قصه روزگار 

دردا  که شده   فتنه   و   آشوب   جهانگیر           دین میرود از دست چ  از  بحر  کمان  تیر

گشته  عُقلا  جمله  چو  دیوانه   به   زنجیر          سخریهء    جُهال     شکسته    کمر     پیر

روبه   زده   خرگاه    در    آرامگه    شیر         ای شاه جوان بخت و جهان دار و جهان گیر

گشتند  محبان  تو  از  جان  و  جهان   سیر         ای  مهدی  موعود  بزن  دست  به   شمشیر

                            ای   کهف   دری   کنز   خفا   قائم   بالحق          

                            الغوث  که   شرع   نبی   افتاده   ز   رونق              

ای  داده  به   اجلال   تو   نام   تو   گواهی        پی   برده    به   اسرار    خداوند    کماهی

خاک   قدمت    زیب    ده    افسر    شاهی         مشهور   به    انوار    رُخت     فرّ    الهی

وصف  تو   چو   اوصاف   خدا   نامتناهی         در  عهده   سر   پنجهء   تو   رفع    مناهی

بین چهرهء احباب تو از  غصه  همه  کاهی         از غیبت   تو   کشتی   دین   یافت   تباهی

                              ای  کهف   دری   کنز   خفا   قائم   بالحق

                              الغوث  که  شرع   نبی   افتاده   ز   رونق

مردم  همه  از   بهر   درم   جامه   درانند           دنبال  زر  و  سیم    شب  و  روز   دوانند

در   کشمکش   خانه   و   اسباب    جهانند           اندر   پی    دنیا طلبی    پیر    و    جوانند

مردم    پی    دلجویی    و    آمال    زنانند           زیبا   پسران   را    به     تجارت     بنشانند

تا  سیم   و  زر    حسن    فروشی    بستانند         بین  تا  به   کجا   خلق   طمع   را   برسانند

                              ای   کهف   دری   کنز   خفا    قائم    بالحق 

                               الغوث  که  شرع   نبی   افتاده    ز    رونق

ای  رشتهء  نظم  دو  جهان  در  کف  جودت         بر   خلق    خدا    کرده    خداوند    وَدودت

مسجود  ملک   بوالبشر   از   بهر   سجودت         بودست همهء  ارض   و   سَما   تابع   بودت

نه   گنبد   گردون    متحرک    ز    وجودت         نزدیک ترین  پایه    غیب    است    شهودت

سودای  دو  عالم   همه   وابسته   به   سودت         بنما   کَرمی    از    مدد    زود   به   زودت

                               ای   کهف   دری   کنز   خفا    قائم    بالحق  

                              الغوث   که   شرع   نبی    افتاده   ز   رونق

ای   واسطهء    هستی    نه    گنبد    گردون         سرمایهء   فیض    ابدی    مظهر    بی چون

دانای   رموز   ازل   و    نکتهء    بی  چون           کنز   خفی     یار    خدا     گوهر    مخزون

از  سیل  حوادث  همه  گیتی  ز   تو   مأمون            تورات و زبور و صحف از فضل تو مشحون

دفع   علل   ساریه   را   لطف   تو   معجون            شد چشم محبان  ز  غمت  چون  شطّ  جیحون

                                 ای   کهف   دری   کنز   خفا   قائم    بالحق

                                 الغوث  که   شرع   نبی   افتاده    ز    رونق

افتاده    به    گرداب    بلا    کشتی     اسلام            غیر  از  تو  دگر  دادرسی  نیست   به   ایام

از  جور  سلاطین   و   قوی   دستی   حکّام              بر  اشک   ارامل   نگر   و   زاری     ایتام

ابلیس به هر گوشه نهاده است  دو  صد   دام               تا  کرده  به  هر  حیله  محبان  تو   را   رام

یک  طایفه   را   بهر   ریا   ساخته    بدنام               از اَکل   رِبا  روز  گروهی  شده  چون  شام

                                  ای   کهف   دری   کنز   خفا   قائم    بالحق      

                                  الغوث   که   شرع   نبی   افتاده   ز   رونق        

ای  شیر  خدا  را  خلف  و  سبط   و   نَبیره               فخر  امم  و  علم  و  ادب  ،  سردار  عَشیره

در  چشم  شده  روز  جهان  چون  شب  تیره              گردیده   غم   دهر   به   احباب   تو    چیره

غالب شده  از  بس  که  به  ما  سوء  سریره              در  دادن   خمس   آن   همه   اخبار   کثیره

در  ترک  زکات  این  همه  عصیان   کبیره              هستیم  چو  قارون  همه   در   فکر   ذخیره

                                  ای   کهف   دری   کنز   خفا   قائم   بالحق

                                  الغوث  که   شرع   نبی   افتاده   ز   رونق

رفته  است   صداقت  ز  میان   آمده   حیله               حیله   شده    در    دوستی    خلق    وسیله

عفّت    شده   مستور   ز   زنهای    جمیله                دلها همه از سوز  چو  موم  است   و  فتیله

از  بس  که  فراوان  شده   اخلاق    رذیله                 رفته   اثر   از   خواندن    اوراد     عدیله

مرده دل  مردم  همه  چون  کِرم  به   پیله                 ای  صف  شکنِ  معرکه   ای  میر   قبیله

                                       ای  کهف  دری  کنز  خفا  قائم    بالحق

                                    الغوث  که  شرع  نبی    افتاده   ز  رونق

از  بهر   خدا    کس   نکند   کار   ثوابی                  معمورهء  دین  روی   نهاده   به   خرابی

از صوفی و از دهری و از شیخی و بابی                   بسیار  شده  حقد  و  حسد  از  همه  بابی

در  ذائقه ها  تلخ   شده   حرف   حسابی                    جمله  پی   وافوری  و  بنگی  و  شرابی

نه گوش به قرآن  نه  خبر  نه  به  کتابی                  مردم همه در خواب  گرانند  چه  خوابی

ای  کهف  دری  کنز  خفا   قائم   بالحق                  الغوث  که  شرع  نبی   افتاده  ز  رونق

ای پنجهء مرد  افکن و ای  کاسر  اعناق                  بگرفته  فرا  ظلم  و ستم  در  همه  آفاق

اخبار شما  گشته  همه  جَعلی  و  الحاق                   مؤمن شده  گوگرد  مسلمان  شده   تریاق

متروک شده  رحم و  پرستاری  و  انفاق                  بسیار  فراوان   شده   شیّادی  و   زراق

اسلام به صمصام  کج  تو   شده  مشتاق                   ای شمس هدایت چه شود گر کنی اشراق

                                 ای کهف  دری  کنز   خفا   قائم   بالحق

                                 الغوث که شرع  نبی   افتاده   ز   رونق  

حاجی پی شهرت  رود  از  بهر  زیارت                 گردیده   زیارت  همه   اسباب   تجارت

تاجر شده فاجر عوض  سود  و  خسارت                 رفته  به  ثریا  ز  ثری   سقف   عمارت

شأن علما رفته و هر  کس  به   جسارت                  بیند  سوی  این  طایفه  با  چشم  حقارت

زنها عوض مسئله و  غسل   و  طهارت                  اندر  پی  تحصیل   النگو   به    مرارت

                               ای  کهف  دری  کنز  خفا  قائم    بالحق

                               الغوث  که  شرع  نبی  افتاده   ز  رونق

ای خصم وصایت به تو در امر   رسالت                 تا  روی  تو  ای  نیّر   گردون   جلالت

مستور  شده  از  دیدهء  ارباب   ضلالت                 تجدید   نموده   ز   نو    رسم    جهالت

در  پیروی  شرع  فزون  گشته  کسالت                  طاعات  خلایق  همه  از   فرط   بطالت

سرمایه  خسران  شد  و  اسباب   خجالت                پر زنگ  شد   آئینهء   دلها   ز   ملامت

                                 ای  کهف  دری  کنز   خفا   قائم   بالحق

                                 الغوث  که  شرع  نبی  افتاده   ز   رونق

سدّ  طُرُق  خیر  شد  از  کامل  و  جاهل                شد منکر و  معروف  به  یک  پله  مقابل

پیدا یکی   از   صد   نبود   عالم   عامل                از  بهر  زر  و  سیم   بود   اخذ   مسائل

از  امثله  و  الفیه  و  صرف   و  عوامل                گردیده  به  تحصیل  دِرم   اصل   رسائل

خون جای سرشک ار چِکَد از دیدهء سائل                بر او نکند رحم  کس  از  جاهل  و  کامل

                                ای  کهف  دری  کنز  خفا    قائم   بالحق

                                الغوث  که  شرع  نبی  افتاده   ز   رونق  

گر  لطف  تو  بر  گمشدگان   یار   نباشد                یا  رایت    عون    تو    مددکار    نباشد

وارستگی   از   این   غم   بسیار   نباشد                آسودگی    از   صدمهء    اغیار    نباشد

در  پرده  تو  را  گر  گل  رخسار  نباشد                دلجویی   ما   بهر   تو   دشوار    نباشد

گر   دیدهء    ما    قابل    دیدار    نباشد                 از ماست که بر ماست تو  را کار  نباشد

                                ای  کهف  دری  کنز  خفا   قائم   بالحق  

                                الغوث  که  شرع  نبی  افتاده  ز   رونق

مَعمورهء بدعت شده از  شش  جهت  آباد                فریاد رسی نیست که گیرد  ز  کسی  داد

در  ظلم  شده  مردم   دنیا   همه   استاد                 شیطان   متحیّر   بود   از   شدّت   بیداد

شاگردی  این  خلق  کند   از   پی  ارشاد                شرک و شره و  شیطنت  و  شیوهء  شیّاد

بگرفته  عزازیل   ز  ابنای   زمان   یاد                 صامت چه کند جز تو به نزد  که برد داد

                                 ای  کهف  دری  کنز  خفا  قائم  بالحق

                                 الغوث  که  شرع  نبی  افتاده  ز  رونق

شاعر : صامت بروجردی