امام خميني (ره) مصداقي از آيه «اَشِدَّاءُ عَلَي الْكُفّار رُحَماءُ بَيْنَهُم» بود، از اين‌رو در برابر دشمنان و استكبار جهاني با صلابت برخورد مي‌كرد و در هنگام مواجه با مردم و رزمندگان، همانند پدري مهربان به فرزندان خويش ابراز علاقه مي‌كرد.
امام خميني (ره) مصداقي از آيه «اَشِدَّاءُ عَلَي الْكُفّار رُحَماءُ بَيْنَهُم» بود، از اين‌رو در برابر دشمنان و استكبار جهاني با صلابت برخورد مي‌كرد و رفتارش با مردم و رزمندگان، محبت‌آميز و در اوج صميمت بود.
سراسر پيام‌ها، سخنراني‌ها و ديدارهاي حضرت روح‌الله (ره) لبريز از محبت به عاشقان سحرخيز و جبهه‌هاي جنگ بود.
امام (ره) اوج ارادت خود به ملت انقلابي ايران را اين‌گونه ابراز كردند كه خطاب به رزمندگان فرموده بودند:
«تا زنده هستم و تا رمق در جسم و جان دارم، از حمايت و دعاي خير براي شما دريغ نخواهم كرد و شما را از بهترين عزيزان و همراهان خود مي‌دانم».
اظهار محبت امام خميني (ره) به رزمندگان و فرماندهان در ملاقات‌هاي حضوري با آنان متجلي‌تر و محسوس‌تر بود.
يكي از فرماندهان در اين‌باره مي‌گويد: «هر بار كه خدمت حضرت امام مي‌رسيديم و براي زيارت دست ايشان را در دستمان مي‌گرفتيم، حضرت امام محكم دستمان را فشار مي‌داد. ابتدا قدري تامل كرده و بعد در حالي كه به چشمان طرف نگاه مي‌كردند، دست را محكم مي‌فشردند. بر اثر اين حركت، حالتي به وجود مي‌آمد كه قلب آدم را تكان مي‌داد. البته اين محبت بين حضرت امام و رزمندگان دوجانبه بود و تاثيرات مثبتي در جبهه مي‌گذاشت».
سادگي امام (ره) در جمع فرماندهان و رزمندگان جبهه و نبودن تشريفات رسمي رايج ميان فرمانده كل قوا با نيروهاي تحت امر در ملاقات‌هاي خصوصي، گوشه‌اي از محبت و صميميت قلبي امام (ره) به رزمندگان را نشان مي‌داد.
سخن از مهرباني حضرت روح‌الله (ره) تمام ناشدني است. اصلا كسي به مقام سخن بايد نائل آيد كه طعم محبت امام (ره) را چشيده باشد.
مردي كه در ابراز محبت يك رزمنده بسيجي، تمام تعارفات ديپلماسي را زير پا مي‌گذارد و براي به تصوير كشيدن اين نكته كه امام عاشق فرزندان خويش است، تا كمر خم شده و بوسه بر پيشاني يك رزمنده بسيجي مي‌زند، فرق رهبريت علوي با رهبران ساير مكاتب را نه تنها در گفتار بلكه در صحنه عمل به نمايش مي‌گذارد.
آري هر زمان كه دلباختگان جمالِ جميلش خواستار ديدارش بودند، با كمال ارادت و محبت پذيراي قدوم آنان بود و هيچ‌گاه از رخ نمودن به دلسوختگان مشتاق ديدارش، مضايقه نمي‌كرد تا چشمان خسته و اشكبار دلاوران جبهه‌ها با چهره دل‌آراي او آرامش يابند.
حضرت امام خميني (ره) در يكي از اين ديدارهاي خود فرمودند: «به شما بگويم كه وقتي شماها را مي‌بينم خوشحال مي‌شوم. شما چهره‌هايي هستيد كه آبرو به اسلام و كشور داديد».
حضرت امام (ره) با اين جملات آشكارا علاقه خود را به ديدار با رزمندگان بيان نمود و بدين ترتيب، رشته محبتش را با آنان استوارتر ساخت.
سردار جاويدالاثر حاج‌احمد متوسليان در بيان مهرباني امام (ره)، گفته بود: «هنگامي كه نزد امام بودم، ايشان دستي بر روي پايم كشيد و با لحني پدرانه پرسيد: آقاي متوسليان پايت چه شده؟ در جواب گفتم: زخمي شده، بعد هم ساكت شدم. آن وقت امام با مهرباني دستي روي پايم كشيد و گفت: ان‌شاءالله خوب مي‌شوي و شما به دنبال عمليات مي‌روي».
امام (ره) در ديدارهاي پرشور خود كه قلم از وصف آن ناتوان است، به بسيجيان عنايت ويژه‌اي داشت؛ حتي در ملاقاتي به بسيجيان و عشايري كه عازم جبهه بودند؛ فرمود: «دست شما را به گرمي مي‌فشارم».
امام خميني (ره) پس از پايان جنگ و در ماه‌هاي پاياني عمر مباركش كه بيماري ايشان تشديد شده بود بنا به توصيه پزشكان، از ملاقات‌هاي عمومي پرهيز نمود اما پيوند صميمي امام خميني (ره) با خانواده‌هاي شهيدان ايشان را بر آن داشت تا به مسئولان دفترشان بفرمايد: «من ناراحتي تنفسي دارم، فعلا برايم ملاقات نگذاريد، اما از ديدار با خانواده شهيدان مضايقه نكنيد» و بدين‌صورت، امام توجه ويژه خود را به خانواده شهيدان و رزمندگان ابراز مي‌نمود.
