22 سال تحمل کرد، درد کشيد و هيچ نگفت. وقتي پر کشيد 45 سال داشت و در بيمارستان بقية الله تهران ساعت 9:30 صبح مهمان خدا شد. خودش بارها گفته بود که در بيست و چهارمين روز از بهار سال 1362 در فکه بر اثر اصابت ترکش به گردن و در چهاردهمين روز از آبان ماه سال 1362 در منطقه پنجوين بر اثر اصابت ترکش به گردن و دست چپ و در دومين روز از اسفند ماه سال 1364 در فاو بر اثر بمباران شيميايي و در بيست و سوم دي ماه سال 1365 در شلمچه بر اثر اصابت ترکش به پا و دست راست مجروح شده و اينک خسته و تکيده مهمان بيمارستان است.
علي‌اکبر 50% جانباز بود، يک دستش را کامل و ديگري را کمابيش از کار انداخته بود.
وقتي جنگ تمام شد در رشته جغرافيا درس خواند و بعد از اخذ مدرک کارشناسي به تدريس مسائل آموزشي و نظامي پرداخت.
بسيار صبور و پرتلاش بود، به ولايت فقيه اعتقاد داشت و هميشه سفارش مي‌‌کرد به بچه‌هاي جبهه و جهاد سر بزنيد مبادا که فراموش شوند.
سال 1386 سال پرواز بود براي علي‌اکبر پريمي دلاوري که در سن 45 سالگي از ميان ما غريبانه و مظلوم پرکشيد.

منبع:خبرگزاري مهر