صبح روز یکشنبه است. چیزی به ساعت ده نمانده است و خبرنگاران برای شنیدن جزئیات خبر کشف پیکر ۱۷۵شهید غواص از زبان سردار باقرزاده فرمانده کمیته جست‌وجوی مفقودین، وارد معراج شهدای تهران می‌شوند.

به در ورودی که می‌رسم زمزمه می‌کنم: "فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی" کفش‌هایت را در بیاور، اینجا وادی مقدس است.

فضای معراج آکنده از عطر شهداست. مسیر اربعه عرفان شهیدان، امروز در آخرین خانه خود به "فی الخلق به الحق" شده است. شهدا برای  جان دادن به نفس‌های خسته‌ی مردمان آشفته، از آسمان به زمین آمده‌اند. ۲پارچه سبز و قرمز با عبارت "یا حسین" حک‌شده روی آن، کنار محل سخنرانی جلوه می‌کند.

سردار باقرزاده در سخنان خود، جواب برخی شبهه‌های مطرح‌شده را می‌دهد.  شبهاتی که با انتشار خبر کشف ۱۷۵ شهید از سوی معاندان نظام مطرح شد؛ همان‌ها که سال‌هاست زخم می‌زنند و نمک می‌پاشند تا چهره سیاه خود را رنگی بزنند.

با پایان یافتن صحبت‌ها، سردار به سمت ۲ پرچم سبز و قرمز می‌رود. توضیح اینکه شهدای ما مظلومانه به شهادت رسیده‌اند بار دیگر گفته می‌شود. ۲ هفته است که مردمان سرزمین عشق، با دست‌های بسته‌ی شهدایشان عشق‌بازی کرده‌اند. دست‌هایی که پر پرواز پرستوها شده بود.

روی پارچه قرمزرنگ، پرچمی سبزرنگ با نام اباعبدالله دیده می‌شود. سردار باقرزاده توضیح می‌دهد که این پرچم متبرک به ضریح حضرت زینب (س) است و توسط سیدحسن نصرالله به شهید مدافع حرم "محمدعلیالله‌دادی" هدیه شده است.

پارچه برداشته می‌شود و دست بندها، سیم‌ها و مفتول‌ها به نمایش در می‌آید. همان سیم‌هایی که دست غواصان را تا رسیدن روحشان به ملکوت همراهی کرد. پارچه‌ها کمی پوسیده‌اند ولی سیم و مفتول‌ها مثل روز اولشان سالم هستند. تنها گرد خاک‌ها روی آنها نشسته است. انگار به‌ همان قوت باقی مانده‌اند تا صحنه اسارت، دست‌های بسته، تشنگی و روزهای جان دادند را یادآوری کنند.

چلیک چلیک دوربین و هجوم عکاسان برای گرفتن عکس دستبندها تمامی ندارد. سردار به پارچه قرمز رنگاشاره می‌کند و آن را سند جنایت‌های صدام و حامیان آنها می‌داند. همان‌ها که امروز شبهات درباره شهدا را مطرح می‌کنند. پارچه برداشته می‌شود و همگان شهیدی با لباس غواصی و دست‌بسته، خفته در تابوت شیشه‌ای را نظاره می‌کنند.

اشک از چشم‌ها سرازیر می‌شود. مظلومیت شهید گویای همه واقعیت‌هاست. همین یک شهید، برای نشان دادن مظلومیت هزاران شهید دفاع مقدس کافی است. گریه‌ها امان چشم دوختن به غواص شهید را نمی‌دهد. مثل آبی روی آتش و هجمه‌ها، خاموش می‌شود آتش کینه دشمن، و رشته می‌شود همه بافته‌هایی که بافندگان غربی برای شهدای ما بافته بودند.

اینجا معراج شهدا، همه آرامند. تنها صدای شاتر دوربین‌های عکاسی فضای معراج را پرکرده. نوحه‌خوان نوحه آشنای کجایید ای شهیدان خدایی را زمزمه می‌کند و شهید در تابوت شیشه‌ای خود می‌درخشد تا زنده کند روح مرده‌ی زمینیان را...

انتهای پیام/