عادل در سال 1345 در آغوش پر مهر مادر جاي گرفت و از او راه و رسم زندگي را آموخت. او فردي فکور، آگاه و دورانديش بود. عبادتش خالصانه براي خدا بود و تعبد در تمامي کارهايش هويدا؛ در انجام دادن وظايفش در برابر پدر و مادر هرگز کوتاهي نمي‌کرد. 
با آغاز جنگ تحميلي سعي کرد سهمي در دفاع از ناموس و شرف مردم مسلمان وطنش داشته باشد. از اين رو شوق فراوان براي رفتن به جبهه‌ها عزم خود را جزم کرد و راهي ديار عاشقان گرديد و راه شهادت را در پيش گرفت. 
عادل هميشه مي‌گفت: مسأله ايران و عراق نيست، مسأله دين و مذهب ماست. آن روزها او تازه دوره تربيت معلم را تمام کرده بود و در مدرسه‌اي مشغول تدريس بود. اما دلش پر مي‌کشيد براي جبهه؛ لذا قدم به ميدان خون و جهاد گذارد و در نبردي شجاعانه بر اثر بمباران شيميايي عراق مجروح شد و به بستر بيماري افتاد. 
درخور مدت‌ها در بيمارستان و منزل مورد مداوا قرار گرفت و سرانجام عاشقانه به سوي کوي دوست پر کشيد. مزار پاکش در تنگ رواق قرار دارد.

منبع:كتاب خاطرات نور   -  صفحه: 75