در حالی که گوانتانامو تنها به عنوان مرکز شکنجه زندانیان توسط آمریکا شناخته شده است در نزدیکترین شهر به این پایگاه در کشور کوبا، شاخص مرگ و میر کودکان و مادران به صفر رسید.
سال 2011 در "کایمانرا"، شهری در استان "گوانتانامو" که نزدیکترین شهر به پایگاه گوانتانامو است، شاخص مرگ و میر کودکان و مادران به صفر رسید.
گوانتانامو که نام استانی در کوبا است، در جهان به عنوان مکانی شناخته می‌شود که کمتر به کیفیت زندگی و کمبودهای ساکنان یا نمایندگان سیاسی‌اش توجه می‌شود. منطقه‌ای که زندان و شکنجه‌گاه دولت آمریکا به حساب می‌آید، محلی که از سال 1903 با توسل به زور توسط آمریکا به اشغال درآمده است.
در سال 2011 شهر کایمانرا در استان گوانتانامو، واقع در یک کشور آمریکای جنوبی و "جهان سومی" با بهره‌گیری از ظرفیت سازمانی، استعداد کاری و تلاش اقتصادی ساکنان و نمایندگان سیاسی آن به یک دستاورد ویژه دست یافت. شاخص مرگ و میر کودکان و مادران در کایمانرا در سال گذشته میلادی به صفر رسید. یعنی هیچ کدام از کودکان تا یک سال و مادران طی دوران بارداری و پس از آن نمردند.
هیچ یک از رسانه‌های بزرگ بین‌المللی این خبر را منتشر نکردند. خبری که بی شک در ارتباط با موقعیت اجتماعی و بهداشتی منطقه بسیار برجسته است.
از سوی دیگر افغانستان یعنی کشوری که متحد آمریکاست و بیشترین تعداد بازداشتی‌ها در پایگاه دریایی گوانتانامو را دارا است، بالاترین میزان مرگ و میر کودکان در سطح جهان را دارد، یعنی 149 مرگ در میان هر هزار کودک.
سال گذشته و در گزارش سالانه سازمان غیر دولتی "کودکان را نجات دهید"، کوبا علیرغم تحریم‌های آمریکا، بهترین تضمین را برای مادران در منطقه جنوب داشت و افغانستان، متحد آمریکا و اتحادیه اروپا و منتفع از سرمایه‌های آنها، در بدترین جایگاه قرار گرفت. موضوعی که باز هم در رسانه‌های بزرگ انعکاسی نیافت.
اما شگفت‌انگیزتر آنکه در سال 2011 شاخص مرگ و میر کودکان در کوبا با 4.9 در هر هزار تولد، کمتر از شاخص مرگ و میر کودکان در آمریکا با 7 مورد در هر هزار تولد بوده است.
با وجود این مساله جالب و حیرت‌انگیز، این خبر نیز توسط کسانی که درباره انتشار خبرهای بین‌المللی تصمیم گیرنده هستند، مورد توجه قرار نگرفت.
دولت کوبا در ماه اکتبر سال گذشته در مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواستار حمایت قاطع جامعه بین‌الملل برای مخالفت با تحریم‌های آمریکا شد و به هدف خود رسید.
این درخواست به دلیل شرایط سه کودک به نام‌های "ماریا آملیا آلونسو" دو ساله، "دامیان هرناندز" چهار ساله و "دایان روماینا" دو ساله بود که همگی در مغزشان تومور داشتند و به داروی آمریکایی "تمودال" که کوبا به دلیل تحریم نمی‌توانست از آن برخوردار شود، نیاز داشتند.
این خبر نیز در رسانه‌های بین‌المللی سانسور و کاملا نادیده گرفته شد. سانسورهایی که در قتل کودکان و زنان باردار در افغانستان تاثیری نکرد. قتل‌هایی که با مسوولیت "ناتو" صورت گرفت و آنها مشتاقانه در یادداشت‌هایشان به تبلیغ آن می‌پرداختند.
قتل کودکان و زنان باردار در سطح جهان محکوم نشده و هیچ کمپین رسانه‌ای نیز برای آن شکل نگرفته است. این قتل‌ها حتی نتوانسته‌اند کنجکاوی خبرنگاران درباره احساس خانواده‌های قربانیان را برانگیزند. خانواده‌هایی که در رسانه‌ها نادیده گرفته شده‌اند. رسانه‌هایی که نقش مشروعیت بخشی، حمایت و همراهی با جنایت‌های ضد بشری را که با نام دموکراسی صورت می‌گیرند، بر عهده دارند.
