فارس، اولين رايانه تجاري Ferranti Mark 1 بود كه در فوريه سال 1951 در
اختيار دانشگاه منچستر قرار گرفت. طراحي اين رايانه مبتني بر Manchester
Mark 1 بود. اما تغييراتي نيز در آن صورت گرفته بود كه از جمله مهم ترين
آنها مي توان به بهبود كيفيت حافظه دستگاه، افزودن حافظه جانبي، تسريع
پردازش اطلاعات و امكان دريافت دستورات اضافي به طور همزمان اشاره كرد.
انجام هر محاسبه رياضي توسط اين رايانه 1.2 ميلي ثانيه به طول مي انجاميد و در صورتي كه چند دستور به طور همزمان به اين رايانه داده مي شد تكميل آنها 2.16 ميلي ثانيه طول مي كشيد. در اين رايانه از 4050 لامپ خلا استفاده شده بود كه حدود نصف تعداد اين لامپ ها در رايانه هاي مشابه بود.
نمونه مشابهي از اين دستگاه هم ساخته شد كه Mark 1 Star نامگذاري شد و توسط دانشگاه تورنتو خريداري گرديد. از اين دستگاه 7 نمونه ديگر هم توليد شد و بين سال هاي 1953 تا 1957 در اختيار مشتريان مختلف و علاقه‌مندان قرار گرفت كه يكي از آنها آزمايشگاه هاي شل در شهر آمستردام بود.
در اكتبر سال 1947، رئيس يك شركت انگليسي به نام J. Lyons & Company كه در زمينه ارائه خدمات توزيع و فروش خواربار فعال بود، علاقه خود به استفاده از تكنيك هاي مديريتي نوين در ادارات را با خريد رايانه هاي تجاري نشان داد.
وي رايانه اي به نام LEO I را در ادارات تحت نظر خود نصب كرد و استفاده از آن را از آوريل سال 1951 آغاز كرد. در 17 نوامبر سال 1951، شركت J. Lyons به صورت هفتگي از اين رايانه براي مديريت امور تجاري خود استفاده مي كرد. اين اولين بار بود كه يك شركت تجاري در كل جهان از رايانه براي ذخيره سازي اطلاعات شغلي و كاريش بهره مي برد.
در ژوئن سال 1951 ، يارانه UNIVAC I كه نام آن مخفف عبارت (Universal Automatic Computer) بود، در اختيار اداره مركزي سرشماري آمريكا قرار گرفت. شركت Remington Rand كه سازنده اين رايانه ها بود 46 نمونه از اين دستگاه ها را هر يك به قيمت يك ميليون دلار به موسسات و شركت هاي مختلف فروخت. بد نيست بدانيد كه يك ميليون دلار سال 1951 معادل 8.38 ميليون دلار در سال 2010 است.
UNIVAC اولين رايانه اي بود كه به توليد انبوه رسيد و دهها نمونه از ان طراحي و روانه بازار شد. در اين رايانه از 5200 لامپ خلا استفاده شد كه در مجموع 125 كيلووات انرژي مصرف مي كردند. حافظه اوليه و اصلي اين دستگاه قادر به ذخيره سازي 72 بيت اطلاعات بود كه در مجموع در آن زمان رقم قابل ملاحظه اي به حساب مي آمد.
يكي از ويژگي هاي اصلي UNIVAC نوار مغناطيسي فلزي جديد آن بود كه سرعت بيشتري نسبت به نمونه هاي قبلي داشت. اين سيستم مغناطيسي تا مدت ها در بسياري از رايانه ها مورد استفاده قرار مي گرفت.
در سال 1952 شركت آي بي ام هم به طور جدي پا به عرصه طراحي رايانه گذاشت و دستگاه پردازش IBM 701 Electronic Data را به عموم معرفي كرد. اين اولين رايانه ساخت اين شركت از سري 700/7000 بود و اولين رايانه mainframe آي بي ام هم محسوب مي شد.
رايانه تجاري بعدي آي بي ام به نام IBM 704 در سال 1954 معرفي شد. در اين محصول از يك حافظه هسته اي مغناطيسي استفاده شده بود كه بعدها به يكي از اجزاي استاندارد رايانه هاي تجاري غول پيكر دهه هاي 50 و 60 ميلادي مبدل شد.
در همين دوره بود كه اولين زبان برنامه نويسي همه منظوره پيشرفته براي رايانه ها به نام فرترن يا Fortran هم توسط آي بي ام ابداع شد و در سال هاي 1955 و 1956 در IBM 704 به كار گرفته شد. بعد از مدتي گروهي از كارمندان اين شركت به طور داوطلبانه نرم افزارها و برنامه هاي فرترن را براي استفاده بر روي رايانه IBM 701 به روز كردند. ادامه مطلب
انجام هر محاسبه رياضي توسط اين رايانه 1.2 ميلي ثانيه به طول مي انجاميد و در صورتي كه چند دستور به طور همزمان به اين رايانه داده مي شد تكميل آنها 2.16 ميلي ثانيه طول مي كشيد. در اين رايانه از 4050 لامپ خلا استفاده شده بود كه حدود نصف تعداد اين لامپ ها در رايانه هاي مشابه بود.
نمونه مشابهي از اين دستگاه هم ساخته شد كه Mark 1 Star نامگذاري شد و توسط دانشگاه تورنتو خريداري گرديد. از اين دستگاه 7 نمونه ديگر هم توليد شد و بين سال هاي 1953 تا 1957 در اختيار مشتريان مختلف و علاقه‌مندان قرار گرفت كه يكي از آنها آزمايشگاه هاي شل در شهر آمستردام بود.
در اكتبر سال 1947، رئيس يك شركت انگليسي به نام J. Lyons & Company كه در زمينه ارائه خدمات توزيع و فروش خواربار فعال بود، علاقه خود به استفاده از تكنيك هاي مديريتي نوين در ادارات را با خريد رايانه هاي تجاري نشان داد.
وي رايانه اي به نام LEO I را در ادارات تحت نظر خود نصب كرد و استفاده از آن را از آوريل سال 1951 آغاز كرد. در 17 نوامبر سال 1951، شركت J. Lyons به صورت هفتگي از اين رايانه براي مديريت امور تجاري خود استفاده مي كرد. اين اولين بار بود كه يك شركت تجاري در كل جهان از رايانه براي ذخيره سازي اطلاعات شغلي و كاريش بهره مي برد.
در ژوئن سال 1951 ، يارانه UNIVAC I كه نام آن مخفف عبارت (Universal Automatic Computer) بود، در اختيار اداره مركزي سرشماري آمريكا قرار گرفت. شركت Remington Rand كه سازنده اين رايانه ها بود 46 نمونه از اين دستگاه ها را هر يك به قيمت يك ميليون دلار به موسسات و شركت هاي مختلف فروخت. بد نيست بدانيد كه يك ميليون دلار سال 1951 معادل 8.38 ميليون دلار در سال 2010 است.
UNIVAC اولين رايانه اي بود كه به توليد انبوه رسيد و دهها نمونه از ان طراحي و روانه بازار شد. در اين رايانه از 5200 لامپ خلا استفاده شد كه در مجموع 125 كيلووات انرژي مصرف مي كردند. حافظه اوليه و اصلي اين دستگاه قادر به ذخيره سازي 72 بيت اطلاعات بود كه در مجموع در آن زمان رقم قابل ملاحظه اي به حساب مي آمد.
يكي از ويژگي هاي اصلي UNIVAC نوار مغناطيسي فلزي جديد آن بود كه سرعت بيشتري نسبت به نمونه هاي قبلي داشت. اين سيستم مغناطيسي تا مدت ها در بسياري از رايانه ها مورد استفاده قرار مي گرفت.
در سال 1952 شركت آي بي ام هم به طور جدي پا به عرصه طراحي رايانه گذاشت و دستگاه پردازش IBM 701 Electronic Data را به عموم معرفي كرد. اين اولين رايانه ساخت اين شركت از سري 700/7000 بود و اولين رايانه mainframe آي بي ام هم محسوب مي شد.
رايانه تجاري بعدي آي بي ام به نام IBM 704 در سال 1954 معرفي شد. در اين محصول از يك حافظه هسته اي مغناطيسي استفاده شده بود كه بعدها به يكي از اجزاي استاندارد رايانه هاي تجاري غول پيكر دهه هاي 50 و 60 ميلادي مبدل شد.
در همين دوره بود كه اولين زبان برنامه نويسي همه منظوره پيشرفته براي رايانه ها به نام فرترن يا Fortran هم توسط آي بي ام ابداع شد و در سال هاي 1955 و 1956 در IBM 704 به كار گرفته شد. بعد از مدتي گروهي از كارمندان اين شركت به طور داوطلبانه نرم افزارها و برنامه هاي فرترن را براي استفاده بر روي رايانه IBM 701 به روز كردند.
