حضرت آیت‌الله العظمی بهجت می‌فرماید: آیا می‌شود چیزی شرک باشد و استثنائاً در شرع وارد شده باشد؟ اگر پیغمبری قائل به شرک باشد و دعوت به شرک کند، آیا کسی سخن او را باور می‌کند؟!
حضرت آیت‌الله العظمی بهجت(ره) در کتاب «پرسش‌های شما، پاسخ‌های آیت‌الله بهجت» در پاسخ به این سؤال که چرا وهابی‌ها بوسیدن ضریح و توسل به اولیای الهی را شرک می‌دانند؟ می‌فرمایند:
«ابن تیمیه» که بوسیدن ضریح و توسل به اولیای خدا را شرک و حرام می‌داند، به خود اشکال می‌کند که اگر به ما بگویید: پس چه طور استلام حجرالأسود و تقبیل و بوسیدن و تبرک به آن در حج، و نیز طواف کردن بر گرد بیت‌الله الحرام، از پیغمبر اکرم (ص) مأثور و سنت است؟ در جواب می‌گوییم: «هکذا وردا!»؛ در شریعت چنین وارد شده است!
آیا می‌شود چیزی شرک باشد و استثنائاً مشروع بوده و در شرع وارد شده باشد؟! اگر پیغمبری قائل به شرک باشد و دعوت به شرک کند، آیا کسی سخن او را باور می‌کند؟! آیا شرک فقط در خصوص حجرالأسود و طواف مانعی ندارد؟!
و آیا اساساً شرک (که نقلا ممتنع است) قابل تخصیص است؟! طواف کردن بر گرد خانه خدا که از سنگ است هم همین طور، زیرا تعظیم یک سنگ و چرخیدن بر دور احجار و تعظیم آن‌ها به نظر شما شرک و کفر است ولی مستثنی است.
آیا خدا و رسول که ما را به حج و طواف خانه خود - که از اعظم واجبات و مراتب بندگی در اسلام است - دعوت کرده‌اند، به شرک و کفر دعوت کرده‌اند؟! و آیا خود پیغمبر هم در طواف خانه خدا و استلام حجر به نوعی شرک و کفر مرتکب و معتقد بوده است؟! آری، ائمه و شیوخ المسلمین که «یطاعون و لا یعصون» (از آن‌ها طاعت می‌شود و هرگز از آنان نافرمانی نمی‌شود) این گونه سخنان را می‌گویند!
اگر کسی کافر باشد و از طرفی به اهل بیت (ع) هم محبت داشته باشد سودی برای او خواهد داشت؟!
