الياس در سال 1349 چشم بر جهان هستي گشود. کودکي او در شهر تبريز سپري شد و آموختن علم را در سنّ 7 سالگي در دبستان عمار آغاز کرد؛ سپس به مدرسه‌ي راهنمايي ثقةالاسلام رفت و تا اخذ مدرک سيکل به تحصيل ادامه داد.
او از همان سنين کودکي دست در دست پدر به مسجد مي‌رفت و همان‌جا با انقلاب و آرمان‌هاي امام امت (ره) آشنا گرديد. الياس انجام فرايض دين نبي‌اکرم (ص) را از سنّ 7 سالگي آغاز کرد و در سنين نوجواني انساني مؤمن و متعهّد به دين اسلام گرديد.
بهمني بعد از پيروزي انقلاب به عضويت بسيج درآمد و به مبارزه با ضد انقلاب پرداخت؛ اما پدر با فعاليت‌هاي او مخالف بود و الياس را به دليل سنّ کمش به خانه بازگرداند. مدتي بعد در کميته‌ي انقلاب اسلامي استخدام گشت و به منظور مبارزه با اشرار و سوداگران مرگ به زاهدان مهاجرت نمود و بعد از 6 ماه نبرد بي‌امان، مجروح و به نزد خانواده بازگشت. در دومين اعزام نيز مجروح گرديد اما از پاي ننشست و در مقابل اعتراض خانواده مصمّم گفت: « من در منزل شهيد نخواهم شد من مي‌روم تا من و هم‌رزمانم اين خاک مقدس ايران اسلامي را از لوث اشرار و اوباش پاک کنيم و تا جان در بدن دارم، به اين هدف خود ادامه خواهم داد تا اين‌که به آرزوي خود ( شهادت ) برسم. »
بهمني در سال 1368 از ناحيه‌ي سر مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به حالت اغما رفت. پزشکان بيمارستان‌هاي زاهدان، بقية‌الله (عج) تهران و امام خميني (ره) تبريز، 29 بهمن تبريز، ساسان تهران با تلاش بسيار سعي کردند چاره‌اي براي بيماري او بينديشند و بالاخره زماني که به هوش آمد، او را به آسايشگاه جانبازان انتقال دادند. اما هماي سعادت بر شانه‌هاي الياس به آسمان سر مي‌کشيد.
او به بيمارستان 29 بهمن و سپس به بيمارستان شهدا تبريز انتقال يافت و سرانجام در روز سيزدهم تيرماه سال 1372 در سنّ 23 سالگي بعد از تحمل 4 سال درد و رنج جان به جان آفرين تسليم کرد و به شهادت رسيد.

منبع:مطالب ارسالي از ستاد مبارزه با مواد مخدر