خوش آمدید

 از دستورات دین مبین اسلام، کسب روزی حلال و پرهیز از مال حرام در زندگی است چراکه روزی حلال تاثیر مستقیمی بر زندگی انسان داشته و سعادت و یا شقاوت را برای انسان رقم خواهد زد.

«ربا خواری» یکی از مصادیق مال حرام است که قرآن کریم، این مسئله را جنگ با خدا مطرح کرده است و انسان به طور جد از گرفتن و یا دادن ربا نهی شده است.

توجه به تفسیر این آیات می‌تواند گام مؤثری را در جهت‌دهی بینش افراد ایجاد کند از این رو برخی از آیات مرتبط با موضوع ربا از تفسیر نور حجت‌الاسلام قرائتی برای شما خوانندگان گرامی عنوان می‌شود.

«یَمْحَقُ اللَّهُ الْرِّبَو اْ وَیُرْبِى الْصَّدَقَتِ وَاللَّهُ لَایُحِبُّ کُلَّ کَفَّارٍ أَثِیمٍ»/ بقره 276 خداوند ربا را نابود مى‏کند، ولى صدقات را افزایش مى‏دهد و خداوند هیچ انسان ناسپاس و کافرِ گنهکارى را دوست نمى‏دارد.

کلمه‏ «محق» به معناى نقصان تدریجى است و مُحاق به ماه گفته مى‏شود که نورش در شب‌هاى آخر آن چنان کاهش یافته که دیده نمى‏شود. و اما «ربا» به معنى رشد تدریجى است.

این آیه یادآور مى‏شود که هر چند رباخوار به قصد انباشت ثروت، از دیگران ربا مى‏گیرد، ولى خداوند برکت و آثار خوبى که باید ازدیاد مال داشته باشد را از ربا مى‏گیرد. لازم نیست خود مال رَبَوى از بین برود، بلکه اهدافى که از افزایش ثروت در نظر است از بین مى‏رود.

در نظام رَبَوى، سعادت، محبت و امنیت، وجود ندارد و چه بسیار ثروتمندانى که از سرمایه خود، هیچ نوع راحتى، آرامش و یا محبوبیتى را به دست نمى‏آورند، اما در نظامى که در آن انفاق، صدقه و قرض‏الحسنه رایج باشد، آن جامعه از برکات زیادى برخوردار است. در این نظام، فقرا مأیوس نبوده و اغنیا در فکر تکاثر نیستند.

همچنین در نظام مالی مبتنی بر انفاق و صدقه، محرومان به فکر انتقام و سرقت، و اغنیا نگران حراست و حفاظت اموال خود نیستند و جامعه از یک تعادل نسبى همراه با الفت، رحمت، تفاهم و امنیت برخوردار خواهد بود. در تفسیر «کبیر» فخر رازى آمده است: وقتى رباخوار، عواطف و عدالت انسانى را در خود محو کند، خود و اموالش مورد نفرین فقرا قرار مى‏گیرند کینه، انتقام و توطئه سرقت هر لحظه او را تهدید مى‏کند و این نمونه‏اى از آن نابودى است که در این آیه مطرح شده است.

1- به رشد ظاهرى ثروت خیره نشوید، نظام اقتصادى بر اساس ربا روبه نابودى است. «یَمْحَقُ اللَّهُ الْرِّبَواْ»

2- نابود کردن مال ربوى، از سنت‏هاى الهى است. «یَمْحَقُ اللَّهُ الْرِّبَواْ» فعل مضارع نشانه‏ استمرار است.

3- رواج صدقه و زکات، سبب رشد و استوارى اقتصاد است. «وَیُرْبِى الْصَّدَقَتِ»

4- رباخوار، از رحمت و محبّت الهى محروم است. «وَاللَّهُ لَایُحِبُّ کُلَّ کَفَّارٍ أَثِیمٍ»

5 - رباخوار، بسیار ناسپاس و گنهکار است. او با گرفتن ربا خود را ضامن مردم، زندگى خود را حرام، عباداتش را باطل، و حرص و طمع قساوت را بر خود حاکم مى‏گرداند. «کَفَّارٍ أَثِیمٍ»