كه اگر اين باشد چرا حضرت امام شخصاً به مفهوم‌سازي در اين باره همت نگمارد و به جاي اسلام سياسي يا اسلام تشيع يا اسلام وحدت آفرين، اسلام ناب را مفهوم‌سازي كردند. طرح مكتب ايراني در مقابل اسلام ناب امام، ناشيانه يا هدفمند نيست؟ علاوه بر آن شعار مديريت جهاني و قيد ايراني براي اسلام نيز امري پارادكسيكال است.
با قيدهاي تقليل‌گرايانه نميتوان مدعاي جهاني داشت، يعني از يك طرف خود را محصور نماييم و از سوي ديگر به دنبال گسترش خود باشيم. حضرت امام كه روزي كتاب كشف‌الاسرار را مينوشت در طول حيات سياسي خود يك بار از "اسلام ايراني " يا "اسلام تشيع " نام نبرد. او به جاي دست پايين، دست بالا را گرفت و از مفهومي استفاده كرد كه تعالي در نام آن موج ميزند. اطلاق مكتب ايراني به اسلام ضربه ديگري را نيز وارد كرد. جريان وهابيت كه امروز هزينه‌هاي سنگيني را براي ترويج بدعت‌هاي خويش به كار ميگيرد به دنبال چنين ادبياتي ميگردد. آنان براي تفسير مكتب ايراني از واژه "صفويان " استفاده مينمايند و "اسلام صفوي " را اسلام امروز درايران ميدانند.
در سفر اخير به عربستان شخصاً شاهد اين ادبيات در سيماي آنان بودم بنابراين تأكيد بر اسلامي كه در جغرافياي يك كشور محصوراست ميتواند به خودساز بودن آن نيز صحه گذارد كه در اين صورت ضربه بزرگي را بر اسلام ناب يا اسلام اهل بيت وارد كرده‌ايم. اسلام ناب كه مبدع آن حضرت امام بود و داراي شاخص‌هايي همچون عدم جدايي دين از سياست،استكبار ستيزي، اسلام مستضعفين، نهضت انتظار، نهضت عاشورا و اسلام سازش ناپذير و در يك كلمه اسلام روحانيت اصيل بود، كم رنگ دانستن نقش روحانيت در مكتب ايراني از يك سو و تلفيق مكتب ايراني با باستانگرايي و كورنسيسم ميتواند ناقص شاخص‌هاي مدنظر اسلام ناب باشند.
اگر چه باستانگرايي معادل ناسيوناليسم نيست و ناسيوناليسم پديده‌اي مدرن است اما باز هم نميتوان اسلام را كه خود را جهان شمول و داراي جامعيت در همه ابعاد ميداند به مردمي كه چند هزار سال پيش در يك سرزمين زندگي ميكرده‌اند گره زد، زيرا داشته‌اي به آنان اضافه نميشود. علاوه بر آن، آنچه بعد از 2500 سال رسيده است داراي صحت و سقمي مخدوش است. بنابراين بايد طراحان مكتب ايراني اعلام كنند كه مقصود آنان ريل فكري جديد خودشان است يا از گفته خويش عدول كرده و به شاخص‌هاي اسلام ناب تمسك جويند و در صدد وصله و پينه بدان برنيايد. تا ثبت تاريخي اين مهم درست انجام گردد.
به سایت ما خوش آمدید . امیدوارم لحظات خوشی را درسایت ما سپری نمایید .
