محمدتقي دريايي در روز بيست و نهم اسفندماه 1319 در خانواده‌اي مذهبي در حميديه‌ي اهواز چشم به جهان گشود. دوران طفوليت را در گرماي مهر و محبت خانواده‌ي خويش سپري کرد. دوره‌ي تحصيلات ابتدايي را در دبستان شير و خورشيد آبادان به پايان رسانيد. براي کمک به درآمد خانواده مجبور شد درس و دبستان را کنار بگذارد و وارد بازار کار شود. از اين طريق گوشه‌اي از سختي‌هاي زندگي را به دوش مي‌کشيد تا اين‌که در سنّ بيست و يک سالگي پدرش را در يک سانحه‌ي رانندگي از دست داد و به اين دليل مشکلات و سختي‌هاي او بيشتر و بيشتر شد اما مصمم و با پشتکار، سختي‌ها را يکي پس از ديگري پشت‌سر گذاشت. 
در سنّ بيست و هفت سالگي مادر وي نيز دار فاني را وداع گفت و محمدتقي مجبور شد هم براي امرار معاش خانواده کار و تلاش کند و هم جاي مهر و محبت پدر و مادر را براي خانواده‌اش پر کند و در نهايت يک سال پس از درگذشت مادر، اقدام به ازدواج کرد و پس از ازدواج در گمرک خرمشهر به عنوان راننده‌ي قراردادي مشغول به کار شد. وي از زماني که با حرکت حضرت امام (ره) آشنا شد، همواره در صفوف اول مبارزه عليه رژيم منفور ستم‌شاهي قرار داشت و به اين خاطر شکنجه‌هاي فراواني را از مأموران رژيم تحمل کرد. 
در يکي از روزها که هم‌چون روزهاي پيش در حال سرويس دهي کارکنان گمرک بود، مأمورين رژيم طاغوت ماشين ايشان را به گلوله بستند که اين حادثه منجر به شهادت رسيدن چهار نفر از پرسنل گمرک گرديد. ديگر پرسنل گمرک با مأمورين درگير شدند و در آن درگيري محمدتقي دريايي توسط مأموران دستگير و در زندان مورد شکنجه قرار گرفت. پس از پيروزي انقلاب وي به همراه ديگر دوستانش به عضويت بسيج مردمي درآمد که شب‌ها در مسجد چهار حوض آبادان به نگهباني مي‌پرداخت. 
بعد از حمله‌ي ناجوانمردانه‌ي عراق به ايران اسلامي و حصر آبادان از سوي نيروهاي بعثي، محمدتقي از جمله کساني بود که تا آخرين روز محاصره در اين شهر با مزدوران مي‌جنگيد که در نهايت به همراه وزير نفت وقت نظام نوپاي اسلامي شهيد تندگويان به اسارت گرفته شدند و او را مورد شديدترين شکنجه‌ها قرار دادند. اما چون موفق نمي‌شدند اطلاعاتي از ايشان کسب کنند، شکنجه‌هاي او را سخت‌تر مي کردند به طوري‌که او را با وسايل برقي مورد شکنجه قرار دادند و يک مويرگ قلب وي سوخته و کليه‌ي وي از بين رفت و مغز ايشان دچار ضربه‌ي شديد گرديد. 
او در سال 1367 سرافرازانه به همراه چند تن ديگر از اسرا به دليل شدت جراحات توسط صليب سرخ آزاد شدند و به عنوان اولين اسراي آزاده شده وارد خاک پاک وطن شدند. پس از آزادي در سازمان تأمين اجتماعي مشغول به خدمت گرديد و در طول خدمت تحت درمان قرار گرفت تا اين که در مورخه‌ي 29/2/1376 هنگامي که جهت انجام انتخابات رياست جمهوري به وي مأموريت داده شد، در زمان انجام مأموريت به علت اتمام داروهاي مصرفي و عدم دسترسي به آن‌ها در تاريخ 1/3/1376 در سنّ 57 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل گرديد. 

منبع:كتاب راويان عشق   -  صفحه: 12