«پدر و مادر! من زندگی را دوست دارم، ولی نه آن قدر که آلوده اش شوم و خویش را فراموش و گم کنم. علی وار زیستن و علی وار شهید شدن و حسین وار زیستن و حسین وار شهید شدن را دوست دارم». «بدانید که هر کس از آفات و بلایای خانمان سوز گناه، رهایی یابد و در شطّ خون شنا کند، به ساحل نجات راه می یابد. شطّ خون در جبهه هاست و ساحل نجات؛ کربلا و در ورای خون رفتن». «اگر من شهید شدم و جنازه ام به دست شما نیامد، بدانید در خاک کربلا گم شده ام و در پیش حسین( ع) هستم» «اگر روزی چشم از جهان فرو بستم، چشمانم را باز بگذارید، تا همه بدانند چشم به راه بودم. چشم به راه ظهور مهدی موعود(عج) تا بیاید و از یاران او باشم... می خواستم ضریح امام حسین( ع) و سقای باوفایش را در آغوش بفشارم و خاک تربتش را توتیای چشم بنمایم». «بله! اگر ما می توانستیم روزی چون علی( ع) بر نَفس خود فاتح گردیم و چون حسین( ع) تشنه لب در دشت کربلا، تیغ شهادت را با آغوش باز بپذیریم و شبی چون حضرت سجاد(ع) شب را با ناله های برخاسته از نهاد دل به درگاه خدا به صبح برسانیم و ...، آن وقت است که می توان گفت: مرگ چون خوابی شیرین است، و اگر غیر از این باشد، مطمئناً دروغ است». «مگر می شود کسی عاشق خدا باشد، ولی در دفاع از دین خدا جان ندهد. مگر می شود کسی عاشق حسین (ع) باشد، اما برای آزادی و نجات کربلا جان ندهد؟!» «از مصایب سالار شهیدان یاد کنید و برای امام حسین (ع) و خانواده اش گریه کنید؛ که امام صادق (ع) می فرماید: هر کس بر امام حسین و واقعه کربلا گریه کند، بهشت بر او واجب می شود، و اگر چه نبودیم در کربلا تا او را یاری کنیم، به یاد آن روز زیارت عاشورا می خوانیم و گریه و ناله می کنیم». «امروز دو جبهه وجود دارد: یکی، حسینی و دیگری، یزیدی و من راه حسین (ع) را انتخاب کرده ام. شما هم از فرصت استفاده کنید و به جبهه حسین(ع) بپیوندید در هر کربلایی، امام حسین (ع) وجود دارد و حسین زمان ما امام خمینی است. ای حسین! ما هر اندازه ای که مصیبت ببینیم، مشکلات ببینیم، به اندازه مصیبت تو نمی شود. یا ابا عبدالله! به یادمان می آید وقتی که عزیزان رزمنده به عملیات می روند با یاحسین یاحسین به سوی دشمن حمله می برند و ]هنگامی که[ در خون خود غوطه ور می شوند، حسین حسین می گویند. مصیبت تو را فراموش نمی کنیم». «زمانی در میان مکتب های مختلف سرگردان بودم، اما قلبی در سینه داشتم سرشار از محبت به علی (ع) و خاندان او و عشقی داشتم به حسین (ع) و عاشورای او که سفینه نجاتی بود برای نجاتم از میان افکار به هم ریخته» «ای امام حسین! اگر چه در کربلا نبوده ام تا به ندای «هل من ناصر ینصرنی»ات، جواب بدهم، ولی ببین که به ندای حق طلبانه فرزندت خمینی، لبیک گفته و در کربلای خوزستان جان فشانی می کنم» «اینک ما می گوییم حسین جان! اگر در فضای داغ و خونین، کسی به فریادت نرسید و ندای تو را لبیک نگفت، ما پیروانت در فضای گرم و خونین ایران زمین، دست مردانگی مشت کرده، به ندای غریبی و تنهایی ات لبیک می گوییم» «ای حسین! اکنون شهیدان بر ما شاهدند و تو ای سید شهیدان! قافله سالار این کاروان هستی. راه عشق نما و به این کاروان متصل فرما! ای بزرگ آموزگار شهادت! و ای سوخته شعله های سرکش عشق! به تو اقتدا کردم. تو شاهد باش که هم چون یاران تو به یاری ات برخاستم و ندای با صلابت «هل من ناصر ینصرنی» تو را لبیک گفتم.» «ما وارثان خون حسین (ع) هستیم و ما را در مبارزه کردن با کفار، هیچ ترس و واهمه ای نیست». «باید کلمه عشق را در صحنه عاشورا یافت. چگونگی پیوستن و برگشتن عاشق به حضور معشوق. عشقی که دل را روانه باری تعالی کرده و فکر دنیوی را سلب می کند. حسین (ع)، این عاشق بزرگ و مظهر عشق، چگونگی این امر را به ما ره روان حق آموخته است.» شهید سیف اللّه روستازاده «حسین جان! ای معنی انسانیت در زمین و زمان! ای که به ما درس دادی؛ درس خوب زیستن و خوب مردن. ای نور! ای روشنی! ای چراغ فروزان بر مناره تاریخ در همه عصرها و همه نسل ها! امت تو و شاگردان مکتب تو از نزدیک به تو لبیک می گویند. مگر نه این است که تو با حرکت کمالی خود، درس انسان بودن و انسان زیستن و انسان مُردن آموختی؟» «برادران! بدانید که زندگی و شهادت پرافتخار امام حسین (ع) سر مشقی بود برای تمام جهانیان و نیک اندیشان و ما می کوشیم تا حیات و مرگ خویش را بر اساس ایده آن حضرت قرار دهیم». «درود بر عاشقان زیارت کربلای تو یا حسین، که عاشقانه در راه تو جان می سپارند و به عشق این که بر خاک زیر پایت بوسه زنند، جان خود را برای زیارت تو و معبودشان هدیه می کنند». «من رفتم به آن راهی که برای رسیدن به آن، مشقّات زیادی کشیدم. من رفتم به آن راهی که آرزویش را داشتم. من می روم که دنباله رو خط سرخ ابا عبداللّه الحسین (ع) باشم» «یا حسین! یا حسین! یا حسین! آن قدر فریاد «هل من ناصر ینصرنی»ات نافذ بود و آن چنان تنهایی ات در آن تفتیده دشت برهوت، دلمان را به آتش کشید که اکنون در لبیک به تو ای وارث سولان! همه سختی ها را با لذت ایثار بر دوش خواهیم کشید». «خدایا! در روز رستاخیز، هر کس در پشت سر امام خویش محشور می گردد؛ خدایا! مرا به دنبال امام خمینی کبیر و به دنبال جدش حسین (ع) محشور فرما و از شفاعت پیامبر(ص) و حسین (ع) و امام خمینی بی نصیب مگردان». «ما از امام حسین (ع) بالاتر نیستیم که هستی خود را در راه خدا و دین فدا کرد. ما باید پیروان حسین بن علی (ع) باشیم؛ او که با خون خود اسلام را زنده کرد». «ما در اسلام، روزی تاریخی تر از عاشورا نداریم، به خاطر این که عاشورا سرمنشأ پیروزی های اسلام بود. ما که در این زمان زندگی می کنیم، باید بدانیم که عاشورا را باید از یادهایمان نبریم. آیا چگونه می شود از یاد برد روزی که امام حسین(ع) و تمام یارانش به شهادت رسیدند.» «هر زمان خواستی گریه کنی، بر امام حسین (ع) و فرزندان و اصحابش گریه کن، که این عزیزان خدا که بهتر و باوفاتر از آنان خلق نشده، چگونه غریبانه تحت عنوان خارجی کشته شدند و بدن های پاکشان سه روز و دو شب بر روی زمین گرم کربلا ماند.» «اگر می خواهید در مقام و عظمت شما خللی وارد نشود، هیچ گاه زبان به شکایت نگشایید و آن چه را که از قدر و منزلت الهی شما می کاهد، بر زبان نیاورید. همیشه سعی کنید سخنان حسین بن علی (ع) را در نظر داشته و برای خود الگو قرار دهید.» «باید این را دانست که من این راه حسینی، راه اللّه و شهید شدن را خودم آگاهانه و با بینش اسلامی انتخاب کرده ام و هیچ زور و اجباری در این راه نیست، بلکه یک انتخاب آگاهانه است که شخص، خود، انتخاب می کند و من این راه را که همان راه حسین (ع) و یارانش می باشد، خودم انتخاب کرده ام. می دانم سعادت دنیا و آخرت در همین راه است». «به میدان آزمایشی می روی که در یک طرف کفر است با تمام امکانات و در طرف دیگر، جوانان سلحشور و با ایمان که برای حق مبارزه می کنند، برای هدفشان و مکتبشان. وقتی این چنین می اندیشی خود را در کنار همه آن ها و جزو یارانشان احساس می کنی، گویی در کنار اسلام فریاد «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنصُرُنی»اش را پاسخ گفته ای و دیگر برایت مرگ مفهومی ندارد. چه زیبا و با شکوه است این گونه بودن، این گونه زیستن و این گونه مردن». «ما از امام حسین( ع) بالاتر نیستیم که هستی خود را در راه خدا و دین فدا کرد. ما باید پیروان حسین بن علی (ع)، باشیم؛ او که با خون، اسلام را زنده کرد». «لحظه وصل، لحظه شورانگیزی است، لحظه نشاط آوری است. آری! لحظه وصل، لحظه ای است که دل و جان آدمی به نور حق، روشن و از دیدن جمال حق، جان می گیرد و چه لذتی بالاتر از این که انسان دل و جانش به جلوه های حق روشن شود. برای من کمال افتخار است که جان فدای این چنین راهی کنم. راهی که حسین بن علی (ع)، امام عاشقان، فدای آن شده است». « [پدرم] اگر به زیارت رفتید، به امام حسین (ع) بگویید که من هم جوانی داشتم و آرزویش این بود که در زمان شما و در رکاب شما باشد، ولی امروز این سعادت را پیدا کرده و به یاری شما آمده». «عقل می گوید: بمان و عشق می گوید: برو، و این هر دو، عقل و عشق را خداوند آفریده است، تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود. اگر چه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نَبُرد، عشق را در راهی که می رود تصدیق خواهد کرد. آن جا دیگر میان عشق و عقل هیچ فاصله ای نیست... یاران! این قافله عشق است و این راه که به سرزمین «طفّ» در کرانه «فرات» می رسد، راه تاریخ است و هر بامداد، این بانگ از آسمان می رسد که الرَّحیل! الرَّحیل! از رحمت خدا به دور است هر که این باب شیدایی را بر مشتاقان لقای خویش ببندد. این دعوت آسمانی، فیضانی است که علی الدوام، زمینیان را به سوی آسمان می کشد. بدان که سینه تو نیز آسمان لایتناهی است، با قلبی که در آن چشمه خورشید می جوشد و گوش کن که چه خوش ترنمی دارد: «حسین حسین حسین حسین!»... یاران! شتاب کنید که زمین نه جای ماندن است که گذرگاه است. گذر از نفس به سوی رضوان حق. هیچ شنیده ای که کسی در گذرگاه، رحل اقامت بیفکند و مرگ نیز در این جا چنان با تو نزدیک است، که در کربلا ... اگر دهر بخواهد با کسی وفا کند و او را از مرگ معاف دارد، حسین (ع) که از من و تو شایسته تر است. الرَّحیل! الرَّحیل! یاران شتاب کنید. بسیجی عاشق کربلاست و کربلا را تو مپندار که شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نام ها. نه! کربلا، حرم حق است و هیچ کس را جز یاران امام حسین (ع) راهی به سوی حقیقت نیست... ما سرگردان های مدار نفس را چه می رسد که از ستارگان کهکشان حسین (ع) سخن بگوییم؟ ما را چه می رسد که از ساکنان حریم قدس و شاهدان محفل قدس سخن بگوییم. حسین (ع)، سر سلسله شیداییان عشق است و شیدایی را که به هر کسی نمی بخشند. شیدایی حق، پاداش از خود گذشتگی است. شهدا، کلیدداران کعبه شیدایی هستند و کعبه شیدایی، کربلاست... آن که با پای اختیار، قدم در طریق کربلا نهاده است، می داند که خون، حرم سیدالشهداست و این نه رازی است که بر اغیار فاش شود. اکنون امام در برابر تاریخ ایستاده است و به صفوف لشکریان دشمن که هم چون سیل مواج شب تا افق گسترده است، می نگرد. به عمر سعد در حلقه «صنادید» کوفه چه باید گفت؟ وا اسفاه! که کلام را از حقیقت جز اندکی نصیب نیست و از آن برتر، سیمرغِ بلند پرواز دل را بگو که اسیر این قفس تنگ و بال های شکسته است».
سردار شهید حاج همت
شهید غلام رضا جاوید
شهید رضا حسن زاده
شهید حسین گلولانی مهاجران
شهید داود مدنی
شهید مسعود تفنگچی
شهید رضا سید ارونقی
شهید عزّت الّله رحمانی
شهید سید علی راشدی
شهید حمید کریمی
شهید محمد رستگاری
شهید زین العابدین عابدنیا
شهید عبدالحسین رضایی
شهید محمد دوست محمدی
شهید محمد رضا پور قدیری
شهید سلیمان عبدی
شهید علی رضا زارع
شهید مجتبی طیرانی
شهید سعید زینال زاده
شهید مهدی آقا عباسی
شهید محمد رضا خانزادی
شهید مسعود رستگار
شهید علی اکبر آذری نظر
شهید حسین نافله زاده
شهید بهروز ابوحمزه
شهید مهدی آقا عباسی
شهید محمد مصطفی درخشان راد
شهید مجتبی زکریا پور
شهید سید مرتضی آوینی
به سایت ما خوش آمدید . امیدوارم لحظات خوشی را درسایت ما سپری نمایید .
