دعای فرج

1:این دعا سبب زیاد شدن نعمت ها است.

2:اظهار محبت قلبی است.

3:نشانه انتظار است.

4:زنده کردن امر ائمه اطهار است.

5:مایه ناراحتی شیطان لعین است.

6:نجات یافتن ازفتنه آخرالزمان است.

7:تعظیم خداوندودین خداوند است.

8:حضرت صاحب الزمان درحق او دعا میکند.

9:شفاعت آن حضرت درقیامت شامل حالش میشود.

10:شفاعت پیغمبر ان شاالله شامل حالش میشود.

11:مایه استجابت دعا میشود.

12:مایه دفع بلاست.

13:سبب وسعت روزی است.

14:باعث آمرزش گناهان است.

15:بی حساب داخل بهشت میشود.

16:پاداش نصیحت مومن است.

17:این دعا خوشایند ترین اعمال نزد خداوند است.

18:فرشتگان برای او طلب آمورزش می کنند.

19:باعث دوری غصه ها میشود.

20:این دعا ثواب کسی که با پیغمبر شهید شده را دارد.

ﻣﻦ ﭘﻨﺠــــﺎﻩ ﺳـــﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﺧــــﻮﺍﻧﻢ، ﺑﮕــــــﺬﺍﺭ ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ!

ﻭﺍﺟـﺒـــﺎﺗﺖ ﺭﺍ ﺍﻧﺠـــﺎﻡ ﺑﺪﻩ، ﺑﻪ ﺟــــﺎﯼ ﻣﺴﺘﺤﺒﺎﺕ، ﺗــــﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺱ، ﮐﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯ.

ﺍﮔـــــﺮ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩ ﺑﮕﻮ ﻓـــــﺎﺿﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ...

ﺍﺯ ﻭﺻﺎﯾﺎﯼ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻌﻈﻤﯽ ﻓﺎﺿﻞ ﻟﻨﮑﺮﺍﻧﯽ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ

روزشمار فاطمیه

مثل هـــــر بـــار بــــرای تــــو نــــــوشتم:

دل من خــــون شــد ازین غم، تـــــو کجـــــایی؟

و ای کاش کـــــه این جمعــــه بیـــایـــی!

دل من تاب نـــدارد، همـــه گــــویند به انگشت اشــــاره

مگـــــر این عــــاشق دلسوختــــه اربــــاب نــــدارد؟

تــــو کجــــایی؟ تـــــو کجـــــایی...

و تـــــو انگــــار به قلبم بنویســــی:

کـــــه چـــــرا هیچ نگوینـــــد

مگـــــر این منجـــی دلســــوز ، طــرفــــدار ندارد ، کـــــه غریب است؟

و عجیب است

کـــــه پس از قـــــرن و هـــــزاره

هنــــوزم کــــه هنـــــوز است

دو چشمش بــــه راه است

و مگــــر سیصد و انــــدی نفـــــر از شیفتگانش ، زیــــاد است

کــــه گــــــویند

بـــــه انــــدازه یک « بـــــدر » علمــــــدار ندارد!

و گــــویند چــــــرا این همـــــه مشتــــاق ، ولـــــی او سپهش یـــــــار ندارد!


=-=-=
جــــــواب امـــــام زمـــــان:

 
تــــــو خـــــودت!

مـــدعی دوستــی و مهـــر شدیــدی کـــه بـــه هــــر شعــــــر جـدیـدی

ز هجــــــران و غمم نالــــه ســــرایی ، تـــــو کجـــــایی؟

تـــــو که یک عمـــر سرودی «تـــــو کجــــــایی؟» تـــــــو کجـــــایی؟

بـــاز گـــویی کــه مگـــر کاستی ای بـــُد ز امــامت ، ز هــــدایت ، ز محبـــت

ز غمخـــــوارگــــی و مهــــر و عطــــوفت

تــــو پنداشته ای هیچ کســــی دل نگـــــــران تـــــو نبــــــوده؟

چــــــه کسی قلب تــــــو را سوی خـــــــدای تــــو کشـــانده؟

چــــه کسی در پی هـــــر غصه ی تـــو اشک چکـــــــــانده؟

چــــــــــه کسی دست تـــــــو را در پس هــــــر رنج گـــرفته؟

چــــه کسی راه به روی تـــــــو گشوده؟

چــــه خطرهـــــا به دعــــــــایم ز کنار تــــو گـــــذر کـــــــــــرد

چـــه زمان هـــا کــه تـــو غـــافل شدی و یــار به قلب تــــو نظــــر کــــرد...

و تـــــــو با چشم و دل بستـــه فقط گفتی...

تــــو کجــــایی!؟ و ای کــــاش بیـــــایی!

هــــر زمان خــــواهش دل بـــا نظــــر یـــار یکــــی بـود، تــــو بـــــودی...

هــر زمــــان بــــود تفاوت ، تـــــو رفتی ، تـــــو نمــــاندی

خـــواهش نفس شده یـــــار و خـــــدایت

و همین است کـــــه تاثیــــر نبخشند به دعـــــایت

و بـــه آفــــاق نبردند صـــدایت

و غریب است امـــــامت

من کــــــــه هستم ، تـــــــو کجــــــایی؟

تـــــــو خودت کــــــــاش بیـــــایی

بــــه خودت کــــاش بیـــــایی...!