سال 1326 کودکي متولّد شد که «فرج‌الله» نام گرفت تا موجب گشايش و فرج سختي‌ها شود. تفرش اولين جايي بود که او با گام‌هاي خود لمسش کرد. فرج‌الله در خانواده‌اي مذهبي و در دامان پدر و مادري مهربان و دلسوز رشد مي‌کرد و بزرگ مي‌شد. در سنّ 7 سالگي به همراه خانواده‌اش به تهران مهاجرت کردند و در خيابان سليمانيه ساکن شدند. او مراحل تحصيلي را يکي پس از ديگري مي‌گذراند اما به علت بي‌علاقگي به تحصيل تا سال پنجم متوسطه به درس خواندن پرداخت و نزد پدر خود حاج آقا نورعلي مشغول به يادگيري درس قرآن شد و پس از آن در تعميرگاه مکانيکي نزديکي خانه‌شان مشغول به کار شد. 
فرج‌الله در سنّ 22 سالگي ازدواج کرد و وارد مرحله‌ي جديدي از زندگي خود شد. او به دليل متأهل بودن از خدمت سربازي معاف شد و با اندک پس‌اندازي که داشت، ماشيني خريد تا با آن مايحتاج خانه را تأمين کند. پيرزوي انقلاب اسلامي نزديک بود و فرج‌الله به همراه ديگر دليرمردان اين مرز و بوم جزو فعالان اين عرصه بود او با ماشين خود به ميدان شهدا خاک مي‌برد تا سنگرهاي دفاعي ساخته شود و گاهي شب‌ها را نيز در خيابان‌ها به سر مي‌برد. يک سال پس از پيروزي انقلاب اسلامي وارد سپاه شد و بر روي ماشين‌هاي سنگين شروع به کار کرد. 
در سال 1363 تصميم گرفت براي اولين بار به جبهه برود که خانواده‌اش به شدت مخالفت کردند ولي او به خاطر شغلش از طرف سپاه 40 روز به جبهه اعزام شد. او در سال 1364 وارد جهادسازندگي شد و در آن‌جا مشغول خدمت گرديد. در سال 1366 در اثر موج انفجار شنوايي گوش چپ خود را از دست داد و از نظر اعصاب دچار جراحت شد. او مردي دلير بود که روحش در ققس جسم آرام نمي‌گرفت و پس از بهبودي به جبهه برگشت و اين بار در سال 1367 در فاو شيميايي شد و ديگر نتوانست در جبهه بماند و زماني‌که به تهران مراجعت کرد، هر دو کليه‌ي خود را از دست داد. فرج‌الله 1 سال با استفاده از دستگاه دياليز در اين دنياي فاني نفس کشيد و سرانجام در بيست و هفتمين روز از آبان‌ماه 1368 در حالي‌که 42 سال داشت و پيکرش رنجور و نحيف گشته بود، در بيمارستان هاشمي‌نژاد به لقاءالله پيوست و در جوار حق ساکن شد. 
پيکر پاک او در گلزار شهدا قطعه‌ي 40، رديف 85 به وديعه نهاده شد تا گرمابخش خاک سرد آن‌جا باشد. 

منبع:كتاب سيماي مسجدآل محمد(ص)   -  صفحه: 270